Της Μάνας μου Ανίκας Γκαναβία και της Γιαγιάς μου Σοφίας Κοτσαρίδα
“…….Το χωριό είχε θαυμάσιο ορεινό κλίμα, οξυγόνο άφθονο και πολλά νερά. Οι γιατροί της εποχής με τα τότε δεδομένα δεν είχαν άλλη εκλογή για τη φυματίωση, παρά καλή τροφή, ανάπαυση , και το οξυγόνο, τον καθαρό αέρα του Βουργαρελίου. Έτσι λοιπόν πολλοί άρρωστοι ανέβαιναν στο χωριό για να βρούνε την υγειά τους. Όμως αυτό είχε σαν συνέπεια ολόκληρες οικογένειες να ξεκληριστούν από τη φοβερή αρρώστια. Καίτοι ο παππούς ήταν γιατρός, ολόκληρη η οικογένεια του αδελφού του Νικόλα, άτομα 6, έφυγαν όλα σιγά-σιγά από την φυματίωση. Μάλιστα πρώτος προσεβλήθη ο Νικόλαος και επειδή ήταν δικολάβος την εποχή του, επήγε να τον δει ο προϊστάμενός του Ειρηνοδίκης.
Ξαπλωμένος ο άρρωστος ανασηκώθηκε μόλις μπήκε στο καθιστικό ο προϊστάμενός του. Εκείνος μόλις τον είδε, του είπε :
-Κακομοίρη μου Νικολέ, πως κατάντησες από την αρρώστια! Εγώ αν ήμουν στη θέση σου θα αυτοκτονούσα.
Γυρίζει ο δόλιος ο άρρωστος και του απαντά:
-Κι εγώ στη δική σου θέση το ίδιο θάκανα!
Καλή η ειλικρίνεια, αλλά ορισμένες φορές είναι απαραίτητα τα λεγόμενα κατά συνθήκην ψεύδη. Είναι πάρα πολλά και θέλουν πολλές σελίδες τα ανέκδοτα της τότε καθημερινής ζωής που κυλούσε με αφέλεια και καρτερία.
Ένα απ’ αυτά είναι αυτό που έγινε το 1922, όταν πλέον με τη Μικρασιατική καταστροφή, ο παππούς μου ως γιατρός των προσφύγων, πήρε την ψείρα και έπαθε εξανθηματικό τύφο και πέθανε στις 22 Δεκεμβρίου 1922, αφήνοντας τη γιαγιά μου με 4 ανήλικα παιδιά. Το καλοκαίρι του 1923, η γιαγιά μου παρά το βαρύτατο πένθος της απεφάσισε να πάρει τα παιδιά και να πάει στο Βουργαρέλι όπως έκανε κάθε χρόνο για την υγεία όλων.
Έρχεται λοιπόν μια μακρινή εξαδέλφη της, η κ. Κατίνα από τον Καρβασαρά και της λέγει :
-Τί βλέπω αυτού Σοφία, ετοιμάζεσαι για το χωριό; Με τί φτερά θα πας στο χωριό, Σοφία μου;
Της απαντά τότε η γιαγιά μου ετοιμόλογα :
-Άκου να δεις Κατίνα μου, δεν πάει στο χωριό ο κόσμος με φτερά, αλλά με λεφτά!
Αυτά κι άλλα πολλά αληθινά, άλλα τραγικά κι άλλα ωραία συνέβαιναν τότε και μας συντροφεύουν τώρα στις αναμνήσεις μας….” (Άρθρο της Ειρήνης Ρηγανέλα στην ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ, 1992)
Μπορείτε να διαβάσετε το Α’ μέρος στο λινκ https://doxesdespotatou.com/thymises-ap-to-tzoymerko-voyrgareli/
Στη φωτογραφία το Βουργαρέλι από ψηλά την δεκαετία του ’60. (Πηγή : Παλιές φωτογραφίες από το Βουργαρέλι, facebook group)