Με αφορμή τα Καραϊσκάκεια που γιορτάζονται αυτές τις μέρες στη Σκουληκαριά της Άρτας, η σημερινή μας ανάρτηση είναι αφιερωμένη στη μαρτυρία του οπλαρχηγού του ΕΔΕΣ, Μιχάλη Μυριδάκη για τον Γ. Καραϊσκάκη.…. Στο βιβλίο του ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ, ο Μ. Μυριδάκης, (και συγκεκριμένα στη β’ έκδοση του ομώνυμου βιβλίου του που κυκλοφόρησε το 1948) καταγράφει τις μαρτυρίες κατοίκων της Σκουληκαριάς για τον ήρωα, το Νοέμβριο του 1942, ενώ ο ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα διεξήγαγε τις πρώτες νικηφόρες μάχες κατά των ιταλικών στρατευμάτων κατοχής στα βουνά του Γαβρόβου, επειδή όσα έγραφαν τότε οι ιστορικοί και οι βιογράφοι του θρυλικού οπλαρχηγού για τη γέννηση, την καταγωγή και τους γονείς του ήταν αντίθετα από αυτά που τόνιζαν οι συντοπίτες του.
Η παρουσία του Μυριδάκη ταμπουρωμένου στα ερείπια του Τούρκικου καρακολιού που βρισκόταν στη κορυφή του διάσελου του Άη Λια, έδωσε την ευκαιρία σε έναν ντόπιο αντάρτη του να του κάνει γνωστό πως το σημείο εκείνο ξεκίνησε και ο Καραϊσκάκης. Γράφει ο Μυριδάκης:
«Απ’ εδώ που ευρίσκεσαι σήμερον, καπετάνιε, εξεκίνησε και παλιά, σε ηλικία 16 ετών, και ο Καραϊσκάκης, και από παιδί περιφρονημένο και καταφρονημένο ύστερα από ολίγο έγινε ο γνωστός πολέμαρχος, ο μεγάλος ήρωας και ξακουστός στρατηγός που τον ετρόμαξεν η Τουρκιά».
Συγκεκριμένα και πιο αναλυτικά για τα παραπάνω μου είπε ότι « ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ήταν νόθο παιδί μιας πεντάμορφης κοπέλας της Σκουληκαριάς, της Διαμάντως Δημισκή και ενός αρματωλού, του Νικ. Πλακιά, και αυτού κατοίκου της Σκουληκαριάς, ότι γεννήθηκε μέσα σ’ ένα κελλί του Μοναστηριού της Παναγίας της Σκουληκαριάς, που ήταν πλούσιο τα χρόνια εκείνα, ότι στο Μοναστήρι αυτό είχαν κλείσει τη Διαμάντω οι δυό κλέφτες αδελφοί της, Κώστας και Γεώργιος, για ν’ αποφεύγη τις ενοχλήσεις που της έκαναν οι Τούρκοι, που είχαν μόνιμα εγκατεστημένα καρακόλια στη Σκουληκαριά, και ότι γι’ αυτό το λόγο αυτή ύστερα από απόφαση της μάννας της και των αδελφών της ζούσε στο Μοναστήρι και εφορούσε ράσα, χωρίς να είναι καλογρηά, ότι η Διαμάντω όταν εζούσε στο Μοναστήρι συνεδέθηκε ερωτικά με τον αρματωλό συγχωριανό της Νικ. Πλακιά από τον οποίο και έμεινε παράνομα έγκυος και που ότι η εγκυμοσύνη της είχε μείνει μυστική ακόμα και από τον ηγούμενο του Μοναστηριού Καλλίνικο, συγγενή της Διαμάντως, που ύστερα από 40 ημέρες μετά την γέννηση του παιδιού, ο ηγούμενος του Μοναστηριού με κάθε μυστικότητα και με το όνομα Ζωή έστειλε αυτή και το νεογέννητο στον φίλο του ηγούμενο του Μοναστηριού του Αγίου Γεωργίου στο Μαυρομμάτι Καρδίτσας, που από πριν με επιστολή του τον είχε ειδοποιήσει.
Εκείνος για να την προστατέψη την επήρε, χωρίς ράσα βέβαια, για να εργάζεται στην υπηρεσία του Μοναστηριού και να μεγαλώνη το παιδί της. Όταν επέρασαν 8 χρόνια, σαν άλλη Ιουδαία ξαναγύρισε στην περιοχή του τόπου της γεννήσεώς της. Εγκαταστάθηκε, σαν Ζωή πάλιν, στο χωριό Δούνιτσα του Βάλτου, γειτονικό χωριό της Σκουληκαριάς. Εκεί εδούλευε και είχε μαζί της το παιδί της Γεώργιο, στο αρχοντικό του Δημ. Ίσκου, που σαν τραυματία τον είχε περιποιηθή στο Μοναστήρι τ’ Άη Γιώργη της Καρδίτσας.
Εγνώριζα ότι ο Καραϊσκάκης καταγόνταν από τη Σκουληκαριά, αλλά μου έκανε εντύπωση του ότι μου είπαν ότι το πρώτο είχε αρχίσει αυτός τον Εθνικό αγώνα απ’ το Διάσελο τ’ Άη-Λιά. Όταν δε ηρώτησα αυτόν πως το γνωρίζει, αυτός μου απήντησε ότι από ιστορίες παλαιοτέρων χωριανών του και από ένα μικρό βιβλίο που είχαν εκδόσει κατά το 1843, 12 δημογέροντες της Σκουληκαριάς, δηλαδή 18 χρόνια ύστερα απ’ το θάνατό του, σχετικά με τον τόπο που γεννήθηκε, τους γονείς του και την Ιστορία των πρώτων χρόνων της ζωής του.
Επειδή το παιδί εδούλευε σαν παραγυιός στου Ίσκου και είχε πολύ μαύρο δέρμα, τα παιδιά της Δούνιτσας τον εφώναζαν Καρά του Ίσκου. Εδώ πρέπει να σημειωθή ότι λόγω του ότι το μυστικό είχε μαθευτεί οι κλέφτες, τα δυο αδέλφια της Διαμάντως, εσκότωσαν τον σπιούνο Ν. Πλακιά, μέσα στο συνοικισμό Γιαννιώτη όταν αυτός ωδηγούσε τούρκικο ασκέρι εναντίον τους.
Όσο για την πατρότητα του Καραϊσκάκη από τον Ν. Πλακιά πρέπει να πούμε εδώ ότι και σήμερα ακόμα τα μέλη της οικογενείας Πλακιά που υπάρχουν στην Σκουληκαριά έχουν μεγάλη ομοιότητα στην μορφή και τα χαρακτηριστικά του Γ. Καραϊσκάκη. Ύστερα το πατρώνυμο Καρά του Ίσκου έγινε Καραΐσκος και όπως έλεγε ο ίδιος, πολύ αργότερα το Καραΐσκος, άγνωστο για ποιο λόγο, το έκαμε “Καραϊσκάκης”.
Στη Δούνιτσα, η πάντα ως Ζωή αναφερόμενη μητέρα του Καραϊσκάκη και μη αποκαλυφθείσα ποτέ, παρέμεινε εργαζόμενη επί 4 χρόνια. Στο μεταξύ στην Σκουληκαριά οι δυο κλέφτες αδελφοί της είχαν σκοτωθή, είχε πεθάνει και η γριά μάννα της και τότε η Διαμάντω Δημισκή, σαν Διαμάντω Δημισκή πλέον, παίρνει την απόφαση να γυρίση με το 12χρονο παιδί της στην Σκουληκαριά. Έρημη και μόνη, καταφρονημένη και περιφρονημένη ζή εκεί μαρτυρικές ημέρες. Για να την προστατέψουν και από λύπη οι πλούσιοι και στενοί συγγενείς της Μπακολαίοι την επήραν για να δουλεύη στο αρχοντικό τους και εκεί ύστερα από λίγο πέθανε. Το 12χρονο παιδί της, μόλις εγκαταστάθηκαν στην Σκουληκαριά σαν νόθο παιδί το περοφρονούσαν και το εκορόϊδευαν όλα τα παιδιά του χωριού και δεν το εδέχοντο ούτε να παίξη μαζί τους. Το μικρό παιδί εκλείνετο μέσα στο σπίτι όπου έμενε και έκλαιγε νύκτα και μέρα. Την εποχή αυτή οι Τούρκοι του καρακολιού του Άη Λια ζητούσαν να βρουν ένα παιδί για να κάνη σ’ αυτούς τα θελήματά τους.
Η Διαμάντω Δημισκή, τότε για να ξεφύγη απ΄την περιφρόνηση που έκαναν τα συνομήλικα παιδιά στο γυιό της, απεφάσισε και έδωσε αυτόν σαν παραγυιό στο καρακόλι τ’ Άη Λια. Στο καρακόλι ο απροστάτευτος Καραϊσκάκης έμεινε για 4 χρόνια σαν δούλος και έκανε τα θελήματα των Τούρκων. Όταν έγινε 16 χρόνων ένας Τούρκος απ’ το καρακόλι τον επήρε για να τον βοηθήση να φορτώση νερό. Στο δρόμο ο Τούρκος αυτός προσπάθησε να τον κακοποιήση.
Ο μικρός και ασήμαντος τότε υπηρέτης με την εξυπνάδα, την ευκινησία και το θάρρος που είχε, χωρίς να χάση καιρό αρπάζει την πιστόλα του Τούρκου και μ’ αυτή τον σκοτώνει. Ύστερα απ’ αυτή του την πράξη, έφυγε αμέσως στ’ Άγραφα που ήσαν τότε τα λημέρια του ξακουστού Κατσαντώνη. Στ’ Άγραφα βρήκε τον Κατσαντώνη που μόλις τον είδε του λέει:
“Τι θέλεις ορέ βυζανιάρικο εσύ εδώ;”.
“Ήλθα για να πολεμήσω και εγώ μαζί σου”: ήταν η απάντηση του μικρού και απροστάτευτου παιδιού.
“Σκότωσες ορέ Τούρκο;“.
“Σκότωσα” λέει ο μικρός, και διηγήθηκε στον Κατσαντώνη τι του είχε συμβή.
“Ψόφιος ορέ θα ήτο ο Τούρκος αυτός”, απάντησε ο Κατσαντώνης.
Οι κλέφτες που ήσαν εκεί κοντά, εγέλασαν με την ψυχή τους, όπως ύστερα διηγείτο ο ίδιος ο Καραϊσκάκης. Τελικά ο Κατσαντώνης του λέει:
“Ε ορέ, μείνε μαζί μας και αν ήτο ψόφιος ο Τούρκος που σκότωσες, μαζί μας θα μάθεις να σκοτώνης και ζωντανούς”.
Από τον καιρό αυτό αρχίζει η δράση του Καραϊσκάκη. Γι’ αυτό καπετάνιε σου είπαμε ότι απ’ εδώ άρχισε τη δράση του ο Καραϊσκάκης».
Επειδή όσα μου διηγήθηκαν οι χωρικοί της Σκουληκαριάς σε πολλά σημεία είναι αντίθετα μ’ όσα μέχρι σήμερα γράφουν οι ιστορικοί και βιογράφοι του Καραϊσκάκη και προ παντός για τη γέννησή του, την ανατροφή, τον παράνομο πατέρα του, τη μητέρα του, η οποία μέχρι σήμερα την παρουσιάζουν καλογριά, που στην πραγματικότητα ποτέ δεν ήταν, έκρινα σκόπιμο από ιστορικής πλευράς να γράψω τ’ ανωτέρω αν και είναι άσχετα με το ιστόρημά μου, διότι τα βρήκα όλα σαν απόλυτα φυσικά και αληθινά. Η διήγηση αυτή και το σημείο απ’ όπου ο Καραϊσκάκης ξεκίνησε με συνεκίνησαν βαθειά, διότι τόσα πολλά προσέφερε στην σκλάβα και τότε Πατρίδα, ένα παιδί νόθο, περιφρονημένο, μεγαλωμένο μόνο του χωρίς καμιά προστασία και φροντίδα από κανένα……(Πηγή : ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣΗ- Εθνική Αντίσταση 1941 – 1944″, Μιχάλης Μυριδάκης, τόμος Α’, Β’ έκδοση, Αθήνα, 1976)
Στη φωτογραφία η σελίδα 97 από το βιβλίο του Μ. Μυριδάκη, όπου εξιστορεί την παραπάνω ιστορία….
