Στο οδοιπορικό εντός της περιοχής της Άρτας έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές, οπότε σήμερα θα γράψουμε για τη σύνδεση της περιοχής μας με την νότια Ελλάδα. Την πρώτη αναφορά σχετικά, την βρίσκουμε στο «Δρομολόγον της Ελληνικής Χερσονήσου», του Β. Δ. Ζώτου Μολοσσού, ιππότου, περιηγητού κλπ. εκ Δρόβιανης της εν Ηπείρω Μολοσσίδος το 1878. Στο οδοιπορικό αυτό, που μπορείτε να το διαβάσετε αναλυτικά στη φωτογραφία, ο περιηγητής περιγράφει με λεπτομέρεια και μετρώντας σε ώρες, την διαδρομή από την Ναύπακτο διά Αγρινίου και Καρβασαρά εις Ιωάννινα.
Για όσους θα προτιμούσαν να έρθουν στην Άρτα δια θαλάσσης δίνει μια επιπλέον πληροφορίες για την διαδρομή «Από Μενιδίου, μέχρι Παλαιάς Άρτας, ώρας 90 – Οδός Παραλίας).
Βλέποντας το σύνολο των ωρών που έπρεπε κάποιος να ταξιδέψει για να έρθει στην Άρτα, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει γιατί οι Αρτηνοί, όταν ήθελαν να ταξιδέψουν προς τη Νότια Ελλάδα και τα νησιά του Ιονίου, επέλεγαν το πλοίο.
Τα επίνεια της Άρτας στον Αμβρακικό ήταν δύο. Η Κόπραινα και το Μενίδι. Μεχρι την απελευθέρωση το 1881, οι Ελληνικές αρχές και ο Στρατός, χρησιμοποιούσαν το Μενίδι που βρισκόταν στην ελεύθερη από το 1932 Ελλάδα. Οι κάτοικοι της Άρτας προτιμούσαν μάλλον την Κόπραινα.
Το 1886, μια περιγραφή του οδοιπορικού μέσω Αμβρακικού Κόλπου και Μενιδίου, μας δίνει ο Δ. Βικέλας στο «ΑΠΟ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΕΙΣ ΟΛΥΜΠΙΑΝ, Επιστολαί προς φίλον».
“….Από Βόνιτσαν μετέβημεν κατ’ ευθείαν εις Μενίδι, εις τον μυχόν του κόλπου. Το Μενίδι είναι το επίνειον της Άρτης. Άλλοτε η συγκοινωνία εγίνετο διά της Σαλαώρας ή της Κόπραινας, οπόθεν ο δρόμος είναι τεσσάρων περίπου ωρών, ενώ δια της νέας οδού, από Μενίδι, μεταβαίνει τις εφ΄αμάξης εις Άρταν εντός δύο ωρών. Η οδός δεν είναι περίφημος, αλλ’ οπωσδήποτε είναι αμαξιτή. Γίνεται λόγος περί βελτιώσεώς της, πρόκειται δε να κατασκευασθή και άλλη οδός, ήτις από Άρταν διευθυνομένη προς βορράν και διασχίζουσα την ελευθερωθείσαν στενήν λωρίδα της Ηπείρου, θα συνενωθή διά των στενών της Πίνδου με το σύμπλεγμα των Θεσσαλικών οδών.
Προ δεκαπέντε περίπου ετών το Μενίδι τούτο ήτο η φωλιά της ληστείας. Τίς ετόλμα τότε να προσορμισθή εκεί άνευ στρατιωτικής συνοδείας; Τα δάση και αι φάραγγες των πέριξ ορέων ήσαν τα κρησφύγετα ενόπλων συμμοριών, οι δε λησταί εύρισκον πρόχειρον καταφύγιον εις την γείτονα επικράτειαν οπότε τας εστενοχώρει η καταδίωξις των Ελληνικών αποσπασμάτων……..” (Πηγές :1. ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΥ, Β.Δ. ΖΩΤΟΣ, Εν Αθήναις, 1878 και 2. ΑΠΟ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΕΙΣ ΟΛΥΜΠΙΑΝ, Δ. Βικέλας, Εν Αθήναις , 1886)
Στη φωτογραφία το δρομολόγιο από τη Ναύπακτο μέχρι την Άρτα όπως περιγράφεται από τον Β. Ζώτο, το 1878.
