Από τα επαγγέλματα που άντεξαν στο χρόνο είναι κι αυτό του καστανά. Με βροχή και κρύο, το βοριά να παγώνει τα πάντα, με ηλιόλουστες αλκυονίδες μέρες, ο καστανάς, από τα χαράματα σχεδόν, ήταν εκεί, στο πόστο του, πιστός στο καθημερινό του ραντεβού με τους περαστικούς.
Ο καστανάς ήταν ένας εποχιακός πωλητής, που ξεκινούσε από το χωριό του το χειμώνα, φόρτωνε τα τσουβάλια με τα κάστανα, τα κάρβουνα, τη φουφού, την καρέκλα του και κατέβαινε στην πόλη. Εκεί, σε μια γωνιά του δρόμου, σε απόγονο μέρος ή σε πλατεία, είχε το στέκι του από άλλες χρονιές και έστηνε το μαγαζάκι του. Πρώτα έστηνε τη φουφού, έβαζε τα κάρβουνα στο κάτω μέρος και τα άναβε, δίπλα έβαζε τη λάμπα με την ασετιλίνη και την άναβε. Όταν τα κάρβουνα ήταν έτοιμα, τοποθετούσε τα κάστανα ένα-ένα στη φωτιά και τα γύριζε, αλλάζοντάς τους θέση για να μην καούν. Για να ψηθούν πιο γρήγορα, τα χαράκωνε με ένα μαχαίρι.
Ο τόπος μοσχοβολούσε ένα γύρο και οι περαστικοί δεν μπορούσαν να αντισταθούν στη μυρωδιά του ψημένου κάστανου, τη ζέστη που πρόσφερε στα παγωμένα χέρια και την φωνή του καστανά: «Κάστανα ζεστά…Πάρτε κόσμε κάστανα καλά και ζεστά!».
Στη φωτογραφία ο Αποστόλης Λέρος από το Τετράκωμο Άρτης με στέκι την πλατεία Κακαβά. (Πηγή σχολίου & φωτογραφίας : ΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ, Γ. Κουτσούμπας, Αθήνα, 2004)