“Οι δρόμοι που κυριαρχούσαν, ήταν οι ημιονικοί ή κοινώς «μουλαρόδρομοι» καθώς το πιο κοινό μέσο μεταφοράς στον χώρο της Ηπείρου ήταν το μουλάρι . Άλογα χρησιμοποιούσαν κυρίως οι Τούρκοι αξιωματούχοι και οι ξένοι περιηγητές. Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις που και οι ξένοι περιηγητές προτιμούσαν το μουλάρι για τα ορεινά μονοπάτια. Ο Leake την 1η Ιουλίου 1805 όταν ξεκίνησε την πορεία του από τα Γιάννενα προς το Σούλι γράφει: «Η Υψηλότητα του [σημ. εννοεί τον Αλή Πασά] με προμήθευσε με ένα εξαιρετικό μουλάρι, για τα ορεινά μονοπάτια, από τον προσωπικό του στάβλο»
Λόγω των ορεινών όγκων η χάραξη σύντομων ευθύγραμμων δρόμων δεν είναι δυνατή διότι οι κλίσεις είναι απαγορευτικές για την διέλευση φορτωμένων ζώων, όσο εξαιρετικές ικανότητες και αν έχουν. Οπότε ο δρόμος αναγκαστικά ακολουθεί τις ισοκλινείς με συνέπεια να αυξάνεται ο χρόνος του ταξιδιού. Στα σημεία όπου δεν μπορούσε να αποφευχθεί η πορεία στις μεγάλες κλίσεις, κατασκευάζαν λιθόστρωτα με πέτρινα σκαλοπάτια, τις λεγόμενες «σκάλες» ώστε να μπορούν να μετακινούνται με ασφάλεια τα υποζύγια και οι ταξιδιώτες.
Η διέλευση των βουνών γινόταν, με την βοήθεια ντόπιων οδηγών, πάντα από συγκεκριμένα περάσματα (αυχένας, ζυγός, διάσελο) τα οποία συνήθως ήταν στενά και επικίνδυνα. Ξεφόρτωναν τα ζώα από το φορτίο τους, τα οποίο μετέφεραν οι αγωγιάτες και οι μη έμπειροι ταξιδιώτες, συνήθως αφίππευαν στις σκάλες και στα στενά αυτά μονοπάτια των ορεινών διαβάσεων…..” (Πηγή : Διδακτορική διατριβή της Μ. Μπαλοδήμου ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΟΔΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ ΤΟΥ 18ου ΚΑΙ 19ου αι. ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ. Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΖΑΓΟΡΙΟΥ, ΕΜΠ, Αθήνα, 2021)
Στη φωτογραφία ” Ο μουλαρόδρομος στο “Κόρνι” του Συρράκου το 1972″. Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του Βαγγέλη Σταύρου Μάκη, όπως δημοσιεύτηκε στο Λεύκωμα ΣΥΡΡΑΚΟ, ΠΕΤΡΑ-ΜΝΗΜΗ-ΦΩΣ, Ιωάννινα, 2004.
