“………Στην Άρτα η κοίτη του ποταμού είναι περίπου διακόσια μέτρα μέχρι απέναντι. Το ρέμα, ωστόσο, αυτή την εποχή, χωρίζονταν από αμμουδερές εκτάσεις σε μικρά ρυάκια, ρηχά αλλά ορμητικά, που έτρεχαν με τουλάχιστον τέσσερα μίλια την ώρα. Πάνω από την πόλη το ποτάμι φαίνεται συγκριτικά μικροσκοπικό, και πέντε ή έξι μίλια πιο πάνω από την πόλη, χάνεται ανάμεσα στους λόφους. Ο Κράμερ δίνει την πηγή του στην περιοχή της Πίνδου, τριάντα μίλια προς τα βόρεια, μια απόσταση που δεν δικαιολογείται από την εμφάνισή του, ούτε από τις πληροφορίες που πήρα στην πόλη. Το γεφύρι του ποταμού στην Άρτα είναι μοναδικής κατασκευής -είναι, πιστεύω, βενετσιάνικο. Το κεντρικό τόξο έχει ένα άνοιγμα περίπου ογδόντα ποδιών, εκατέρωθεν του οποίου υπάρχουν τρία μικρότερα με άνοιγμα όχι μεγαλύτερο από τριάντα πόδια, και μεταξύ αυτών πάλι υπάρχουν στενά επιμήκη τόξα. Αντί η γέφυρα να είναι μια ομοιόμορφη καμπύλη, σχηματίζεται από τρεις αμβλείες γωνίες, μία στο κέντρο και μία σε κάθε πλευρά, καθιστώντας έτσι τη διέλευση τόσο δύσκολη όσο και επικίνδυνη, ενώ ένα χαμηλό στηθαίο περίπου δύο ποδιών παρέχει μικρή ασφάλεια από το να πέσει κανείς από ύψος τουλάχιστον εκατό ποδιών, στο ρέμα κάτω….”. (Πηγή :Observations on the Gulf of Arta, Made in 1830, Author(s): James Wolfe, Source: The Journal of the Royal Geographical Society of London , 1833, Vol. 3 (1833), pp. 77-94 Published by: Wiley on behalf of The Royal Geographical Society (with the Institute of British Geographers)
Στη φωτογραφία “Ένα κοπάδι κατσίκες πάνω σε μια αμμουδερή έκταση στο μέσο του Άραχθου ποταμού στα μέσα της δεκαετίας του 1950 σε φωτογραφία του Ολλανδού φωτογράφου Cas Oorthuys από το πέρασμά του από την Άρτα”. (Πηγή : https://www.nederlandsfotomuseum.nl/)