“Τον καιρό εκείνο ήταν σε όλες τις γωνιές στο Μονοπλιό καραμελάδες, έχοντας τις τάβλες τους πάνω σε ψηλά τρίποδα. Είχαν τριών ειδών καραμέλες. Έφκιαναν τις τσιγάρες καθώς και τα μπαστούνια ως 20 πόντους μάκρος με κόκκινες ρίγες. Είχαν τα μικρά μπαστούνια στηριγμένα σε καλαμάκι ως 15 πόντους μάκρος, βουτυγμένα σε κόκκινη λυωμένη ζάχαρη. Είχαν τον άσπρο χαλβά με καρύδια σε μεγάλα σκαφίδια, που κόβονταν με το σκεπαράκι, είχαν και τον σκούρο που τον έλεγαν “πολίτικο”, είχαν ωραία παστέλια και τον εξαιρετικό ροζέ που γίνονταν από σκέτο καρύδι ζυμωμένο με ζάχαρη. Όλα τα παιδιά αυτόν κυνηγάγαμε. Είχαν στραγάλια με μπιρμπίλια και σταφίδες ανακατεμένα – ένα δίλεπτο, ένα χωνί. Σ’ένα συρταράκι του ταβλά είχαν λεφτοκάρια να παίζουν τα παιδιά μονά – ζυγά και ή θάτρωγες τον ροζέ χωρίς να πληρώσεις ή θάδινες την πεντάρα χωρίς να φας τίποτε. Με τον πόλεμο του 1912 άλλαξε κι αυτών η κατάσταση…..”(Από άρθρο του Λεωνίδα Βλάχου στην ΑΡΤΗΝΗ ΕΥΘΥΝΗ, τχ. 23 -24, 1985)
Στη φωτογραφία “Πωλητής ξηρών καρπών στη Ελλάδα – αρχές 20 αιώνα” (Πηγή φωτογραφίας : https://www.delcampe.net/)
