Για κάμποσα χρόνια τα πρακτορεία υπεραστικών λεωφορείων ήταν στο κτήριο της οδού φιλελλήνων που στην συνέχεια στεγάστηκε η τράπεζα ΠΙΣΤΕΩΣ και αργότερα η ALPHA BANK. Στις αρχές του 70 μεταφέρθηκαν στη στοά της πλατείας Κιλκίς εκεί που σήμερα λειτουργεί μεγάλο σουπερ μάρκετ. Σε ένα κουβούκλιο δεξιά ήταν τα εκδοτήρια, στο βάθος έβλεπες καφενείο και δεξιά πριν την έξοδο στην Μαξίμου Γραικού, μύριζες τις τουαλέτες.
Κατά την έκδοση των εισιτηρίων έλεγες απαραίτητα το όνομά σου, το οποίο αναγράφονταν και στο απόκομμα και σε ειδική κατάσταση που κρατούσε ο εισπράκτορας.
Τις αποσκευές τοποθετούσαν σε σκάρα που υπήρχε στην οροφή του λεωφορείου, τις δένανε καλά και τις σκεπάζανε με αδιάβροχο. Κάποτε που δεν βάλανε το αδιάβροχο κι έπιασε βροχή, το αλεύρι κάποιου χριστιανού έγινε ζυμάρι.
Οι πιο άβολες θέσεις ήταν αυτές που βρίσκονταν επάνω στην ρόδα, οπότε ήσουν υποχρεωμένος τα ταξιδεύεις με διπλωμένα πόδια. Τα παράθυρα άνοιγαν με την συντονισμένη προσπάθεια δύο ανθρώπων και ποτέ δεν έκλειναν ερμητικά, με αποτέλεσμα να μπάζουν αέρα. Τα κουρτινάκια για τον ήλιο έπρεπε να κατεβαίνουν μόνο όταν τα παράθυρα ήταν κλειστά. Η θέρμανση κατά τον χειμώνα ήταν σπάνια και ο κλιματισμός το καλοκαίρι άγνωστος. Στα περισσότερα δρομολόγια αυτά τα λεωφορεία γέμιζαν ασφυκτικά και οι επιπλέον επιβάτες κάθονταν στο διάδρομο σε καρεκλάκια. Όμως τα τασάκια δεν έλειπαν από στην πλάτη κάθε θέσης, μια που το κάπνισμα επιτρέπονταν εκείνο τον καιρό.
Τα πιο παλιά και ξεχαρβαλωμένα λεωφορεία οι επιβάτες τα αποκαλούσαν καρνάβαλους. Αγκομαχούσαν , ξεφυσούσαν, κουνιόντουσαν και σε κάνανε να ξερνάς μέχρι και το γάλα που βύζαξες. Ευτυχώς που οι σακούλες προσφέρονταν αφειδώς.
Για τα ορεινά χωριά του νομού τα λεωφορεία αναχωρούσαν από διάφορα σημεία ανάλογα με την περιοχή και αργότερα συγκεντρώθηκαν στον χώρο που κατέχει σήμερα η πλατεία Καραϊσκάκη. Αρχικά τα δρομολόγια γίνονταν ακόμα και με φορτηγά που μετέφεραν στην καρότσα τους συγχρόνως εμπορεύματα, ζώα και ανθρώπους. Οι επιβάτες κάθονταν περιφερειακά σε πάγκους. Αν ήταν πολλοί στριμώχνονταν ο ένας δίπλα στον άλλο και μερικοί σφηνώνονταν ανάμεσα στους διπλανούς τους και δεν ακουμπούσαν στον πάγκο. Τότε ο οδηγός τους παρηγορούσε: «άμα ξεκινήσουμε και αρχίσει το ταρακούνημα θα καθίσετε όλοι». Η μετάβαση από το ένα πρακτορείο στο άλλο αποσκευών και ανθρώπων, γίνονταν ακόμα και με μικρά κάρα που τα ωθούσαν αχθοφόροι.
(Άρθρο του κ. Σωτήρη Σαρλή (Sotirios Sarlis), όπως δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιό του στο φβ στις 7 Νοεμβρίου 2018)
————————–
1962 : ‘Οταν οι οδηγοί του λεωφορείου του 18ου ΚΤΕΛ και των ημιλεωφορείων (Kαρνάβαλου) “….ήλθον εις διαπληκτισμούς και εδάρησαν”. (Από την εφημερίδα ΗΧΩ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ, Τετάρτη, 9 Σεπτεμβρίου 1962)
