——————-
«Την εποχή της συγκομιδής του καλαμποκιού, η μάνα ξεχώριζε μερικά καλά καλαμπόκια, αφαιρούσε τα περισσότερα φύλλα τους και τ’ άλλα, δένοντάς τα κατάλληλα, τα ‘ φτιαχνε “κρεμάδες”. Την παραμονή των Εισοδίων της Θεοτόκου, αλλά και του Αγίου Ανδρέα, ξεκρεμούσε κάποια, τα έψηνε γύρω – γύρω και μετά μ’ ένα μαχαίρι έτριβε τον ξεραμένο φλοιό….Έβαζε το καλαμπόκι για μερικές ώρες σε χλιαρό νερό “στο μούσκιο”, μετά το έβραζε και σταδιακά πρόσθετε διάφορα όσπρια και δημητριακά που κι εκείνα τα είχε μουλιάσει στο νερό. Όταν η παγκαρπία ήταν έτοιμη, χτυπούσε τους βρασμένους καρπούς στο γουδί και κατόπιν πρόσθετε καρύδια και, κατά προτίμηση, όποιος την έτρωγε, την πασπάλιζε με ζάχαρη και κανέλλα. Ο Κ. Α. Διαμάντης θυμάται με νοσταλγία :”Γεγονός που περίμεναν με αγωνία τα παιδάκια ήταν και οι μέρες που βράζουμε “προσπόρια” την 21ην Νοεμβρίου “της Προσπορίτσας” και του Αγίου Ανδρέα. Από το βράδυ η μητέρα έβαζε στη μεγάλη τέντζερη κυρίως καλαμπόκι κίτρινο ή άσπρο παρεμβάλλοντας και μερικές ρόκες ολόκληρες, αλλά και σιτάρι, ρεβύθια, φακές, φασόλια κ.λ.π. Το πρωί, όταν έβραζαν καλά, τα έφτιαχνε με το στούμπο, ανακατεύοντας και αρκετό τριμμένο καρύδι, ζάχαρη και σταφίδες. Γίνονταν ένα πραγματικό γλύκισμα, όχι μόνο από τα σπόρια αλλά και από το χυλωμένο ζουμί.» (Πηγή : Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΓΕΥΣΗΣ, Παναγιώτα Π. Λάμπρη, Πάτρα, 2015)
Στη φωτογραφία “Ξεκκόκισμα καλαμποκιού στη Φιλιππιάδα το 1930”. Η σπάνια αυτή φωτογραφία είναι της Έλλης Παπαδημητρίου από το Λεύκωμα ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΗΠΕΙΡΟΣ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Οι φωτογραφίες του Λευκώματος “τραβήχτηκαν προπολεμικά (1928-1931), σε περιοδείες της φωτογράφου για την προσφυγική αγροτική αποκατάσταση, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, θέματα έτοιμα, πλήθος σκηνοθεσία καμιά. Μηχανή ένα κουτί ΚΟDAK 6 ½ X 11, πότε – πότε και μια της υπηρεσίας 8 χ 10, πιο περίπλοκη, δανεικιά……
