“….Κατ’ εκείνους τους χρόνους ουδαμού ιατρός και φαρμακείον. Κατ’ ουδέν τα εκχυλίσματα ή τα αφεψήματα φυτικών ουσιών (μελισσοβότανο, δυόσμο, τσάι βουνήσιο, αλίσφακο κ.α.), αλλ΄ ουδέ και τα ναρκωτικά (σκόρδο, γαρύφαλα, κανέλλα, κ.α.) συνετέλουν εις την αποκατάστασιν της υγείας ή την διακοπήν των πόνων. Και μόνον η αντίδρασις του οργανισμού και ή επίδρασις του υγιεινού κλίματος απετέλουν και τότε τα ασφαλέστερα των φαρμάκων.
Και μόνο μετά την απελευθέρωσιν επιστήμονες του Εθνικού Πανεπιστημίου, αρχικώς μεν οι εν Πραμάντοις εγκαταστάντες Δημήτριος Κ. Σκάρλος και Ιωάννης Χρυσοχόου, εκείθεν μετακαλούμενοι εις επίσκεψιν, προσέφερον τας του θεράποντος υπηρεσίας των. Βραδύτερον δε και οι Σπυρ. Βενούκας και Χριστ. Χρυσοχόου ως και εν θέρει οι εκ Μελισσουργών Γεώργιος Ι. Μπανιάς και ο μετά τινα έτη Χρ. Β. Γκίζας, άπαντες χορηγούντες φάρμακα εκ του ιδίου αυτών φαρμακείου, καθ’ ότι μόλις, ολίγον προ του 1910, ιδρύθη φαρμακείον υπό του εκ Πραμάντων νεοσπουδάστου φαρμακοποιού και κατόπιν ιατρού Χρ. Στάμου».(Πηγή : ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ, Ν. Παπακώστα, Αθήναι, 1967)
Απ’ ότι συμπεραίνουμε από τη φωτογραφία του 1934, οι σχολίατροι υπήρχαν ήδη ως θεσμός από πολύ νωρίς…….Όρθιοι στο μέσον ο Αντώνιος Ράπτης, (Σχολίατρος), ο Γεώργιος Παπακώστας (Επιθεωρητής Δημοτικών Σχολείων), δάσκαλοι, χωρικοί και μαθητές στους Μουζακαίους. (Πηγή : Λεύκωμα ΗΠΕΙΡΟΣ, Απόστολος Βερτόδουλος, Γιάννινα, 1995)