—————
“Γενιές και γενιές μεγάλωσαν με το αχνιστό πιάτο τραχανά τα πρωινά του χειμώνα πριν αναχωρήσουν για το σχολείο. Γράφει ο Κ. Διαμάντης : «Το χειμώνα, κάθε πρωί βράζαμε τραχανά και τρίβαμε ψωμί μέσα, βάζαμε και λίγο τυρί και τον ζεματούσαμε με βούτυρο και λίγο κρεμμύδι στο τηγάνι. Για εκλεκτό τρώγει κανείς λίγο άτριφτο, ο πατέρας βάζει και λίγο βούτυρο ωμό μέσα στο καπάκι του κι είναι έτσι πιο νόστιμος. Έτσι και ζεσταίνεται κανείς και χορταίνει πρωί-πρωί. Καμιά φορά βράζαν τραχανά και το βράδυ. Εμείς τα παιδιά τρώγαμε λίγο-λίγο γιατί έκαιε και όταν μισοχορταίναμε λέγαμε “τώρα χόρτασα ως το γόνατο, ως τη μέση, ως το λαιμό, ως το μέτωπο, ως τα μαλλιά”. Υπάρχει και επώνυμο Τραχανάς. Στο βράσιμο ο τραχανάς να μην γρουμπουλιάσει, να μη φουσκώσει και χυθεί το γάλα που είναι στην κορυφή και είναι η ουσία του τραχανά.” (Πηγή : Κ. Α. Διαμάντης, ΆΠΑΝΤΑ, τ. 9ος, Αθήνα, 1990)
Στη φωτογραφία “Ζυγίζοντας το αλεύρι για τον τραχανά στην παλάντζα”. (Φωτο από το αρχείο του Β. Γκανιάτσα όπως δημοσιεύτηκε στο Λεύκωμα ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΣΣΕΣ, Σ. Βασιλείου, Αθήνα, 2007)
