—————————–
Για τον Κωσταντίνο Τσιάπαλη γράψαμε και σε παλαιότερες αναρτήσεις, όταν δημοσιεύσαμε το απολυτήριό του από το “Νομαρχιακόν Δημοτικόν Σχολείον ‘Αρτης” (1891) και από το “Ελληνικόν Σχολείον Άρτης” (1893)*.
“Ο Κ. Τσιάπαλης γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου του 1875 στη Σκούπα Άρτης (τότε Πρεβέζης).
Του Σωτηρίου και της Πανάγιως.
Ο πατέρας του (Σωτήριος Ν. Πολίτης), είχε πάει γαμπρός στα “Τσιαπαλαίικα” και τον φώναζαν “Τσιάπαλη”. Έτσι έμεινε και στον Κώστα, Τσιάπαλης.
Σχολείο και Σχολαρχείο όπως είπαμε, πήγε στην Άρτα. Στους αριστούχους τότε δίνονταν το δικαίωμα να διδάξουν στο Δημοτικό. Κι έτσι ανέλαβε δάσκαλος στη Σκούπα. Επί Τουρκοκρατίας δίδαξε στο χωριό περί τα 20 χρόνια.
Οργανώθηκε, δίνοντας ιερό όρκο στον οπλαρχηγό Πουτέτση, και τοποθετήθηκε υπεύθυνος κατασκοπείας, στο ανατολικό Ξηροβούνι (από γέφυρα Πλάκας μέχρι το Κορφοβούνι Άρτας).
Παραιτήθηκε με εντολή του Ελληνικού Κράτους, για να είναι ελεύθερος στις κινήσεις του.
Κάποια στιγμή ο Δασκαλάκης μαθαίνει για κάποιον Τούρκο κατάσκοπο, αρχηγό στην περιοχή εκεί, που πήγαινε απέναντι από το ποτάμι, στο ελληνικό έδαφος (το ποτάμι Άραχθος ήταν τα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας) και έκανε τον φιλέλληνα, έλεγε πως θα γίνει χριστιανός και θα παντρευτεί Ελληνοπούλα. Και έτσι διενεργούσε κατασκοπεία σε βάρος της Ελλάδας. Το αναφέρει στους υπεύθυνους. Η Ελληνική κυβέρνηση διασταυρώνει την πληροφορία και τον διατάσσουν, να εξαφανισθεί ο Τούρκος από προσώπου γης. Όχι όμως στο Ελληνικό έδαφος, για να μην υπάρξει διπλωματικό επεισόδιο.
Άρχισε λοιπόν ο Δασκαλάκης να συναναστρέφεται με τον Τούρκο και να αποκτά την εμπιστοσύνη του. Έτσι δεν άργησε να μπει το σχέδιο σε ενέργεια.
Μια μέρα, που περνούσαν στο δρόμο, μπροστά ο Δασκαλάκης, πίσω ο Τούρκος, μόλις πέρασαν από έναν πλάτανο (του Γκιζέρη), πετάγεται μέσα από την κουφάλα ένας συνεργάτης του Δασκαλάκη και σκοτώνει τον Τούρκο. Έπρεπε όμως να τον εξαφανίσουν. Κι έτσι έθαψαν αλλού το κεφάλι και αλλού το σώμα. Έλα όμως που δεν τα έθαψαν καλά και τα σκυλιά τα βρήκαν. Πρώτος ύποπτος, ο Δασκαλάκης. Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται στην Φιλιππιάδα. Με χρηματισμό της Ελληνικής κυβέρνησης (σε Έλληνες και Τούρκους), αθωώνεται και ελευθερώνεται. Όσο διάστημα είναι στη φυλακή, άνθρωποι των Ελληνικών Δυνάμεων, προστατεύουν την οικογένειά του καθώς, εν τω μεταξύ, έχει γεννηθεί η δεύτερη κόρη του, η Αρετή.
Μετά την απελευθέρωση κάνει χρέη ληξίαρχου (αμισθί) .
Και μια ιστορία μεταξύ Δασκαλάκη και Δασκαλάκαινας:
-Κώστα, τώρα που θα πας να γράψεις τους άλλους, να γράψεις κι εσύ το δικό σου επίθετο “Πολίτης” κι όχι “Τσιάπαλης”.
-Εντάξει Λάμπρω…
Όταν γύρισε του λέει:
-Το’γραψες Κώστα;
-Ωχ Λάμπρω, ξέχασα. Έγραψα “Τσιάπαλης”.
Ασχολήθηκε με το εμπόριο και τη γεωργία για να θρέψει τα δέκα παιδιά του, γιατί το Κράτος δεν του αναγνώρισε τις υπηρεσίες που προσέφερε και δεν του έδωσε τίποτα (όπως και πολλών άλλων αγωνιστών) και πέθανε στη φτώχεια, με το παράπονο αυτό.
Τα περισσότερα έγγραφα, μαζί και τα χειρόγραφά του, τα πήραν στην Κατοχή οι Ανωγιάτες, μπαίνοντας στο σπίτι για πλιάτσικο. Άνοιξαν την κασέλα του Δασκαλάκη ψάχνοντας για κάτι πολύτιμο, τα βρήκαν και τα σκόρπισαν. Εκεί κρατούσε σημειώσεις με κάθε λεπτομέρεια. Έγραψε και ποιήματα από τα οποία λίγα σώζονται, γιατί πολλά απ’ αυτά, τα μάζεψε κάποιος χωριανός (τότε με τους Ανωγιάτες), που τα κράτησε κι αργότερα, τα παρουσίαζε για δικά του.
Ο Δασκαλάκης έφυγε το Μάη του 1963…”
*https://www.facebook.com/…/a.1304278623…/147949697274482
https://www.facebook.com/…/a.1304278623…/147959517273500
Στη φωτογραφία ο Κωσταντίνος Τσιάπαλης ή Δασκαλάκης (Φωτο και σχόλιο Γεώργιος Μόρτης)