“…….Το σχολείο είχε δύο μεγάλες αίθουσες, μια δεξιά και μια αριστερά, ανάμεσά τους δε υπήρχε ένας μακρύς διάδρομος που οδηγούσε στην αυλή με διάφορα δέντρα και τουαλέτες. Η δεξιά αίθουσα ήταν χωρισμένη σε δύο χώρους. Ο ένας προοριζόταν για διδασκαλία και ο άλλος ήταν αποθήκη για το σιτάρι που η Κοινότητα μοίραζε στους φτωχούς. Στην αριστερή αίθουσα γίνονταν μαθήματα, διαλέξεις και συνεδριάσεις. Στον τοίχο πίσω από την έδρα του δασκάλου υπήρχε μια επιγραφή στα εβραϊκά, η οποία έλεγε «Μισπάτ εχάδ γιγιέ λεολάμ» (όπως θα κρίνεις τον έναν, θα κρίνεις όλους, δηλαδή να μην γίνονται διακρίσεις).
Θυμάμαι τα χρόνια που πήγαινα στο σχολείο αυτό μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό μου. Παίρναμε τη σάκκα με το αναγνωσματάριο και με το αβάκιο από το οποίο κρεμόταν το σφουγγάρι με το κονδύλι. Τον χειμώνα η μητέρα μας μας έδινε κι από ένα κάρβουνο για τη φωτιά ώστε να θερμανθούν οι αίθουσες του σχολείου.
Ο χειμώνας μας δημιουργούσε μεγάλα προβλήματα και ιδιαίτερα όταν έβρεχε έπρεπε να φτάσουμε στο σχολείο, να διασχίσουμε ένα ρυάκι που βρισκόταν ανάμεσα στα δυο πεζοδρόμια. Στις περιπτώσεις αυτές, ο επιστάτης έβαζε δύο μακρυές, φαρδιές σανίδες και ερχόταν να μας πάρει από αυτή την πρωτότυπη «γέφυρα» για να μας βοηθήσει να πάμε στο στο σχολείο….”(Πηγή : Άρθρο του Ηλία Σαούλ Μιζάν με τίτλο « Η Εβραϊκή Κοινοτητα της Άρτας, ΧΡΟΝΙΚΑ, τχ. 105, 1989)
Στη φωτογραφία «Το Ισραηλιτικό Δημοτικό Σχολείο Άρτας, δίπλα στη Συναγωγή, όπου διδάσκονταν η ελληνική και η εβραϊκή γλώσσα, το 1946»
