«……Εκεί, στο πίσω μέρος καθόταν η Τουρκοβασιλική. Είχε καλές σχέσεις ο Γιάννης μαζί της. Ήταν ως 50 χρονών τότε, ψηλή και καλοβαλμένη, μ’ αυτό το όνομα την ήξεραν όλοι. Δεν ξέρω αν ήταν Τουρκάλα κι όταν έφυγαν οι Τούρκοι έμεινε στην Άρτα και βαφτίστηκε ή αν ήταν Ελληνίδα και παντρεύτηκε Τούρκο κι όταν έφυγε αυτός με την προσάρτηση, αυτή έμεινε στην Άρτα.
Στο σπίτι του ο Γιάννης είχε πολλά λουλούδια. Τα διατηρούσε σε νερό κι όταν άδειαζε ο δίσκος με τη βόλτα στην αγορά, γύριζε στο σπίτι του και τον ξαναγέμιζε. Πολλούς απ’ τους πλούσιους τους έβρισκε στο καφενείο του Γιώργου Βήχα, που ήταν το πρώτο τότε, τους υπόλοιπους στο δρόμο και στα μαγαζιά τους.
Ο άνθρωπος αυτός δυστυχώς είχε ένα τραγικό τέλος. Ντροπή για την Άρτα που αδιαφόρησε γι’ αυτόν που πρωτοστάτησε σ’ αμέτρητες χαρές μια ολόκληρη ζωή, ενώ θα ‘πρεπε να του προσφέρουν μια βοήθεια να τελειώσει ανθρωπινά. Είχε γίνει φυματικός και την εποχή εκείνη όποιον έλεγαν ότι είναι «χτικιασμένος» γνώριζε μεγάλη αδιαφορία και περιφρόνηση απ’ όλους σε φαγητό και νερό. Από μακριά τους έδιναν με μακρύ καλάμι οτιδήποτε, φοβούμενοι μη κολλήσουν απ’ την αρρώστια τους – κουταμάρες των γιατρών της εποχής εκείνης. Όταν πέθαινε ο χτικιασμένος, πήγαινε στο σπίτι του η αστυνομία με τον Γούσια και τον Μαρνέλη, του φόρτωναν σε κάρο στρώματα, σκεπάσματα κι ό,τι άλλο ήταν του αρρώστου, τα πήγαιναν μακριά στο γιαλό και τα ‘καιγαν.
Ο Γιάννης ο Μπουροβίλης αναγκάστηκε τον τελευταίο καιρό να πάει σ’ ένα καλυβάκι που μόλις τον έπαιρνε. Ήταν πιο πέρα απ’ το σκοπευτήριο, στο βάθος στις ελιές, χωρίς να τον πλησιάζει κανείς. (Όπως τα παλιά χρόνια στα χωριά όταν το άλογο ή το γαϊδούρι δεν μπορούσε να προσφέρει τίποτα γιατί είχε γεράσει, το χτύπαγαν να φύγει μακριά στην ερημιά για να ψοφήσει χωρίς νερό και τροφή κι ας είχε δουλέψει μια ζωή για να μεγαλώσει η οικογένεια).
Τί παραξενιές αλήθεια έχει η ανθρώπινη κοινωνία σε κάθε εποχή! Τις παραξενιές τις σημερινές θα τις σχολιάζουν οι άνθρωποι που θα ζουν το 2050, γι’ αυτό ας προσέχουμε ο καθένας μας πως φέρεται στη ζωή του.. Μεγάλη χαρά και ικανοποίηση αισθάνεται ο άνθρωπος που τερματίζει τη ζωή του με αξιοπρέπεια και ξέροντας ότι δεν πείραξε κανένα ούτε δια λόγου, ούτε διά έργου, κι ας έζησε σε σκοτεινές περιόδους. Ξέρω πολλούς που έφυγαν από δω πικραμένοι, ντροπιασμένοι, με βαρύ έλεγχο στη συνείδησή τους για την πράξη τους στη ζωή. Δεν ωφελεί όμως σε τίποτα η μετάνοια στο τέλος της ζωής……”. [Πηγή : ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΑΡΤΑ, Λεωνίδας Βλάχος, Εφημερίδα ΑΡΤΗΝΗ ΕΥΘΥΝΗ, Άρτα, 1984]
Μπορείτε να διαβάσετε την ιστορία της Τουρκοβασιλικής στο λινκ https://doxesdespotatou.com/ta-kafeneia-tis-artas-g-meros/
και στο λινκ https://doxesdespotatou.com/to-spiti-tis-toyrkovasilikis/
Στη φωτογραφία ” 1957 – Ο κήπος της Αγίας Θεοδώρας, γεμάτος τριανταφυλλιές, πoυ βρίσκονταν στο πλαινό και πίσω μέρος του ναού, απ’ όπου προμηθεύονταν λουλούδια ο Μπουροβίλης. Η φωτογραφία είναι του Cas Oorthuys, https://www.nederlandsfotomuseum.nl/)
