“Το ανάστημά της κανονικό και κάπως παχουλή. Βαδίζοντας , το κορμί της ανεβοκατέβαινε αρκετά, οι φούστες της από ωραία μεταξωτά υφάσματα της εποχής εκείνης. Προτιμούσε τα σκούρα χρώματα σε μπλε, σε σκούρο πράσινο, με κλάρες σε ωραίες αποχρώσεις. Η φούστα την εποχή εκείνη χρειάζονταν πολύ ύφασμα γιατί ήταν όλο δίπλες. Από μέσα φορούσε μεσοφόρι άσπρο με πολύ ύφασμα γιατί ήταν όλο πιέτε; Έχοντας στο τέλος καλοκεντημένη φαρδιά δαντέλα, το μεσοφόρι ήταν ως 3 πόντους κοντύτερο του φουστανιού της, το μάκρος του φουστανιού ήταν λίγο πάνω απ’ τον αστράγαλο και φαινόνταν τα παπούτσια της που ήταν σε σκαρπίνι λουστρίνι με μέτριο πέτσινο τακούνι.
Όταν η κομπανία ήταν καθιστή η Κουτσονίτσα ήταν στη μέση έχοντας το ένα πόδι πάνω στο άλλο, μοιράζοντας το ύφασμα του φουστανιού της αριστερά και δεξιά, μένοντας στη μέση αρκετό άνοιγμα που φαινόνταν το μεσοφόρι της. Στο πάνω μέρος φορούσε ζακέτα σε συνδυασμένο χρώμα, κλειστή ως το λαιμό, κουμπώνοντας με φιλντισένια κουμπιά, τα μανίκια φαρδιά κουμπώνοντας στο τέλος με δυο κουμπιά. Η ζακέτα είχε στο τέλος μια φάσα ως τρία δάχτυλα φάρδος με πολλές πιέτες παρουσιάζοντας ένα κύκλο αρκετά έξω απ’ τη μέση της, το ίδιο και στο γιακά.
Η κομπανία όταν βρίσκονταν σε βάδην, πάλι στη μέση είχε την Κουτσονίτσα. Στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού της είχε μπηγμένη χτένα σαν τόξο με ανθάκια από τη μέση του κεφαλιού της και προς τα πίσω είχε δεμένο ωραίο σκούρο μεταξωτό μαντίλι με λουλούδια, δεμένο όπως τα φορούσαν οι νιόπαντρες τότε. Μετά το μαντήλι στο πίσω μέρος συνεχίζονταν οι πλεξούδες της.
Με την ευκαιρία κάποιας γιορτής οι ανύπαντροι πλούσιοι της Άρτας οργάνωναν ολοήμερο γλέντι σε κάποιο απ’ τους μπαξέδες τους καλώντας την κομπανία του Νίκου Κουτσαντούρη που ήταν και η Κουτσονίτσα, ξεραθμίζοντας τη γυναίκα, έστω κι από μακριά.
Πολλές φορές στο τέλος από γάμο -αρραβώνες ή ό, τι άλλο γλέντι, βγαίναν βόλτα στις γειτονιές τα χαράματα, τη γνωστή πατινάδα που έλεγαν, καταλήγοντας σε βελούχι. Όταν άκουγαν οι γυναίκες όργανα και τραγούδια, ξύπναγαν και πετιόνταν στα παράθυρα να καμαρώσουν προ παντός την Κουτσονίτσα – που καίτοι ξενυχτισμένη, ήταν όλο κέφι, λέγοντας ωραία πρωινά τραγούδια.
Ήταν ανεπανάληπτη, περπάτησε σ’ όλους τους δρόμους της Άρτας σκορπίζοντας το κέφι και τη χαρά. Ας την έχει ο Θεός σε κήπο με λουλούδια, ήταν πολύ καλή…..” (Πηγή : ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΑΡΤΑ, Λεωνίδας Βλάχος, Εφημερίδα ΑΡΤΗΝΗ ΕΥΘΥΝΗ, Άρτα, 1984)
Στη φωτογραφία “Άρτα, Καθαρά Δευτέρα του 1921. Οι οικογένειες Τσάμη, Ιωάννη Έξαρχου και Θεόδωρου Τσέτη διασκεδάζουν σε μπαξέ, δίπλα στο ποτάμι. Χαρακτηριστική είναι η παρουσία του γυναικείου μέλους της κομπανίας με το βιολί…”. Η φωτογραφία είναι από το αρχείο κ. Ιωάννη Έξαρχου.
