“Πρώτοι οι εκ των Πραμάντων ήρξαντο διεκδικούντες βοσκήν εις βάρος των εκτός του λεκανοπεδίου Μελισσουργών λιβαδίων Νταλά και Στουρνάρι, μεθ’ ων ουδεμίαν ποτέ επαφήν ορίων είχεν η περιφέρεια της Κοινότητός των. Επιχειρήσαντες δε να καταλάβωσι ταύτα απεκρούσθησαν υπό των κατόχων. Το χωρίον Μελισσουργοί τότε, τελούν υπό την προστασίαν της Βαλιντέ Σουλτάνας, ήτο ημιελεύθερον, ενώ τα Πράμαντα ανά τους αιώνας βαθμηδόν απολέσαν ταύτα έβαινεν εις εθνικοποίησιν. Δι’ αυτό δε τον λόγον και είχε την εύνοιαν των επί τόπου στρατιωτικών και πολιτικών αρχών. Επί τη αποπείρα δε ταύτη οι κάτοικοι Μελισσουργών ανηνεχθέντες εις Κωσταντινούπολιν έτυχον εκδόσεως φιρμανιού αναγνωρίζοντος την εις αυτούς κυριότηταν, νομήν και κατοχήν. Αλλά τούτο παρέμεινε γράμμα νεκρόν, διότι αι, ως άνω, τουρκικαί αρχαί ου μόνον δεν ημπόδισαν, αλλά και συγκεκαλυμμένως δια Τουρκαλβανών ενίσχυσαν αυτούς εις ενέργειαν, παν άλλον ή αδελφικήν, εις πράξιν αχαρακτήριστον, πρωτοφανή κατά αθώων ζώων. Εις ώραν μεσημβρινού σταυλισμού των στείρων και των γαλακτοφόρων, απάντων κεκλεισμένων εντός της Στρούγκας, ήλθον διά της παρυφής Ασφάκας. Επιτιθέντες δε και αιφνιδιάσαντες τους ποιμένας, εφόνευσαν τον ένα εξ αυτών τους δε άλλους έδεσαν. Και εν συνεχεία, αφού αγρίως έσφαξαν 1060 πρόβατα – όθεν και η θέσις έλαβε το όνομα – ωδήγησαν διά της αυτής παρυφής τα ποίμνιά των εις τα λιβάδια Νταλά και Στουρνάρι, άτινα και κατέλαβον.Παρά πάσαν δε διαμαρτυρίαν των Μελισσουργών ουδεμία εδόθη ικανοποίησις. Αλλ’ ουχ’ ήττον οι τέως κάτοχοι και νομείς δεν έπαυσαν διεκδικούντες τα δίκαιά των, διό και κατά το θέρος 1812 μετακαλέσαντες επί τόπου τον Μπάσυ- Κατή -Χακίμ (Τούρκον Αρχιδικαστήν) Τρικκάλων ( διότι η τοποθεσία αυτή διοικητικώς υπήγετο εις τον Βελή-Πασά Τρικάλων) επέτυχον την έκδοσιν κατακυρωτικής υπέρ αυτών αποφάσεως ήτις και έτυχεν εγκρίσεως της Υψηλής Πύλης. Αύτη δε προς πληρεστέραν κατοχύρωσιν συνώδευσε την απόφασιν και διά δύο εγγράφων (Χοτζέτια), το μεν περί κυρώσεως της αποφάσεως, το δε περί επαναφοράς της πρώην καταστάσεως. Αλλά ποίον εκτελεστικόν όργανον ηδύνατο να ενεργήση κατά της θελήσεως του Αλή Πασά Ιωαννίνων, όστις εν καιρώ δελεάσας ή παραπείσας την επιτροπήν Δημογεροντίας είχεν επιτύχει, διά παραχωρήσεως, την απόκτησιν ιδιοκτησίας του επί του χωρίου Πραμάντων (Μέλη της Δημογεροντίας υπέγραψαν παραχωρητήριον της ιδιαιτέρας πατρίδας των με αγοραστή τον Αλή Πασά); Έκτοτε δε και ενηκολούθουν κατέχοντες και νεμόμενοι ταύτα, ουχί πλέον….από της ρουσίδας Μπόρσιας, αλλ’ εντεύθεν από της ρουσίδας Δέντρο-Καψάλα και της εκ ταύτης Ν.Α. φερομένης προς Νταλά – Στουρνάρι κορυφογραμμής. Επίσης δε κατέχουσι και μεγάλην έκτασιν ληφθείσαν εκ των μετατοπισθέντων Ν.Δυτικών ορίων μέχρι Βρύσης Γκούβελου- Σκοτωμένου.” (Πηγή : ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ, Ν. Παπακώστα, Αθήναι,1967)
Στη φωτογραφία “Ο Σταυραιτός της Στρογγούλας, ο Μήτσος Π. Γκεσούλης, μεταξύ ουρανού και γης, κατάραχα και κατάκορφα στην αγαπημένη του Στρογγούλα, σε υψόμετρο 2.110 μ. τον Αύγουστο του ’92”.
(Φωτο του Ν. Καρατζένη όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗς ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ, τχ. 203,1993)
