Το Μάιο του 1967, όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός στα Τζουμέρκα, στην Άγναντα ανέκυψε αμέσως θέμα διαμονής των μαθητών και μαθητριών. “Συσκέψεις επί συσκέψεων, προτάσεις κ.τ.λ. Κάπου κατέληξαν να στήσουν σκηνές σε δυο χωράφια κάτω εκεί στον Άι Δημήτρη και στο ένα χωράφι να εγκαταστήσουν τους μαθητές και στο άλλο τις μαθήτριες. Μερικοί καθηγητές αμέσως αντέδρασαν :
-Αδύνατον να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο, αδύνατον να γίνει ουσιαστική επιτήρηση, εφόσον μαθητές και μαθήτριες θα βρίσκονται τόσο κοντά….
Μάλιστα πρότειναν οι μαθητές και οι μαθήτριες να εγκατασταθούν σε χωράφια σε μεγάλη απόσταση το ένα από το άλλο.
Ο Μπονιάκος παρακολουθούσε τη συζήτηση χαμογελαστός, κουνώντας το κεφάλι του. Σε μια στιγμή που η συζήτηση είχε κορυφωθεί, είπε το εξής απίθανο :
-Τί λέτε…..Τα τραγιά του Σκέντου φεύγουν απ’ τους Μελισσουργούς και πάνε στο Μονολίθι, για να πριτσιαλιστούν….Οι μαθητές θα δυσκολευτούν να πάνε απ’ το ένα χωράφι στο άλλο; Δεν μπορεί, άμα θέλουν, να τους σταματήσει κανείς….
Να γιατί κανένας μαθητής του Γυμνασίου Αγνάντων δεν μπορεί να ξεχάσει τον ανεπανάληπτο Μπονιάκο”. (Πηγή : ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΓΝΑΝΤΩΝ, Χ. Τούμπουρου, Αθήνα, 2009)
Στη φωτογραφία από το ίδιο βιβλίο «Η στέγαση Μαθητών το 1967»
