Μετά την παράδοση του Σουλίου, τον Δεκέμβριο του 1803, οι Σουλιώτες άρχισαν να εγκαταλείπουν το Σούλι κατά ομάδες……. Η τρίτη από τις ομάδες που δημιουργήθηκαν, αυτή με αρχηγό τον Νότη Μπότσαρη αν και κατάφερε να φτάσει με ασφάλεια στο χωριό Βουργαρέλι —χωριό στο οποίο είχαν αποφασίσει να κατοικήσουν μόνιμα— μόλις έμαθαν την παραβίαση των όρων της συνθήκης από τον Αλή Πασά και τις επιθέσεις των στρατιωτών του στους Σουλιώτες, αποφάσισε να φύγει από το χωριό. Ωστόσο, “επί μίαν ολόκληρον τριετίαν έμειναν εκεί ήσυχοι, παρ’ ουδενός ενοχληθέντες, αναπτύξαντες μάλιστα κοινωνικάς σχέσεις μετά των κατοίκων και ελθόντες εις επιγαμίας μετά των εντοπίων ….. “
Σύμφωνα με πηγές, ο Νότης Μπότσαρης χρησιμοποιούσε τη μποτσαραίικη δύναμη για να πιάνει με τη βία φιλενάδες. Χαρακτηριστικό είναι το λαϊκό τραγούδι με αναφορά στο Βουργαρέλι :
“Μέσα στα Τζουμέρκα
Μέσα στο χωριό
Μέσα στο Βουργαρέλι
Περιβόλι κι αμπέλι,
Στολίζεται μια λυγερή,
Αναγνώσταινα καημένη.
Δε μου κάνεις το χατήρι;
Σκιάζομαι, Νότη μου, σκιάζομαι.
Τον άντρα σου ορίζω
Τον βαρώ και τον τσακίζω”
Στο βιβλίο του Δ. Καρατζένη για τη Μάχη του Σέλτσου διαβάζουμε μια παραλλαγή του τραγουδιού που αναφέρεται “…εις έρωτα του Νότη Μπότσαρη μετά υπάνδρου εντοπίας”
“Μέσα στα Τζουμέρκα, μέσα στο χωριό
Μέσα στο Βουργαρέλι, περιβόλι και αμπέλι,
Στολίζεται μια λυγερή, Αναγνώσταινα η
καημένη
Και μια καλή νυφούλα και μια καμαρωμένη.
Κι ο Νότης την αγνάντευε από το παραθύρι
Που πηγαίνεις τζοβαΐρι, δεν μου κάνεις το
χατήρι,
Σκιάζομαι, Νότη μ’ σκιάζομαι κι απ’ τη ντροπή
μου χάνομαι.
Μη σκιάζεσαι ντουλμπέρι μου και συ δικό μου
ταίρι μου.
Τον άντρα σου ορίζω τον βαρώ και τον τσακίζω
Κι εγώ τον φοβερίζω, το ντουφέκι του γυρίζω.”
(Πηγή : 1)‘Άρθρο του Γ. Κατσάνου, ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ, τχ. 222, 1995, 2) Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΕΛΤΣΟΥ, Δ. Καρατζένης, Αθήνα, 1970)
Στη φωτογραφία “Ο Νότης Μπότσαρης” Λιθογραφία του Godefroy Engelmann του 1820 (Πηγή : Μουσείο Μπενάκη)
