Το πρώτο πλωτό νοσοκομείο στην Ελλάδα ήταν το ατμόπλοιο “Αλβανία” το οποίο μετέτρεψε σε πλωτό νοσοκομείο η Πριγκίπισσα Μαρία της Ελλάδος, η γνωστή Μαρία Βοναπάρτη, σύζυγος του Πρίγκηπος Γεωργίου της Ελλάδος. Το πριγκιπικό ζεύγος έφθασε στην Αθήνα μόλις εξερράγη ο πόλεμος, την πρώτη βδομάδα του Οκτωβρίου του 1912. Αμέσως η Μαρία ανακοίνωσε ότι θα επιμεληθεί την λειτουργία νοσοκομείου τραυματιών μετατρέποντας την Σχολή των Ευελπίδων σε Στρατιωτικό νοσοκομείο, ενώ εξέφρασε την πρόθεσή της να ηγηθεί πρωτοβουλίας για την λειτουργία πλωτού νοσοκομείου εκπέμποντας έκκληση προς τους απανταχού Έλληνες.
Την 10η Οκτωβρίου, ο Γεώργιος και η Μαρία, μετέβησαν στον Ναύσταθμο και επιβαίνοντες ατμακάτου επιθεώρησαν τα εκεί ευρισκόμενα σκάφη για την επιλογή του καταλληλότερου για νοσοκομείο. Επελέγη το δικάταρτο ατμόπλοιο “Αλβανία” το οποίο είχε κατασκευαστεί το 1887 για λογαριασμό της Πανελληνίου Ατμοπλοΐας του Πειραιά συμφερόντων Ανδρέου Συγγρού από το ναυπηγείο A. McMillan & Son, στο Dumbarton της Σκωτίας. Το μήκος του ήταν 80,4 μέτρα, το πλάτος του 10,36 και το εκτόπισμά του 1481 τόνοι. Πριν την επίταξή του αλλά και μετά, εκτελούσε δρομολόγια μεταξύ Πειραιώς, Τεργέστης, Σμύρνης και Αλεξάνδρειας. Το 1917 πουλήθηκε στην ναυτιλιακή εταιρεία Ν.Γ. Κυριακίδης, μετονομάστηκε σε “Αλκμήνη”, και συνέχισε τα ταξίδια στην Κύπρο και την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι το 1937 οπότε και το 50 ετών γερασμένο σκαρί διαλύθηκε άδοξα σε ανώνυμο διαλυτήριο πλοίων στην Ιταλία.
Η διεύθυνση του πλωτού νοσοκομείου ανετέθη στον έγκριτο ιατρό Βαρθολομαίο Γκίζη, έφεδρο λοχαγό τότε. Ο Γκίζης, και όχι Γκύζης όπως συχνά αναφέρεται, είχε ειδικευθεί στα νοσήματα του ουροποιητικού και διατηρούσε ιατρείο επί της οδού Χαριλάου Τρικούπη, τότε οδό Πινακωτών. Το 1913 ίδρυσε το Τμήμα Ουροποιογεννητικών Νόσων στην Πολυκλινική Αθηνών ενώ ήταν ο πρώτος καθηγητής Ουρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Την νοσηλευτική υπηρεσία διηύθυνε η Ελμίνα Νάζου με την συνεργασία της οικονόμου της Πριγκιπίσσης Μαρίας, Ιουλίας Κροανζέ, των κυριών της υψηλής Αθηναϊκής κοινωνίας Μαζαράκη, Όλπα Αραβαντινού Ισαβέλλα Ψύχας-Δουλγέρωφ και Φωτεινή Μεταξά, ενώ ως νοσοκόμες εργάζονταν Γαλλίδες καθώς και μέλη του φιλανθρωπικού σωματείου Union des Femmes des France. Την θέση του φαρμακοποιού ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Μπασσάς, ενώ αναφέρονται και οι γιατροί Αλιφέρης, Κράμβης και Ζορμπάς.
Για την μεταφορά των ασθενών τα καταστρώματα του Αλβανία είχαν εφοδιαστεί με αναρτώμενα φορεία κατά το σύστημα τύπου Brechot-Desprez-Ameline. Ο σχεδιασμός προέβλεπε μεταφορά 240 ασθενών σε φορεία-κλίνες και 200 περιπατητικούς. 72 κλίνες ευρίσκοντο στον πρυμναίο θάλαμο, 114 στον πρωραίο θάλαμο και 54 στα στεγασμένα τμήματα του καταστρώματος δεξιά και αριστερά. Το Αλβανία διέθετε επίσης χειρουργικό τραπέζι, προσφορά του αρχίατρου Αρνώ, προορισμένο όχι για χειρουργικές επεμβάσεις αλλά μόνο για αλλαγές και περιποίηση τραυμάτων……………..
Από τον Δεκέμβριο του 1912, όταν το μέτωπο της Ηπείρου ήταν σε πλήρη εξέλιξη, ξεκίνησαν τα ταξίδια προς και από την Πρέβεζα μεταφέροντας τους τραυματίες από τα νοσοκομεία της Φιλιππιάδος και τα μικρότερα νοσοκομεία στην Παναγιά, τα Χάνια του Εμιν Αγά και της Φτελιάς από τα μέτωπα του Μπιζανίου, της Αετοράχης της Μανωλιάσσας και τα άλλα πεδία των Ηπειρωτικών μαχών. Η πρώτη προσέγγιση της Πρεβέζης πραγματοποιήθηκε την 13η Δεκεμβρίου όταν η Πριγκίπισσα Μαρία συνοδευόταν από τον Μητροπολίτη Αθηνών Θεόκλητο. Τους υποδέχθηκαν στην αποβάθρα οι στρατιωτικές και πολιτικές αρχές και πλήθος λαού….(Πηγή : https://elinis.gr/)
Στη φωτογραφία “Σχεδιάγραμμα του Αλβανία από τον Γκίζη” – https://elinis.gr/
