———————
Τα Μοναστήρια της Άρτας και της ευρύτερης περιοχής (στα σχόλια), όπως καταγράφηκαν από τον Δημήτρη Καμαρούλια στο βιβλίο του «ΤΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ», Αθήνα, 1996.



———————
Τα Μοναστήρια της Άρτας και της ευρύτερης περιοχής (στα σχόλια), όπως καταγράφηκαν από τον Δημήτρη Καμαρούλια στο βιβλίο του «ΤΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ», Αθήνα, 1996.



Της Αγίας Αικατερίνης σήμερα και ο Καρράκτης γιορτάζει την προστάτιδά του, Αγία Αικατερίνη. Ο πλακοσκέπαστος ναός του Μοναστηριού είναι τρίκλητη θολωτή βασιλική χωρίς τρούλο με ενσωματωμένο κωδωνοστάσιο. Ιδρύθηκε το 1730 αλλά ανακατασκευάστηκε εκ θεμελίων το 1827. Ξεχωρίζουν για την τέχνη τους το ξυλόγλυπτο τέμπλο και η μεγάλη εικόνα της Αγίας Αικατερίνης με επίχρυσο ανάγλυφο επικάλυμμα. Η μονή έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο [ΥΑ ΥΠΠΟ/ΑΡΧ/Β1/Φ33/35072/890/7-8-1995 – ΦΕΚ 769/Β/7-9-1995] (Πηγή : http://old.ntua.gr/)
Στη φωτογραφία «Το Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης την δεκαετία του ‘60» (Φωτο από συλλογή Α.Ν.Μ.)
Μπορείτε να διαβάσετε σχετικά και να δείτε φωτογραφίες της Μονής στο λινκ https://www.facebook.com/doxesagira…/posts/130172092385576
Και στο λινκ https://www.facebook.com/…/a.1306512623…/141184937950958

« Από τον εορτασμό της Αγίας Αικατερίνης στις αρχές της δεκαετίας του ’40».
(Φωτο από αρχείο Μιχάλη Κ. Ευταξία, όπως δημοσιεύτηκε στο βιβλίο ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ, Έκδοση Πανελλήνιας ‘Ένωσης Θυμάτων Καταρράκτη ‘Αρτας, Αθήνα, 2021)

——————————–
“Ο παππούς του ζωγράφου Δανιήλ Π. – νέος διάκος τότε- μεταξύ δυο πολεμιστών του Γριμπόβου το 1897”
Διηγείται μεταξύ άλλων ο ζωγράφος : “Η Άρτα για μένα ήταν από τα παιδικά μου χρόνια ένας μυθικός τόπος, ακούγοντας τις διηγήσεις του αδελφού του παππού μου, ο οποίος στα νεανικά του χρόνια, προς το τέλος του περασμένου αιώνα, ήταν διάκος του τότε επισκόπου Άρτας. Μας έλεγε τότε ο παππούς ότι εκαλούντο με τον τότε επίσκοπο Άρτας από τους ληστές των Τζουμέρκων για να τους ευλογήσουν…….”
(Πηγή : Άρθρο με τίτλο Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΔΑΝΙΗΛ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΤΑ, Ερίβωλος, τχ. 11-12, 1990, απ’ όπου και η φωτογραφία).

—————–
1951 : Από αριστερά ο Νίκος Κατσαντούρης (Παναμβρακικός), Αλέκος Κολοβής και Κώστας Κεφάλας (Αρχηγός του Αετού)
Φωτο από αρχείο Ν. Κατσαντούρη – Παρουσίαση Κ. Μπανιάς

Δημοτικό Σχολείο – Κοινοτικό Γραφείο – Τηλεφωνείο στον Καταρράκτη στις αρχές της δεκαετίας του ’40.
(Φωτο από αρχείο Μιχάλη Κ. Ευταξία, όπως δημοσιεύτηκε στο βιβλίο ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ, Έκδοση Πανελλήνιας ‘Ενωσης Θυμάτων Καταρράκτη ‘Αρτας, Αθήνα, 2021)

——————–
“Δάσκαλοι και μαθητές στο μνημείο του Καταρράκτη το 1936”.
(Φωτο από αρχείο Μιχάλη Κ. Ευταξία, όπως δημοσιεύτηκε στο βιβλίο ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ, Έκδοση Πανελλήνιας ‘Ενωσης Θυμάτων Καταρράκτη ‘Αρτας, Αθήνα, 2021)

“Εκ του χωρίου Άγναντα, οδός λίαν δύσβατος, φέρει μετά 1 ½ ώραν εις το 200 οικογενείας ως και 3 υδρομύλους και κλίβανον
έχον, χωρίον Σχωρέτσανα. Εν τω χωρίω Σχωρέτσανα, υπάρχει οπή διαμέτρου 1, 50 μ., Κανάταις καλουμένη, αφ’ ης κατά τον Μάιον εκρέει επό 3-4 ημέρας άφθονον ύδωρ, το οποίον μετά τούτο στειρεύει εντελώς επί 15 – 20 ημέρας, μεθ’ ας επαναρρέει κατά τριήμερον μέχρι τέλους Ιουνίου. Από δε τούτου ανωφερώς και εις απόστασιν ώρας, εκ δύο επί βράχου οπών, απεχουσών 500 ως έγγιστα μέτρα, εκρέει ύδωρ το οποίον σχηματίζει καταρράκτην 80 σχεδόν μέτρων ύψους, Σιοπωτόν καλούμενον, του οποίου ο κρότος ακούεται εις 6 ωρών απόστασιν….….”(Πηγή : «Οδοιπορικές σημειώσεις Μακεδονίας, Ηπείρου, νέας οροθετικής γραμμής και Θεσσαλίας», Ν. Σχινάς, Εν Αθήναις, 1886)
Στη φωτογραφία «Ο καταρράκτης στα Σχωρέτσανα – Δεκαετία 1960». (Φωτογραφία του Α. Βερτόδουλου, ΛΕΥΚΩΜΑ ΗΠΕΙΡΟΣ, Γιάννινα, 1995)

———————
“Ο Νικόλαος Στεργίου, πρωτοβάθμιος δάσκαλος του διδασκαλείου Αθηνών, υπηρέτησε στο δημοτικό σχολείο Αγνάντων επί 31 χρόνια, από το 1908 μέχρι το 1939. Το πέρασμά του από το χωριό άφησε ανάμνηση τέλειου σε ήθος ανθρώπου και άφθαστου σε φιλοπονία διδασκάλου….…”
(Πηγή : ΑΓΝΑΝΤΑ ΑΡΤΑΣ, Σ. Φίλος, Αθήνα, 1991)
Στη φωτογραφία από το ίδιο βιβλίο «Ο Νικόλαος Στεργίου με το τμήμα του στις αρχές της δεκαετίας του ‘30»

——————–
“Το σχολικό έτος 1898-99, το δημοτικό σχολείο αρρένων Αγνάντων είχε προαχθεί σε διθέσιο και καθώς το παλιό διδακτήριο δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις, αποφασίστηκε να αναγερθεί νέο διδακτήριο με δύο αίθουσες και ένα γραφείο , σύμφωνα με τα αρχιτεκτονικά σχέδια του μηχανικού Δ. Καλλία. Η δημοπρασία κατακυρώθηκε στο όνομα του αγναντίτη εργολάβου Χ. Νούτσου. Οι εργασίες κράτησαν περίπου δυο χρόνια και το καλοκαίρι του 1903 το διδακτήριο παραδόθηκε προς χρήση. Εργάστηκαν για την ανέγερση οι τεχνίτες Κ. Μασσαλής, Α. Χαμπίπης κ.α. Τα βυζαντινά κεραμίδια που χρησιμοποίησε για τη στέγη ο εργολάβος, τα κατασκεύασε επί τόπου και συγκεκριμένα στη θέση «Σκέζα», γιατί εκεί βρήκε τον κατάλληλο πηλό. Ίδιος τύπος διδακτηρίου χτίστηκε την ίδια εποχή στα χωριά Βουργαρέλι και Πέτα…”
(Πηγή : ΑΓΝΑΝΤΑ ΑΡΤΑΣ, Σ. Φίλος, Αθήνα, 1991)
Στη φωτογραφία, από το ίδιο βιβλίο «Τα σχέδια του διδακτηρίου Αγνάντων»

——————-
1963 : Μαθήτριες του Γυμνασίου Θηλέων πριν την λιτανεία της Αγίας Θεοδώρας, κρατώντας πανέρια με λουλούδια, φωτογραφίζονται έξω από τον περίβολο του ναού.
Αριστερά : Μιράντα Χ. Χαρακλιά, Λούλα Κιτσάκη, Μαρία Γκίζα, Γεωργία Βάκκα – Στύλιου (μητέρα του Υπουργού κ. Γεώργιου Στύλιου), Αγγελική (Κική) Σιώκου. (Τα ονόματα μας δόθηκαν από την κυρία Ελευθερία Στασινού – Αλίβερτη)
(Πηγή φωτογραφίας : WOMEN OF EPIRUS, E. Mpalaska, A. Oikonomou, C.Stylios, TEI of EPIRUS project)

“Το χωρίον τούτο είναι πρωτεύουσα ομωνύμου Δήμου απαρτιζομένου εκ 12 χωρίων, εχόντων πληθυσμόν 5,500 κατοίκων, και της επαρχίας Τσουμέρκων, αποτελουμένης εκ των δήμων Αγνάντων, Πραμάντων, Καλαρρυτών και Θεοδωρίας και εχούσης πληθυσμόν 16,560. Κείται εις τας δυτικάς κλιτύας του όρους Τσουμέρκων, του οποίου το μεν κατώτερον μέρος καλύπτουσιν αραιά έλατα, το δ’ ύπερθεν και υψηλόν είναι πετρώδες, άδενδρον και λίαν ξηρόν, ως εκ τούτου δε και ορμητικοί απ’ αυτού χείμαρροι καταρέουσι. Και η μεν ανατολικώς του χωρίου τούτου κορυφή καλείται Καμποράχη, η δε ΒΑ Καμποδίκη. Έχει 200 οικίας, αίτινες διά του δι’ αυτού διερχομένου ρεύματος διαχωρίζονται εις δύο συνοικίας συγκοινωνούσας διά λιθίνης γεφύρας, πέριξ δε του χωρίου και εις απόστασιν ½ ώρας έχει περί τας 40 οικίας, 2 υδρομύλους, 2 κλιβάνους ως και μικρόν καφείον, στερείται όμως καθόλου σίτου και κριθής. Οι κάτοικοι εισί πτωχοί, έχοντες ολίγας αμπέλους και ευάριθμα αιγοπρόβατα, πολλοί δε τούτων εγκαταλείποντες την πατρίδα των διατρέχουσι πολλά μέρη τον ράπτην μετερχόμενοι….”
(Πηγή : «Οδοιπορικές σημειώσεις Μακεδονίας, Ηπείρου, νέας οροθετικής γραμμής και Θεσσαλίας», Ν. Σχινάς, Εν Αθήναις, 1886)
Στη φωτογραφία «Τα Άγναντα- Δεκαετία 1960». Φωτογραφία του Α. Βερτόδουλου, ΛΕΥΚΩΜΑ ΗΠΕΙΡΟΣ, Γιάννινα, 1995)
