Δόξες Αγήραντες του Δεσποτάτου

Για την καλοκαιρινή κατασκήνωση στο Βουργαρέλι έχουμε ήδη αναρτήσει κάποιες φωτογραφίες, ακόμη και από τη δεκαετία του ’50, όταν τότε οι μαθητές έμεναν σε σκηνές, τις οποίες μπορείτε να αναζητήσετε στη σελίδα μας.

Αργότερα κτίστηκαν θάλαμοι στους οποίους δόθηκαν ονόματα ηρώων. Μπροστά σε έναν τέτοιο θάλαμο με την ονομασία “Γ. Καραισκάκης”, και μια μικρογραφία του Γεφυριού της Άρτας, είναι και η παρακάτω φωτογραφία από τις αρχές της δεκαετίας του ’70. Πρώτος αριστερά ο Δημήτρης Λάκκας και δεύτερος ο Νίκος Νικολάου. (Φωτο από αρχείο Αικατερίνης (Κατίνας) Νικολάου – Κούτσικου)

“……Όταν ερχόταν το βραδάκι, τρέχαμε στην κυρά – Φώτω τη μαγείρισα,να μας εφοδιάσει με λαδάκι τα φαναράκια, ένα για κάθε ομάδα και τα πηγαίναμε στη σκηνή όπου τα κρεμούσαμε στον μπροστινό στύλο, για να έχουμε ένα στοιχειώδη φωτισμό και να βρίσκουμε τα πράγματά μας και τα κρεββάτια μας. Ο Ομαδάρχης έπιανε πάντα την πρώτη δεξιά θέση μπαίνοντας στη σκηνή και οι άλλοι τοποθετούσαμε τα κρεββάτια μας σύμφωνα με τις φιλίες και τις προτιμήσεις μας.

Ο βραδυνός ύπνος ήταν μια αξέχαστη εμπειρία, αφού έπρεπε να προμηθευτούμε πρώτα νερό με ένα μεγάλο πλαστικό δοχείο, να γεμίσουμε τη φορητή νιπτήρα της ομάδας μας και να πλύνουμε τα δόντια μας και να πάμε γρήγορα στην τουαλέτα. Θα χτυπούσε σιωπητήριο στις 10και ο αρχηγός δεν επέτρεπε για λόγους ασφαλείας να κυκλοφορεί κανένας έξω, γιατί είχε πηχτό σκοτάδι και ο παραβάτης θα είχε να αντιμετωπίσει τιμωρία στην πρωινή γυμναστική, κάνοντας επιπλέον γύρους στο γήπεδο…….

Τα πρωινά, μετά το εγερτήριο, τρέχαμε στο γήπεδο, κάτω από τη δημοσιά, για την πρωινή γυμναστική και στη συνέχεια, μετά την ατομική μας γυμναστική, πηγαίναμε στη μεγάλη τραπεζαρία, για πρωινό ρόφημα. Μετά γινόταν η έπαρση της σημαίας και ανακοινώνονταν από τον Αρχηγό το ημερήσιο πρόγραμμα. Άλλοτε πηγαίναμε κοντινές εκδρομές, κάνοντας ορειβασία, άλλοτε κρυβόμασταν μέσα σε σκιερά μέρη για να αποφύγουμε την καλοκαιρινή κάψα, κάνοντας προετοιμασία για να μάθουμε τον ύμνο της ομάδας μας και άλλοτε συζητώντας για τις εργασίες που είχαμε αναλάβει όλοι να παρουσιάσουμε στη μεγάλη αποχαιρετιστήρια γιορτή : άλλος ποίημα, άλλος ένα μικρό κείμενο ή τραγούδι ή κάποιο σατυρικό κείμενο κατά προτίμηση για την κυρά – φώτω και τον αγαπητό σε όλους Κώστα Δέλτα, που ήταν μια χαρακτηριστική φιγούρα της κατασκήνωσης  με τον τεράστιο σωματότυπό του.  Εδώ ο βασικός συγγραφέας  και παρουσιαστής της σάτιρας  σχετικά με τον Κώστα δεν ήτα άλλος από το φίλο μου, τον Αριστείδη Λαυρέτζο, που ήταν μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης και καλλιτεχνικής δημιουργίας και  έκανε όλους μας να δακρύζουμε από το γέλιο. Χαρακτηριστική ήταν η αναφορά του στο κατέβασμα του λόφου από τον Κώστα Δέλτα, που έλεγε ότι «….σαν ροβόλαγε ο Κώστας απ’ την κορφή. Τον έτρεμε το βουνό και όλη η γύρω περιοχή»!

Πολλές μέρες στην κατασκήνωση αφιερώνονταν σε διαγωνισμούς γνώσεων, κουίζ γεωγραφίας και ιστορίας όπου βάζαμε τα δυνατά μας όλοι για να κερδίσουμε, γιατί το βραβείο  θα ήταν ή ένα μεγάλο κουτί πατρινά λουκούμια ή βανίλια  ή απαλλαγή για μια μέρα της ομάδας μας από το καθάρισμα της κυρά – Καλλιόπης, όπως στο στρατό. Αλλά και το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου με έπαθλο ένα κύπελλο και μια αναμνηστική φωτογραφία ήταν μια σπουδαία δραστηριότητα που μας ανέβαζε την αδρεναλίνη  στα ύψη, αφού ο μεγάλος τελικός θα ήταν από τις καλύτερες ευκαιρίες για διάκριση και ικανοποίηση και θα καταγράφονταν σαν μια από τις καλύτερες αναμνήσεις μας……..” (Πηγή : ΤΟ ΞΥΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, Ελευθέριος Α. Τσιρώνης, Πάτρα, 2018)

Η φωτογραφία από κάποια ορειβατική εκδρομή στην κατασκήνωση στις Κρανιές στις αρχές της δεκαετίας του ’80. (Φωτο από αρχείο Αλέξη Τσοβίλη)