“……..Την άλλη μέρα, περάσαμε από το Γραικικό. Μας φιλοξένησε ένας ονόματι Τριαντάφυλλος, που όλοι τον φώναζαν γιατρό. Είχε και μια ωραία νοσοκόμα. Κι’ αυτός κι εκείνη φαίνονταν άνθρωποι της πόλης. Δεν έμοιαζαν χωριάτες. Είχε ένα καλό σπιτάκι και μας περιποιήθηκε με δείπνο πλούσιο. Ο Τριαντάφυλλος δεν ήταν πραγματικός γιατρός αλλά κομπογιαννίτης, πανέξυπνος και πονηρός. Ο Κομνηνός μετά το φαγητό του έκανε μερικές ερωτήσεις. Συγκεκριμένα του είπε πώς τα καταφέρνει να κάνει το γιατρό, χωρίς να είναι. Ο κομπογιαννίτης του απάντησε : με την αυθυποβολή. Ήταν έμπειρος και θαρραλέος κι ως φαίνεται είχε τέτοιες ικανότητες. Έτσι μας διηγήθηκε ένα αληθινό περιστατικό:
Θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα, πως γιάτρεψα μια μοναχοκόρη ενός βλάχου τσέλιγκα. Ένα βράδυ η βλαχοπούλα είχε πιεί νερό από μια πλατιά ανάβρα. Και καθώς το αρτεσιανό σχημάτιζε μια λεκάνη, υπήρχαν μέσα της λίγα βατραχάκια. Πίνοντας νερό η αθώα, αγράμματη και αφελέστατη κόρη, σχημάτισε την εντύπωση πως κατάπιε ένα βατραχάκι και πως τάχα το βατραχάκι της στάθηκε στο λαρύγγι της. Άρχισε λοιπόν να ξεροβήχει, να κλαίει, να πιέζει τον καταπιώνα της και να διαμαρτύρεται έντονα πως είναι άρρωστη κι έχει στο φάρυγγά της βατραχάκι. Τότε ο πατέρας της την πήγε σ’ όλους τους γιατρούς στην Άρτα και στα Γιάννινα….Μα εκείνοι δεν της βρήκαν τίποτα. Και παρόλες τις συμβουλές και τις εξηγήσεις που της έδωσαν, η βλαχοπούλα επέμενε ότι στο λαιμό της μέσα είχε ένα βατραχάκι! Κι απ’ τη στενοχώρια και την έμμονη ιδέα της , κατάντησε μισή. Τότε ο πατέρας της την πήγε στην Αθήνα, αλλά κι εκεί τα ίδια της είπαν οι γιατροί….. Έπειτα η κόρη έπεσε του θανατά…Τότε μερικοί δικοί μου είπαν στον πατέρα της να τη φέρει και σε μένα…..Εγώ γνώριζα το ιστορικό της. Και ήξερα φυσικά ότι δεν έχει τίποτα αλλά προκατάληψη, φόβο, δεισιδαιμονία κι ανόητη ιδέα. Μόλις λοιπόν μου την έφεραν και την εξέτασα σχετικά, είπα στον πατέρα της μπροστά της (ψέματα) ότι πράγματι η κόρη του έχει μέσα στο λαιμό της ένα βατραχάκι. Σαν τ’ άκουσε από μένα η κοπέλα ηλεκτρίστηκε. Ορθώθηκε και είπε στον πατέρα της : «Τα βλέπετε που σας έλεγα ότι κατάπια βατραχάκι κι είναι αυτό μέσα στο λαιμό μου;»
Τότε εγώ της είπα νάρθουνε το βράδυ κατά τις 10 η ώρα που θα έχει και φεγγάρι. Τη ώρα ακριβώς που είχε πιεί νερό από την ανάβρα. Ήθελα κι εγώ να ετοιμαστώ. Στο μεταξύ σοφίστηκα τούτο : Έστειλα και μου φέρανε δυο μικρά βατραχάκια ζωντανά, τα έβαλα μέσα σ’ ένα βάζο και τα τοποθέτησα κάτω από το τραπέζι που είχα στο μπαλκόνι του «ιατρείου» μου. Όταν ήρθε η κοπέλα το βράδυ, την έβαλα και κάθησε σε μια καρέκλα στο μπαλκόνι, μπροστά στο τραπεζάκι που πάνω του είχα τα ψαλίδια και κάτω του κρυμμένα τα βατραχάκια. Της είπα να κοιτάξει το φεγγάρι κι εγώ με ένα τσιμπιδάκι έπιασα ένα βατραχάκι και επιδέξια το έβαλα στο λάρυγγά της και το έβγαλα αμέσως λέγοντάς της να το κρατήσει στο χέρι της, ώστε να το ιδεί ότι πράγματι βγήκε. Και ταχύτατα έβαλα και το άλλο σε ενέργεια και της είπα πως δεν είχε καταπιεί ένα αλλά δύο βατραχάκια. Έτσι κατά τον ίδιο τρόπο έβγαλα και το άλλο και της το έδωσα στο χέρι της, χτυπώντας την στην πλάτη. «Μπράβο κοπέλα μου! Της είπα. Τώρα δεν έχεις τίποτα. Τα βγάλαμε και τα δύο. Είσαι μια χαρά!».
Σκίρτησε η βλαχοπούλα και τρέχοντας πήγε στον πατέρα της να του δείξει τα βατραχάκια. «Βλέπεις πατέρα! Νάτα βγήκανε τα ρημάδια που πήγανε να με πεθάνουν. Τώρα δεν έχω τίποτα». Ο βλάχος γονιός το πίστεψε. Έτσι έφυγε η έμμονη ιδέα από την κοπέλα και σώθηκε. Έπειτα εμένα μου έδωσαν γενναία αμοιβή……” Αυτά μας είπε ο κομπογιαννίτης Τριαντάφυλλος. (Πηγή : ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤ’ ΑΓΚΑΘΟΤΟΠΙΑ, Γ. Β. Δημητριάδης, Αθήνα, 1978)
Στη φωτογραφία “9 Μαΐου 1931, στο Γραικικό – Από δεξιά : Κώστας Χ. Αθανασίου, Δημήτριος Νικάκης οδοντίατρος, Λάμπρος Γ. Τριαντάφυλλος και Κώστας Νικάκης, οδοντοτεχνίτης”. (Πηγή : Φωτογραφίες από το αρχείο του Δημήτρη Αθανασίου (Γραμματέα Κοινότητας Γραικικού Άρτας, όπως δημοσιεύτηκαν στο ιστολόγιο https://www.galaniskos.gr/)
*Το παραπάνω περιστατικό συνέβη στις αρχές του 1943 και αποτελεί μέρος της διήγησης του αντάρτη Γιώργου Δημητριάδη….