“Αφήναμε τον πλάτανο με την πυκνή σκιά του και τον φιλόξενο Κακαβά και ανηφορίζαμε την πεζοδρομημένη οδό. Ο Κώστας κοίταζε με θαυμασμό την πολυτέλεια των καταστημάτων, την πολυμορφία και την τεχνική τους μαγεία. Αυτή τη φορά δεν ανακαλούσε στη μνήμη, δεν προχωρούσε σε συγκρίσεις. Μόνο στάθηκε για λίγο και κοίταζε με περιέργεια την ανακαίνιση και τη διαμόρφωση ενός καταστήματος σε «Γκούντις», μέσα στο κατάστημα του Φιλικού.
Αμίλητοι σχεδόν φθάσαμε στις δυο πλατείες. Στο Ρωμαιοπάζαρο, όπως λεγόταν η συνοικία του Αγίου Δημητρίου. Ομώνυμος ναός υπήρχε από πολύ παλαιά. Κάηκε στα 1821 και ξαναχτίστηκε σύντομα. Την ίδια τύχη είχε και ο Άγιος Σπυρίδων. Είχε βέβαια άλλο όνομα, κάηκε και ξαναχτίστηκε με το όνομα του Αγίου Σπυρίδωνα.
Στο κέντρο της μεγάλης πλατείας περίπου υπήρχε σπίτι ενός γιατρού, του Αλεξόπουλου. Το ισόγειο του σπιτιού ήταν ζαχαροπλαστείο του Γιώργου Βήχα, προτού γίνει το απέναντι γνωστό καφενείο της οδού Σκουφά μετά το 1905. Το σπίτι αυτό κατεδαφίστηκε γύρω στα 1905 και στη θέση του έγινε άλλο, του Κατσαούνου. Εκεί που είναι το φαρμακείο Γάτσιου, υπήρχε άλλο άλλο ζαχαροπλαστείο, του Γιώργου Καζαντζή που ήταν Δήμαρχος Άρτας (1907, 1908 μέχρι τα 1912). Έπειτα ο Καζαντζής πήρε από μια ελβετική εταιρεία μια αντιπροσωπεία συγκέντρωνε γλυκόρριζα και την έστελνε στην Ελβετία για φάρμακα και άλλα σκευάσματα………………………………………..
Ο Κώστας κοίταζε τα γύρω κτίρια, το χώρο της πλατείας, τα χρώματα, παλιούς και νέους ρυθμούς, το χρώμα και το ύψος του ναού του Αγίου Δημητρίου, τα ύψη των οικοδομών. Με ενόχλησε ερωτώντας με αν η σύγχρονη πολυκατοικία είναι ή όχι σπίτι. Και καθώς του πρότεινα να διαβάσει το δοκίμιο του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου «Το νόημα του σπιτιού» αφέθηκα στην ιδέα της απόλαυσης μιας δροσιστικής μπύρας…….” (Πηγή : Άρθρο του Δ. Σύγγελου στην ΑΡΤΗΝΗ ΕΥΘΥΝΗ, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1999)
Στη φωτογραφία “Βόλτα στην οδό Σκουφά το 1958” (Πηγή : https://www.artinoi.gr/)