“Για το γεφύρι της Πολιτσάς ο λόγος – στα Τζουμέρκα!. Που γεφυρώνει τον Άραχθο εκεί όπου η χαράδρα παραγίνεται βαθιά, άγρια. Ψηλά, απ’ τη μια μεριά, το Φορτώσι· απ’ την άλλη, Ραφταναίοι και Αμπελοχώρι· στο βάθος, χαμηλά στην κοίτη, στην αριστερή την όχθη, λίγο πιο πάνω απ’ το γεφύρι, η Πολιτσά, έρημη σήμερα, απλό πια τοπωνύμιο,! Κι όμως…
– Έμεναν οικογένειες τότε εκεί! Πήγαιναν, το χειμώνα, κι άραζαν χαμηλά, στην ποταμιά, για να αποφεύγουνε τα χιόνια…
Αλλά και πέρασμα πολυσύχναστο είχε γίνει τότε η Πολιτσά. Διέθετε μάλιστα και χάνι, για τους Τζουμερκιώτες που φεύγανε στα Γιάννενα, για τους Κατσανοχωρίτες που, αντίθετα, ανέβαιναν στις θερινές βοσκές. Κι όλοι αυτοί, Τούρκοι και ντόπιοι, έπρεπε, πάντα, έστω και με τη ψυχή στο στόμα, να διαβούν εκείνο το φοβερό γεφύρι.
Γύρω στα 1870 το είχαν φτιάξει, με κόπους πολλούς, αρκετή ξυλεία απ’ το Ματσούκι, τουλάχιστον δέκα καμίνια ασβέστη, σβάρνες για τις κοτρόνες απ’ τη Λούτσα..! Δούλεψαν οι καλύτεροι πελεκάνοι, μερόνυχτα, για να τετραγωνίσουν τα αγκωνάρια, να σιάξουν τα καμαρολίθια..! Όσο για τα χρήματα, χρόνια τα μάζευαν στο κοινό ταμείο..! Σκλουπιώτες, απ’ το Αμπελοχώρι, ήταν -θυμούνται οι παλαιότεροι- και οι πρωτομαστόροι: Βασίλης Θανάση, Γιωργάκης Σιώτος, Κώστας Τόλης…
Σιγά-σιγά όμως, με το πέρασμα των χρόνων, το γεφύρι παραέγινε επικίνδυνο. Συνέβησαν ατυχήματα, πνιγμοί. Έτσι, σαν ήλθε για καλά το Ελληνικό (1912), οι κάτοικοι άρχισαν τις πιέσεις σε βουλευτές και υπηρεσίες. Ώσπου…
– πήγε μια επιτροπή, ένας ο οποίος έχει πεθάνει, Μάντζος Κωνσταντίνος, εργολάβος απ’ το Αμπελοχώρι, ο Μήτσο ο Πραμαντιώτης, κι ένας ακόμη, ο Παπαστέργιος ο Γιάννης, τρίτος, πήγανε στη Νομαρχία και τους είπανε, ..κινδυνεύει εκεί ο κόσμος για να περνάει πέρα, να βγει ένα κοντύλι να επισκευαστεί…”
(Aπό το άρθρο “Το γεφύρι της Πολιτσάς και οι μαστόροι του” στη σελίδα του κ. Σ. Μαντά ΑΡΧΕΙΟ ΓΕΦΥΡΙΩΝ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΩΝ, απ’ όπου και η φωτογραφία. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στο λινκ http://arhiogefirionipirotikon.blogspot.com/…/blog-post…)
