“Ο Σκουφάς γεννήθηκε το 1779 στο Κομπότι, χωριό σιμά στην Άρτα. Αν τώρα πας ίσαμε κει σου δείχνουν και το πατρικό του σπίτι, που δεν σε πείθει όμως πως κρατά από κείνα τα χρόνια. Ίσως στον ίδιο τόπο να βρίσκονταν κάποτε το ρημάδι που γεννήθηκε.
Αφού έμαθε λιγοστά γράμματα, αναγκάστηκε, καθώς ήταν φτωχοφαμελίτες οι γονιοί του, να φύγει για την Άρτα. Μπήκε τσιράκι σε κάποιον μάστορα που έφτιαχνε σκούφιες κι άμα έμαθε τη δουλειά, άνοιξε δικό του μαγαζί. Από τούτη την τέχνη πήρε το παρατσούκλι Σκουφάς, όπου μ’ αυτό έμεινε στην ιστορία. Μαύρα τα χρόνια κι αβάσταχτη η τυραννία του Αλή πασά. Παρά να κάτσει να ρημάξει μέσα στο παλιομάγαζό του αποφασίζει να ξενιτευτεί. Πουλά τη σιρμαγιά του, συνάζει όσα χρήματα μπόρεσε και φεύγει για τη Ρωσία. Καταστάλαξε στην Οδησσό, που μέτραγε πια 25000 ψυχές.
Όπως όλοι οι ξενιτεμένοι Ρωμιοί, γύρεψε κι ο Σκουφάς να εμπορευτεί. Δεν τα κατάφερε όμως. Χρεωκόπησε και τράβηξε για τη Μόσχα, όπου γίνηκε υπάλληλος του έμπορα Πάλλη. Ούτε όμως εκεί πολυκαίρισε. Τον Νοέμβρη του 1813 ξαναγυρίζει στην Οδησσό, όπου σμίγει με τον Ξάνθο και τον Τσακάλωφ.
Από τους τρεις πρωτεργάτες της Φιλικής Εταιρείας, ο Σκουφάς ήταν ο πιο λίγο γραμματισμένος. Κι όμως, σ’ αυτό συμφωνούν όλοι οι ιστορικοί, στάθηκε ο φωτεινός νους της Φιλικής. Εξόν από τις μοναδικές οργανωτικές ικανότητές του φανέρωσε αδάμαστη θέληση, που καμιά αντιξοότητα δεν μπόρεσε να την λυγίσει. Όταν οι άλλοι απελπίζονταν από τις δυσκολίες που ορθώνονταν μπροστά στο μέγα έργο που πήραν πάνω τους, αυτός με το θάρρος του, την αισιοδοξία του και το παράδειγμά του, τους συγκρατούσε. Στάθηκε αναμφισβήτητα ο εμπνευσμένος ηγέτης, στα μέτρα που απαιτούσαν οι περιστάσεις.
Ίσως να μην είναι υπερβολή τούτος εδώ ο λόγος : ο άταφος Ρήγας Βελεστινλής ξαναρχόταν στη ζωή να αποτελειώσει, στο πρόσωπο του Σκουφά, το έργο που είχε θεμελιώσει. Και είχε την ίδια μοίρα μ’ εκείνον : πέθανε πριν βγάλει καρπούς το δέντρο της λευτεριάς, που τόσο μόχθησε να το φυτέψει. Έφυγε απ’ τη ζωή στις 31 του Ιούλη 1818. Η καρδιά του έπαψε να χτυπά όταν ήταν 39 μόνο χρόνων…..” (Πηγή : Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΙΕΝΑ, Δ. Φωτιάδη, Αθήνα, 1971)