….Κι ενώ πλησιάζουν προς τον κάμπο, μετά από ένα κουραστικό ταξίδι, έχουν να αντιμετωπίσουν έναν εφιάλτη, τη στέγη και μετά από λίγες μέρες που θα αρχίσει ο γένος, τα μαντριά. «Αν πρόκειται για τσελιγκάτο, όπως παλιότερα, γράφει ο Ευάγγελος Ι. Ντόντης, ο τσέλιγκας θ’ αποφασίσει που θα στηθεί το κονάκι, όχι βέβαια στην ίδια περσινή θέση γιατί εκεί είναι «παλιοκόπρια» και θα είναι καλή «αμαλαιά» για τα πρόβατα. Στη αρχή θα συγκεντρωθούν τα απαραίτητα υλικά : λούρες, καλάμια, άχυρα από το βάλτο του Λούρου, βούρλα, φτέρη κι ό’τι άλλο χρειάζεται». Εκεί αρχίζουν να στήνουν τα αχυροκαλύβια τους με καλάμια και άχυρα, σε σχήμα τρούλου (τούρλας), γι’ αυτό τις έλεγαν και τουρλωτές ή τουρλοκαλύβες. Εκεί, σε ένα χώρο 12-15 τετραγωνικών μέτρων ζούσαν πολύτεκνες οικογένειες των 8 και παραπάνω ατόμων.(Πηγή : Λεύκωμα ΣΥΡΡΑΚΟ, ΠΕΤΡΑ – ΜΝΗΜΗ – ΦΩΣ, Συρράκο, 2004)
Στη φωτογραφία της Έλλης Παπαδημητρίου “Καλύβια Σαρακατσιάνων” 1928-1931. (Πηγή : Λεύκωμα ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Ήπειρο – Μακεδονία, Αθήνα, 1977)