“….Γλύνα και άμμος το χώμα στον κάμπο, και άσωτο το νερό, πότε από τις ατέλειωτες Αρτηνές βροχές, πότε από τις δροσιές της άνοιξηςκαι πότε από του ποταμού τα νεραγώγια, θρασομανάγανε στις παραβολές και στα χαντάκια τα βάτα και τα καλάμια. Μπελιάς τρανός και τα δυό, μα από τα καλάμια κάποιοι είχανε και κάποιες απολαβές….Ήταν φράχτης που χώριζε του κάθε νοικοκύρη το σύνορο. Ήτανε ο απόγονος για τις πορτοκαλιές που τις φύλαγε από το άγριο φυσατό του παγωμένου βοργιά του χειμώνα. Ήταν το υλικό που φράζανε οι νοικοκυρές τα κηπάρια τους, που πλέκανε οι μαραγκοί τους διαχωριστικούς τσιατμάδες στα νιόφκια στα σπίτια, που στήνανε οι φτωχοί της καλύβες τους. Που ραβδίζανε οι Αρτηνοί τις ελιές τους, που φτάνανε τα φραγκόσυκα, που φκιάνανε τα βλαχόπουλα τις φλογέρες τους, και χόργια που αν κάτσουμε και τ’ αραδιάσουμε όλα τα όσα φκιάνουν οι νοικοκυραίοι με τα καλάμια τους, σωμούς δεν θάχει αυτό το μολόημα. Χώρια που καθώς είπε ο άλλος ο καημένος – καβάλα στο καλάμι τον κόσμο γύρισα……”(Πηγή : Άρθρο του Νίκου Καραβασίλη στην ΑΡΤΗΝΗ ΕΥΘΥΝΗ με τίτλο Μηχανήματα και…όνειρα ….φρούδα, Ιούνιος – Ιούλιος 1996)
Θρησκευτική εκδρομή Αρτηνών και αναμνηστική φωτογραφία δίπλα στους καλαμιώνες. Στα αριστερά, δεύτερος μετά την κυρία, ο χοροδιδάσκαλος Παλάντζας με την χαρακτηριστική κόμη….(Φωτο από αρχείο Φ. Μ.)