Τα θερινά βοσκοτόπια των Τζουμέρκων ή άλλως «αι θεριναί βοσκαί» ξεπερνούσαν τις 50 και«….δροσιζόμεναι από τα κρυστάλλινα ύδατα, και από την ζείδωρον αιθερίαν αύραν, υπήρξαν αξιοζήλευτοι. Ανέκαθεν δε υπό ευμενούς καιρικάς συνθήκαςκαι συνθήκας ασφαλείας έβριθον ποιμνίων. Και του αδαούς έτι το βλέμμα εθέλγετο εκ των βοσκόντων προβάτων και η ακοή εκμαγεύετο εκ του αρμονικού κουδουνίσματος και των βελασμάτων….».
Τα θερινά βοσκοτόπια των Τζουμέρκων που μνημονεύει ο Ν. Παπακώστας είναι : Στο Συρράκο (Γλαρόκαμπος, Τσάγια, κ.α.), στους Καλαρρύτες (Κορομηλιάσα, Κουρκούμπετα, Νικούλτσα, Λιβάδι, κ.α.), στο Ματσούκι (Κριθάρια, Αφεντική, Λαγκάδα, Σκάρφη, κ.α.), στους Μελισσουργούς (Νεράιδα, Φκαιροσακκούλι, Κάρκουλας, Καμπσιαρά, Κελάρυ, Βροτόπι, κ.α.), στα Θεοδώριανα (Κοστελάτα, κ.α.), στο Βουργαρέλι (Αίνα, Αρχοντού, κ.α.) και στα Άγναντα… (Πηγή : ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ, Ν. Χ. Παπακώστα, Αθήναι, 1967)
Στη φωτογραφία «…. ήρθε η ώρα γι’ άρμεγμα»! (Φωτογραφία του Κ. Μπαλάφα από το Λεύκωμα ΗΠΕΙΡΟΣ, Αθήνα, 2003)
