“Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στο χωριό μου. Το σπίτι μας βρισκόταν στη θέση «Μελίσσι». Παρακολουθούσα τους δικούς μου εις τα χωράφια και εις τα πρόβατα, για την φύλαξι των οποίων ο πατέρας μου έπαιρνε, επί μισθώ πάντοτε, δύο κτηνοτρόφους, τσοπαναρέους. Όταν έγινα επτά χρονών (1899), άρχισα να πηγαίνω εις το σχολείο, που απείχε περί τα τρία χιλιόμετρα από το σπίτι μας. Κτίριον σχολικόν δεν υπήρχε και οι παραδόσεις των μαθημάτων εγίνοντο εις το εσωτερικόν της εκκλησίας ο «Άγιος Νικόλαος», η οποία ήταν σε ύψος 800 μέτρων, εις τη μέση ωραίου δάσους από έλατα. Χάρτες, πίνακες, θρανία ήταν ανύπαρκτα. Καθόμασταν και εμείς οι μαθητές και ο δάσκαλός μας, Ηλίας Ρίζος, οκλαδόν (σταυροπόδι). Και όμως, παρ’ όλες αυτές τις τόσο δύσκολες συνθήκες, είμαστε καλοί μαθητές και εμάθαμε γράμματα. Σ’ όλες τις τάξεις του δημοτικού ήμουν πάντα πρώτος μαθητής και διά τούτο, όταν ερχόταν ο επιθεωρητής – τότε ήταν ο Πάγκαλος -, ο δάσκαλος έβγαζε κατά το πλείστον εμένα να πω το μάθημα ή να απαντήσω εις τις ερωτήσεις του, μάλιστα προς μεγάλη ικανοποίηση του πατέρα μου, ο οποίος πάντοτε παρευρίσκετο στις εξετάσεις, ακόμη δε περισσότερο όταν οι απαντήσεις μου ήταν επιτυχείς. Έτσι έβγαζα ασπροπρόσωπο το δάσκαλο, κατά το δη λεγόμενον.
Αργότερα, την 1ην και την 2αν του Ελληνικού Σχολείου τις έβγαλα εις το Βουλγαρέλιον και την 3ην του Ελληνικού εις το Σχολαρχείον Άρτας, με κηδεμόνα μου τον δήμαρχον Αρταίων Εύ. Χέλμην, ο οποίος, εκτός των άλλων, διηύθυνε και το γραφείο του Κ. Καραπάνου, ενός εκ των μεγαλυτέρων γαιοκτημόνων της Ελλάδος. Είχε 40 χωριά εις την Ήπειρον και 10 εις την Θεσσαλίαν δικά του, τσιφλίκια του.
Σχολάρχης μας ήταν ο Γ. Νούσιας εκ Καμαρίνης Πρεβέζης. Λαμπρός εκπαιδευτικός και εξαίρετος άνθρωπος, εις το έπακρον δε δίκαιος με αυτόχρημα πατρική συμπεριφορά προς τους μαθητές του.
Αμέσως μόλις επήγα εις την 1ην γυμνασίου ανεχώρησα εις Αθήνας. Με προσέλαβαν στο Γαλλικό φαρμακείο ( Φαρματσί Φρανσαίζ) ως βοηθό ταμίου με 80 δραχμές μηνιαίως. Την ημέρα εργαζόμουν εις το φαρμακείο και τη νύχτα επήγαινα σε ιδιωτικό γυμνάσιο. Η καθημερινή συναναστροφή μου με το γαλλικόν προσωπικόν του φαρμακείου με διευκόλυνε να κάμω ικανοποιητικές προόδους εις την εκμάθησι της γαλλικής γλώσσης, πράγμα το οποίον πολύ με ωφέλησε, όταν αργότερα εις την Μακεδονίαν, ως αξιωματικός, συνεργαζόμουν με Γάλλους αξιωματικούς, με τους οποίους διεξαγάγαμε πολεμικές επιχειρήσεις από κοινού εναντίον των Γερμανοβουλγαρικών στρατευμάτων.”
(Πηγή : ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, Λ. Σπαής, Αθήνα,1970.)
Στη φωτογραφία το Νυχτερινό Σχολείου Νεβρόπολης Τετρακώμου το 1951-53. Μπορείτε να διαβάσετε τα ονόματα των μαθητών στο πρώτο σχόλιο. (Φωτο & Παρουσίαση Κ. Μπανιάς)
