Ο Αρτηνός Κωσταντίνος Μόραλης (1877-1937), πατέρας του ζωγράφου Γιάννη Μόραλη, δίδαξε ως φιλόλογος καθηγητής στο Ελληνικό Σχολείο Άρτης, στο Γυμνάσιο Άρτης (όπου υπήρξε και Γυμνασιάρχης από το 1918 μέχρι το 1922), καθώς και στην Ιερατική Σχολή Άρτης. Το 1922 μετατίθεται στην Πρέβεζα και το 1927 στην Αθήνα.
Στην Αθήνα εργάστηκε ως καθηγητής στη Ριζάρειο Σχολή, παρέδιδε δε και ιδιαίτερα μαθήματα κατ’ οίκον. Σε άρθρο του Ιωάννη Καλογήρου, καθηγητή πανεπιστημίου, στην Ηπειρωτική Εστία με τίτλο «Σύμμεικτα Πανηπειρωτικά Φιλολογικά», διαβάζουμε σχετικά :
“……..Όταν ύστερα ήμουν στην τελευταία γυμνασιακή Τάξι της Ριζαρείου, Αρχαία — και Νέα — Ελληνικά μας δίδασκε ο από την Άρτα επίσης γερός φιλόλογος και βαθύς πιστός Χριστιανός αείμνηστος Κωνσταντ. Μόραλης, πατέρας του μετέπειτα καθηγητού στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών των Αθηνών, ζωγράφου Ιωάννου Μόραλη. Ο καθηγητής μας στη Ριζάρειο Κ. Μόραλης ήταν και διδάσκαλος στη μεταγενέστερη «Σχολή του Λόγου» — φιλοσοφικο – θεολογική και πολιτική — , την οποία είχε ιδρύσει — γύρω στα 1888 — ο ενθουσιώδης Απόστολος Μακράκης. Μας εδίδασκε την χρονιά εκείνη (1932 – 1933) ο Κωνστ. Μόραλης την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, την οποία και «επαίξαμε» η τάξις μου, κατά την περίοδο των Εορτών των Χριστουγέννων, σε μετάφρασι του Ν. Ποριώτη. Η παράστασις δόθηκε interna corporis, ενώπιον των καθηγητών, των μαθητών και του λοιπού προσωπικού της Σχολής, με επί κεφαλής τον Διευθυντή μας αείμνηστον Αρχιμανδρίτην Ευάγγελον Αντωνιάδην, από την Τσαρκοβίστα των Ιωαννίνων, ο οποίος έγινε ύστερα και καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η σκηνή είχε «στηθή» στον μεγάλο μακρύ κοιτώνα. Την διακοσμήσαμε αρχαιοπρεπώς θαυμάσια, καθοδηγούμενοι από τον καθηγητή μας των Τεχνικών αείμνηστο Ιωάννη Ιατρού. Επειδή στη Ριζάρειο δεν είχαμε «κορίτσια», τους γυναικείους ρόλους της τραγωδίας παίξαμε ημείς : Ηλέκτρα, ο υποφαινόμενος, («Ω φως μου ιερό και συ αγέρα ισόμετρη σκέπη της γης, ποσ’ από με δεν ακούς θρηνοτράγουδα, πόσον αντίχτυπο μεσ’ απ’ τα στήθια, που αιματόβρεχτα δέρνω, όταν το μαύρο σκοτάδι απαλείψει. . .» κτλ. κτλ. — ο εισαγωγικός θρήνος της Ηλέκτρας, «ω φάος αγνόν…..», από στήθους, από τότε ακόμα), Xρυσόθεμις, ο Φάνης Γκωλέτσης, από τα Επάνω Σουδενά του Ζαγορίου, δικηγόρος ύστερα στα Γιάννινα, (« Απ ’ τη χαρ ’, αδελφούλα μου. . .» ), Κλυταιμνήστρα, ο Γιάννης Πανταζής, από το Μονοδέντρι του Ζαγορίου, ύστερα ανώτερος αξιωματικός του Πεζικού, με πολεμικές διακρίσεις, τώρα βέβαια απόστρατος, («Ααχ με σκόοτωσαν…..». Το ξεφώνισε — «ένδον της σκηνής», όπου γίνεται ο «φόνος» — με πλατύ λαρυγγισμό — «λαιμό» — στην καλοπροαίρετη εργώδη μιμητική προσπάθεια να αποδοθή καλλίτερα η ώριμη γυναικεία θρηνώδης φωνή της «φονευομένης». Αλλά από το νοήμον «κοινό» οι μαθηταί ξέσπασαν σε γέλια και έτσι το δραματικώτατο αυτό σημείο της τραγωδίας έγινε κωμικό)”. (Πηγή : ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ, τχ. 426 – 427 – 428, 1987)
Στην πρώτη φωτογραφία που ακολουθεί «Ριζαρείτες της ΣΤ’ τάξης στο θέατρο Διονύσου το 1932, με τη συνοδεία του καθηγητή Κωσταντίνου Μόραλη. Καθήμενοι από αριστερά : Φ. Γκωλέτσης και Ι. Πανταζής.
Όρθιοι από αριστερά : Σ. Μανθόπουλος, Π. Μπέτζος, Κ. Σαμαρτζής, Ν. Μπέντας, ο καθηγητής Κ. Μόραλης, Ι. Καλογήρου, Π. Σταματέλος, Σοφ. Λώλης, Χ. Αλεξανδράκης»*.
Στη δεύτερη φωτογραφία οι παραπάνω μαθητές σε αναμνηστική φωτογραφία στον Εθνικό Κήπο, την ίδια μέρα.
*Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Ορέστη Καλογήρου, καθηγητή Α.Π.Θ. και Πρόεδρο του Δ.Ο.Α.Τ.Α.Π. που μας έστειλε αντίγραφα των πρωτότυπων φωτογραφιών από το αρχείο του πατέρα του, Ιωάννη Καλογήρου.