Δυο θαυμάσιες φωτογραφίες μας άφησε ο Σπύρος Μελετζής για τη γέφυρα Κοράκου, όταν πέρασε από την περιοχή για λογαριασμό του ΕΟΤ, το 1937-38. Και είναι ίσως και οι μοναδικές που έχουν απομείνει, καθώς το Γεφύρι ανατινάχτηκε τον Μάρτιο του 1949 από τον ΔΣΕ, στην προσπάθειά του να διαφύγει προς την Ρούμελη.
Η σκηνή μοιάζει βγαλμένη από έπος – οι πανύψηλες και τραχιές κορυφές που ορθώνονται σαν σκοτεινοί φρουροί, γεμάτες έλατα και απότομες χαράδρες, σμιλεμένες από την υπομονή του χρόνου και την ορμή του νερού….. Το ποτάμι, με τη γαλήνη της επιφάνειας και τη βουβή δύναμή του, χαράσσει βαθιά τον βράχο, σαν μια πληγή που ποτέ δεν έκλεισε, μα έγινε μέρος της ψυχής του τόπου. Το γεφύρι, λιτό και σοφό, ενώνει όχι απλώς τις όχθες, αλλά δύο κόσμους – τον κόσμο της ανθρώπινης θέλησης με τον κόσμο της άγριας φύσης. Η παρουσία του, τόσο διακριτική και ταυτόχρονα επιβλητική, μαρτυρά την αρμονία του ανθρώπου με το τοπίο, πριν τον αλλοιώσει ο καιρός.
Η φωτογραφία αποπνέει δέος και σιωπή. Εδώ, η φύση δεν εξημερώνεται. Δεν σε καλεί να την κατακτήσεις, αλλά να τη νιώσεις, να τη σεβαστείς. Ο Αχελώος κυλά σαν αρχαίος μύθος, και το γεφύρι του Κοράκου μοιάζει με στοχαστή που ξέρει πως όλα είναι προσωρινά — εκτός από την ομορφιά της αυθεντικότητας. (Αναστασία Καρρά)
Η πρώτη φωτογραφία είναι από το αρχείο της κ. Ηλέκτρας Νάση.
Η δεύτερη, από πιο κοντά, είναι από την προσωπική μου συλλογή.
