“…..Bέβαια φουτ- μπολ δεν είχαμε τότε για να σπάμε τα πόδια μας αλλά ούτε βόλει – μπολ να μας πονέσουν τα νεφρά μας….είχαμε άλλα παιγνίδια.
Είχαμε την «σκλίντζα» που ήταν επόμενο να βγάλουμε τα μάτια μας, την «γουρούνα» που τις περισσότερες φορές μας κολλούσε ο τενεκές στο κεφάλι και την «οφάλα» που γέμιζαν τα πόδια μας γυαλιά και καρφιά. Αυτά τα τρία, τη συνοχή και των αλμάτων , αποτελούσαν τον τότε αθλητισμόν μας τον οποίον δεν ήταν ανάγκη να’ χουμε γυμναστήρια για να τον εκτελέσουμε. Ας ήταν καλά οι ανοιχτοί χώροι, τα προαύλια των εκκλησιών και οι μεγάλες πλατείες του Σκουφά και του Ωρολογιού. Στις δύο αυτές πλατείες εμαζεύετο όλη η μαρίδα και σκορπούσε με τα παιγνίδια της ζωή και χαρά. Ο παιδικός αθλητισμός ήταν διαμοιρασμένος. Η γραμμή από τις φυλακές και τα εβραίικα ως τους Ταμπακιάδες, μαζεύονταν στο ρολόι. Η περιφέρεια Αγίου Γεωργίου, Αναργύρων εμαζεύετο στον Άγιο Ιωάννη. Οι της Αγίας Θεοδώρας και Αγίου Κωνσταντίνου στο τζαμί. Της Παρηγορήτισσας και του Μουχούστη στου Σκουφά. Και οι άλλοι επιτόπου, εις τα προαύλια των εκκλησιών των…..”(Πηγή : Άρθρο του Θ. Ζαχαρή στο ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΒΗΜΑ, αφ. 81, 1930)
Στη φωτογραφία «Ένα αγόρι που παίζει με αυτοσχέδιο παιγνίδι, φτιαγμένο από άδεια κουτιά γάλακτος.» (A boy playing with a homemade toys made from empty milk cans, Greece. Φωτογραφία David Seymour/Magnum Photos)