Ο δρόμος Σκουληκαριά – Άρτα ασφαλτοστρώθηκε και πήρε την σημερινή του μορφή μόλις την δεκαετία του 1990. Μέχρι και την δεκαετία του ’50 το αυτοκίνητο σταματούσε στη Χελώνα και απ’ εκεί οι επισκέπτες μεταφέρονταν με ζώα ως την Σκουληκαριά.
Πιο παλιά δεν υπήρχε καθόλου αμαξιτός δρόμος κι “……αν οι κάτοικοι της Σκουληκαριάς και του Γιαννιώτη επιθυμούσαν να κατέβουν στο Κομπότι, πήγαιναν μέσω της ρεματιάς που οδηγεί στο Κλειδί από Αυγεραίϊκα, Τριανταφυλαίϊκα κτλ.. Στο δρόμο σταματούσαν για λίγη ξεκούραση κι έναν καφέ με λουκούμι κοντά στο Κλειδί, στο καφενείο του Λάμπρου Καραχρήστου. Από ‘κεί, έστριβαν αριστερά και έπεφταν στην ρεματιά που χωρίζει το Κλειδί από την Φλωριάδα, την λεγόμενη Ποταμούλα, κι απ’ εκεί ακολουθούσαν το μονοπάτι που τους έβγαζε στο Κομπότι. Χιλιομετρικά η απόσταση ήταν λιγότερη από την σημερινή αμαξιτή. Έτσι έφταναν την ίδια μέρα. Στη διαδρομή αυτή δεν υπήρχαν χάνια και αν κάποια φορά έπρεπε να διανυκτερεύσει κάποιος, συνήθως τον φιλοξενούσαν σε κάποιο σπίτι. (Μαρτυρία Λάμπρου Παπακοσμά)” (Πηγή : ΤΑ ΑΓΡΟΤΙΚΑ ΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ, Α. Καρρά, Άρτα, 2021, ) που μπορείτε να διαβάσετε στο λινκ https://doxesdespotatou.com/wp-content/uploads/2022/10/ΑΓΡΟΤΙΚΑ-ΧΑΝΙΑ-ΑΡΤΗΣ.pdf
Στη φωτογραφία “Εργάτες και εργάτριες του Κλειδίου και του Διασέλου, αφανείς ήρωες που διάνοιξαν 21 χιλιόμετρα αμαξιτού δρόμου επί μίαν πενταετίαν”. (Φωτο από τρέχουσα δημοπρασία)
