Μετά το τραγικό δυστύχημα του λεωφορείου στα Τζουμέρκα, η μνήμη δεν έμεινε μόνο στα λόγια.
Κάθε χρόνο, στις 22 Δεκεμβρίου, συγγενείς των θυμάτων ανηφόριζαν στο σημείο της τραγωδίας, στο Τσίμοβο, για να τελέσουν μνημόσυνο για τους νεκρούς τους.
Σε έναν τόπο δύσβατο, μέσα στο χειμωνιάτικο τοπίο των Τζουμέρκων, άνθρωποι κάθε ηλικίας συγκεντρώνονταν σιωπηλά. Παπάδες, συγγενείς, χωριανοί. Άλλοι με κεριά, άλλοι με λίγα λουλούδια, όλοι με το ίδιο βάρος στη σκέψη.
Στις φωτογραφίες διακρίνεται το παλιό μνημείο που είχε στηθεί στο σημείο του δυστυχήματος. Ένα λιτό, πέτρινο μνημείο, με τα ονόματα των 29 θυμάτων χαραγμένα, στραμμένο προς τη χαράδρα του Άραχθου. Δίπλα του, ένα μικρό εικονοστάσι — σημάδι πίστης και ανάγκης να μείνει ζωντανή η μνήμη.
Τα μνημόσυνα αυτά δεν είχαν χαρακτήρα επίσημο. Ήταν πράξεις μνήμης βαθιά ανθρώπινες. Μια επιστροφή στον τόπο του χαμού, για να ειπωθούν τα ονόματα, να ακουστεί μια προσευχή, να μη σβήσει το γεγονός από τον χρόνο.
Αργότερα, στο ίδιο σημείο, ανεγέρθηκε νέο μνημείο, έργο του γλύπτη Θόδωρου Παπαγιάννη, που αντικατέστησε το παλιό. Ένα μνημείο σύγχρονο, αλλά με τον ίδιο σκοπό: να θυμίζει ότι εδώ χάθηκαν ζωές, παραμονές Χριστουγέννων, και ότι η μνήμη τους παραμένει ζωντανή. Οι φωτογραφίες αυτές (από το αρχείο του κ. Σταύρου Μαστοράκη) αποτελούν πολύτιμα τεκμήρια όχι μόνο ενός γεγονότος, αλλά και του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι των Τζουμέρκων κράτησαν τη μνήμη ενεργή — χρόνο με τον χρόνο, στο ίδιο σημείο, την ίδια ημερομηνία.