“Κάτω σχεδόν από το εκκλησάκι των Αγίων Θεοδώρων ήταν το Βελούχι του Στάθη Δωρόθεου ή Γιαννή.
Μια παράγκα, γερτή όπως ήταν νόμιζες ότι από στιγμή σε στιγμή θα πέσει. Κι όμως άντεξε σ’όλους τους χειμωνιάτικους αέρηδες και στις νεροποντές. Μεσολαβούσε ο δρόμος κι απέναντι ο κήπος γεμάτος από λουλούδια. Τριανταφυλλιές, μολόχες, βασιλικά, κρίνα, μαργαρίτες, χαμομήλια. Ένας λουλουδιασμένος παράδεισος. Ολόγυρα το βελούχι, που ήταν αρκετά μεγάλο, είχε τοιχάκι προς το μέρος του γιαλού. Από κάτω πέρναγε το ποτάμι. Ήταν το πιο ρομαντικό βελούχι της Άρτας. Τα βράδια με πανσέληνο πηγαίνανε οι Αρτινοί στο βελούχι του Στάθη για να ιδούν την ανατολή του φεγγαριού και το αντιφέγγισμά του στα νερά του Αράχθου……
Στα 1908 το καλοκαίρι ο Στάθης φέρνει τον καραγκιοζοπαίχτη Μόλλα. Μεγάλο γεγονός για την Άρτα την εποχή εκείνη. Η πρώτη παράσταση ήταν ο “Καραγκιόζης γιατρός”. Ο Στάθης εκείνο το βράδυ στις δόξες του. Πρώτος και καλύτερος ο Δήμαρχος Ευάγγ. Χέλμης, οι δικαστικοί, οι αξιωματικοί και πολλοί Αρτινοί. Η παράσταση προχωράει κανονικά με γέλια και χειροκροτήματα. Ο Καραγκιόζης επισκέπτεται σαν γιατρός τον πασά στο σεράι για να τον εξετάσει. Ο Μόλλας για να ευχαριστήσει τον Στάθη, βάζει τον πασά να πεί «Κύριε Στάθη φέρει σε παρακαλώ ένα αρτινό γλυκό περιποιημένο και νερό καθαρό και δροσερό στο γιατρό, που ήρθε στο σαράι να με γιατρέψει». Ο κόσμος γέλασε. Ακούει ο Στάθης αυτή την κουβέντα, το εθεώρησε προσβολή κι αμέσως ξεκρέμασε το δίκανο και τραβάει γρήγορα για το Μόλλα « Βρε κιαρατά, βρε μασκαρά. Για τί με πέρασες εμένα; Για Καραγκιόζη; Μάζεψε γρήγορα τα καραγκιοζιλίκια σου και τα πανιά σου και ξεκουμπίσου από το βελούχι μου…» Είδαν κι έπαθαν ο Δήμαρχος και οι αρτινοί να καλμάρουν τον εξαγριωμένο Στάθη και να συνεχιστεί η παράσταση……..
Ο Στάθης καλά τα πήγαινε με το καφενεδάκι του. “Δόξα σοι ο Θεός, με βοηθάνε οι Άη- Θόδωροι, μεγάλη η χάρη τους”, έλεγε.Το 1930 όμως ο Μικρός Όμιλος, που ήταν ένα φιλολογικό σωματείο με πλούσια δράση, τοποθέτησε στο βελούχι την προτομή του Κρυστάλλη. Την ίδια εποχή η Αύρα, με τις ορχήστρες που έφερνε, μάζευε όλους τους Αρτινούς κι έτσι οι δουλειές του Στάθη μηδενίστηκαν. Κι ο Στάθης έλεγε “Δίκατο έχει ο κόσμος και δεν έρχεται στο βελούχι μου, αφού έστησαν στο μαγαζί μου το Χτικιασμένο” (Καθώς ο Κρυστάλλης είχε πεθάνει από φυματίωση). Στα 1936 η παράγκα γκρεμίζεται, διαμορφώνεται ο χώρος και χτίζεται ένα δημοτικό περίπτερο σύγχρονο. Το καινούργιο κέντρο γνωρίζει νέες δόξες και οι Αρτινοί το κατακλύζουν…(Από άρθρο του Τάκη Βαφιά στην εφημερίδα ΑΡΤΗΝΗ ΕΥΘΥΝΗ, Ιούνιος 1986)
Στη φωτογραφία “Προτομή ποιητού Κρυστάλλη Άρτης”
ΕΚΔΟΤΗΣ ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ Κουρτίδης, Νικ. Αθήνα,1934 (Ψηφιοποιημένες συλλογές ΕΛΙΑ)
