———————
Η συνειδητή απόφασή του Γεωργίου Αγόρου να οργανώσει αντάρτικο πραγματώνεται τον Μάϊο του 1942. Ο ίδιος την 18η Μαΐου εγκαταλείπει την πρωτεύουσα και εμπιστεύεται την πατρώα γη για την οργάνωση της δύναμής του. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά καθότι τα Τζουμέρκα ήταν αφενός ο τόπος καταγωγής του και αφετέρου ο τόπος που διέμεναν συγγενείς και φίλοι του. Ωστόσο, όταν ανέβαινε στο βουνό ξεκινούσε από το μηδέν, χωρίς καμία προεργασία. Οι δικοί του άνθρωποι τον στήριξαν και αποτέλεσαν τους πρώτους αντάρτες του. Οι επιδρομές των Ιταλών είχαν φοβίσει τους χωρικούς των ορεινών χωριών και είχαν δημιουργήσει κλίμα ηττοπάθειας. Παράλληλα, το ΚΚΕ, στην προσπάθειά του να επιβάλλει τις επιτροπές του ΕΑΜ, οργάνωνε πολιτικά την περιοχή…….
Παρόλα αυτά, μόλις ο Αγόρος, με το κύρος του Έλληνα Αξιωματικού που πολέμησε στα βουνά της Πίνδου και της Βορείου Ηπείρου, έκανε την εμφάνισή του, οι συντοπίτες του τον υποστήριξαν με θέρμη. Γράφει ο ίδιος σε σχετική έκθεσή του για την δράση του Αρχηγείου Τζουμέρκων-3/40 Συντάγματος Ευζώνων (20-4-1950): «Οι ορεσίβιοι αυτοί Έλληνες ετάχθησαν υπό τας διαταγάς μου και εις την υπηρεσίαν της πατρίδος γυμνοί, ανυπόδητοι, νύστεις και εξοπλισθέντες μόνοι των διά της ανταλλαγής του μοναδικού αραβοσίτου, τον οποίον διέθετον διά την συντήρησιν των παιδιών των έναντι ενός τυφεκίου, μιας χειρομβοβίδος και μερικών φυσιγγίων».
Αρχικά, το καλοκαίρι του 1942, η δύναμη του Αγόρου έφτανε τους 50 άνδρες, εκ των οποίων οι 17 έφεραν όπλο. Μέχρι τον Δεκέμβριο σε όλη την περιοχή των Τζουμέρκων η δύναμη του έφτασε τους 280 περίπου άνδρες. Όπλα όμως έφεραν μόνο οι 60. Στους φέροντες όπλα συνήθως ανήκαν έφεδροι πολεμιστές του Ελληνοϊταλικού πολέμου, που γνώριζαν τον χειρισμό των όπλων και όσοι κυμαίνονταν ηλικιακά μεταξύ 20 έως 50 ετών. (Πηγή : Άρθρο του Ι. Β. Αθανασόπουλου στο ιστολόγιο istorikaxronika.com)
Στη φωτογραφία “Στο μέτωπο της Βορείου Ηπείρου την περίοδο 1940-’41. Διακρίνεται o Γ Αγόρος, τρίτος από αριστερά”.( Φωτο από το Αρχείο οικογένειας Ι. Αγόρου όπως δημοσιεύτηκε στο ίδιο άρθρο του Ι. Β. Αθανασόπουλου, ιστορικού)
