“Δεν είναι εξακριβωμένο πότε ακριβώς ήρθαν στην Άρτα. Απ’ τους ηλικιωμένους τότε, άλλοι έλεγαν ότι ήρθαν το 1850, άλλοι έλεγαν πως ήρθαν αργότερα, πριν φύγουν οι Τούρκοι απ’ την Άρτα για το γιοφύρι. Πάντως όταν ήρθαν κατέλαβαν τα κελιά της Παργιορίτσας και ήταν γιομάτα όλ’ αυτά τα σπιτάκια πίσω απ’ την εκκλησία, σε μερικά ήταν και δυο οικογένειες.
Εκεί μέσα έκαιγαν φωτιές όλη μέρα να ζεσταθούν και να μαγειρέψουν. Τα σπίτια αυτά ήταν κατάμαυρα απ’ τον καπνό, άλλα είχαν πρόχειρη πόρτα και σε άλλα είχαν κουβέρτα. Όταν έκανε καλή μέρα, έβγαιναν στην αυλή και έκαναν πρόβες. Τα όργανά τους ήταν βιολιά, κλαρίνα, σαντούρι, ταμπουρά, λαούτο πλην κιθάρας. Αυτό δείχνει πως ήρθαν από αραβικές χώρες. Οι ηλικιωμένοι μίλαγαν μεταξύ τους σε άλλη γλώσσα. Ένας ψηλός, Στέργιος τ’ όνομά του, έπαιζε ένα μεγάλο σαντούρι με τα δάχτυλα (όχι με κοπανάκια) κι έβγαζε μια αρμονία που μάγευε.
Αυτούς έπαιρναν για οτιδήποτε χαρά – γάμο αρραβώνες – πανηγύρια καθώς και σε εκλογές. Ο νικητής βουλευτής, ο Δήμαρχος συγκροτούσε διαδήλωση με παραταγμένους μπροστά όλους τους οργανοπαίχτες. Μπροστά απ’ αυτούς ήταν ο Μπουροβίλης (πρόκειται για λαϊκό τύπο της πόλης), κρατώντας μεγάλη σημαία. Όλοι τους ήταν μελαχρινοί και η συμπεριφορά τους διαφορετική απ’ τους άλλους κατοίκους. Σιγά – σιγά, με το πέρασμα του χρόνου απόκτησαν λεφτά, παντρεύτηκαν, κονόμησαν σπίτια και έφυγαν λίγοι – λίγοι απ’ τα κελιά. Τώρα δεν ξέρω σε τι κατάσταση βρίσκονται. Τότε σαν παιδί πήγαινα συχνά εκεί, ήθελα ν’ ακούω τις πρόβες τους…..” (ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΑΡΤΑ, Λεωνίδας Βλάχος, Εφημερίδα ΑΡΤΗΝΗ ΕΥΘΥΝΗ, Φεβρουάριος 1986)
Στη φωτογραφία “Γλέντι Αρτηνών τη δεκαετία του 1920” από το Λεύκωμα ΠΡΟΤΑΣΗ, Άρτα, 1999.
