Στο δρόμο που περνά δίπλα από το 1ο λύκειο και λέγεται Μάρκου Μπότσαρη, μέχρι το 1970 γίνονταν κάθε Πέμπτη το γουρουνοπάζαρο. Όσοι πηγαίναμε στο γυμνάσιο αρρένων και κάναμε μάθημα στις αίθουσες «ψυγείο» και «κλουβί», που βρίσκονταν από τη μεριά αυτού του δρόμου, θυμόμαστε τα γρυλίσματα των γουρουνιών και την οχλοβοή των αγοροπωλητών .
Οι άνθρωποι έρχονταν από τα χωριά τους με τα γουρούνια τους να τα εκθέσουν προς πώληση, τα τραβούσαν, τα έσερναν, τα έστηναν στο πεζοδρόμιο κι άλλοι έμποροι, σφαγείς, εκδορείς, περιφέρονταν για να τα διαλέξουν και να τα αγοράσουν.
Τα πιο μικρά χοιρίδια τα κουβαλούσαν σε σακιά, κατά την έκφραση «γουρούνι στο σακί» κι ενώ γίνονταν τα παζάρια με τον αγοραστή, εκείνα στριφογύριζαν σαν τρελά στα πρόθυρα της ασφυξίας.
Τα πιο μεγάλα με δυσκολία τα κράταγαν από τα πισινά τους πόδια και με μεγαλύτερη δυσκολία τα πέρναγαν στο καινούργιο τους αφεντικό, γιατί αυτά θαρρείς και αντιλαμβάνονταν στο πρόσωπό του τον σφαγέα τους, αναστατώνονταν και αντιδρούσαν.
Με τα πολλά κάποια κατάφερναν να ξεφύγουν και έτρεχαν σαν χαμένα να γλυτώσουν. Από κοντά τα αφεντικά τους τα καταδίωκαν και με την βοήθεια καλοθελητών, τα παγίδευαν σε αδιέξοδα και συλλαμβάνοντάς τα έφερναν πίσω ξανά στο εμπόριο.
(Το άρθρο είναι του κ. Σωτήρη Σαρλή, δημοσιευμένο στο ιστολόγιό του στις 17/10/2018. Η φωτογραφία αν και σχετική με το θέμα, δεν είναι από την Άρτα)
