ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΙΑΠΑΛΗΣ (ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ)

—————————–
Για τον Κωσταντίνο Τσιάπαλη γράψαμε και σε παλαιότερες αναρτήσεις, όταν δημοσιεύσαμε το απολυτήριό του από το “Νομαρχιακόν Δημοτικόν Σχολείον ‘Αρτης” (1891) και από το “Ελληνικόν Σχολείον Άρτης” (1893)*.
“Ο Κ. Τσιάπαλης γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου του 1875 στη Σκούπα Άρτης (τότε Πρεβέζης).
Του Σωτηρίου και της Πανάγιως.
Ο πατέρας του (Σωτήριος Ν. Πολίτης), είχε πάει γαμπρός στα “Τσιαπαλαίικα” και τον φώναζαν “Τσιάπαλη”. Έτσι έμεινε και στον Κώστα, Τσιάπαλης.
Σχολείο και Σχολαρχείο όπως είπαμε, πήγε στην Άρτα. Στους αριστούχους τότε δίνονταν το δικαίωμα να διδάξουν στο Δημοτικό. Κι έτσι ανέλαβε δάσκαλος στη Σκούπα. Επί Τουρκοκρατίας δίδαξε στο χωριό περί τα 20 χρόνια.
Οργανώθηκε, δίνοντας ιερό όρκο στον οπλαρχηγό Πουτέτση, και τοποθετήθηκε υπεύθυνος κατασκοπείας, στο ανατολικό Ξηροβούνι (από γέφυρα Πλάκας μέχρι το Κορφοβούνι Άρτας).
Παραιτήθηκε με εντολή του Ελληνικού Κράτους, για να είναι ελεύθερος στις κινήσεις του.
Κάποια στιγμή ο Δασκαλάκης μαθαίνει για κάποιον Τούρκο κατάσκοπο, αρχηγό στην περιοχή εκεί, που πήγαινε απέναντι από το ποτάμι, στο ελληνικό έδαφος (το ποτάμι Άραχθος ήταν τα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας) και έκανε τον φιλέλληνα, έλεγε πως θα γίνει χριστιανός και θα παντρευτεί Ελληνοπούλα. Και έτσι διενεργούσε κατασκοπεία σε βάρος της Ελλάδας. Το αναφέρει στους υπεύθυνους. Η Ελληνική κυβέρνηση διασταυρώνει την πληροφορία και τον διατάσσουν, να εξαφανισθεί ο Τούρκος από προσώπου γης. Όχι όμως στο Ελληνικό έδαφος, για να μην υπάρξει διπλωματικό επεισόδιο.
Άρχισε λοιπόν ο Δασκαλάκης να συναναστρέφεται με τον Τούρκο και να αποκτά την εμπιστοσύνη του. Έτσι δεν άργησε να μπει το σχέδιο σε ενέργεια.
Μια μέρα, που περνούσαν στο δρόμο, μπροστά ο Δασκαλάκης, πίσω ο Τούρκος, μόλις πέρασαν από έναν πλάτανο (του Γκιζέρη), πετάγεται μέσα από την κουφάλα ένας συνεργάτης του Δασκαλάκη και σκοτώνει τον Τούρκο. Έπρεπε όμως να τον εξαφανίσουν. Κι έτσι έθαψαν αλλού το κεφάλι και αλλού το σώμα. Έλα όμως που δεν τα έθαψαν καλά και τα σκυλιά τα βρήκαν. Πρώτος ύποπτος, ο Δασκαλάκης. Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται στην Φιλιππιάδα. Με χρηματισμό της Ελληνικής κυβέρνησης (σε Έλληνες και Τούρκους), αθωώνεται και ελευθερώνεται. Όσο διάστημα είναι στη φυλακή, άνθρωποι των Ελληνικών Δυνάμεων, προστατεύουν την οικογένειά του καθώς, εν τω μεταξύ, έχει γεννηθεί η δεύτερη κόρη του, η Αρετή.
Μετά την απελευθέρωση κάνει χρέη ληξίαρχου (αμισθί) .
Και μια ιστορία μεταξύ Δασκαλάκη και Δασκαλάκαινας:
-Κώστα, τώρα που θα πας να γράψεις τους άλλους, να γράψεις κι εσύ το δικό σου επίθετο “Πολίτης” κι όχι “Τσιάπαλης”.
-Εντάξει Λάμπρω…
Όταν γύρισε του λέει:
-Το’γραψες Κώστα;
-Ωχ Λάμπρω, ξέχασα. Έγραψα “Τσιάπαλης”.
Ασχολήθηκε με το εμπόριο και τη γεωργία για να θρέψει τα δέκα παιδιά του, γιατί το Κράτος δεν του αναγνώρισε τις υπηρεσίες που προσέφερε και δεν του έδωσε τίποτα (όπως και πολλών άλλων αγωνιστών) και πέθανε στη φτώχεια, με το παράπονο αυτό.
Τα περισσότερα έγγραφα, μαζί και τα χειρόγραφά του, τα πήραν στην Κατοχή οι Ανωγιάτες, μπαίνοντας στο σπίτι για πλιάτσικο. Άνοιξαν την κασέλα του Δασκαλάκη ψάχνοντας για κάτι πολύτιμο, τα βρήκαν και τα σκόρπισαν. Εκεί κρατούσε σημειώσεις με κάθε λεπτομέρεια. Έγραψε και ποιήματα από τα οποία λίγα σώζονται, γιατί πολλά απ’ αυτά, τα μάζεψε κάποιος χωριανός (τότε με τους Ανωγιάτες), που τα κράτησε κι αργότερα, τα παρουσίαζε για δικά του.
Ο Δασκαλάκης έφυγε το Μάη του 1963…”
*https://www.facebook.com/…/a.1304278623…/147949697274482
https://www.facebook.com/…/a.1304278623…/147959517273500

Στη φωτογραφία ο Κωσταντίνος Τσιάπαλης ή Δασκαλάκης (Φωτο και σχόλιο Γεώργιος Μόρτης)

Δημοσιεύθηκε στη Η Άρτα στην Τουρκοκρατία | Σχολιάστε

1910 : Μαθητές του Α’ και Β’ Δημοτικού Σχολείου Άρτας

————-

1910 : Μαθητές του Α’ και Β’ Δημοτικού Σχολείου Άρτας. Διευθυντής Γεώργιος Βαφιάς (Πηγή : Αρχείο Τάκη Βαφιά)

Δημοσιεύθηκε στη Η Εκπαίδευση στην Άρτα | Σχολιάστε

Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΣΤΑ ΤΖΟΥΜΕΡΚΑ

————————-
“Η κατοικία στα Τζουμέρκα πέρασε από πολλά στάδια για να φτάσει στη σημερινή της μορφή. Αρχικά οι Τζουμερκιώτες είχαν για κατοικία χαμόσπιτα διαστάσεων 8χ6 τ. πήχεων και ύψος 4 πήχεων. Η κατοικία αυτή ήταν μόνο ένα δωμάτιο στρωμένο από ένα στρώμα λάσπης από κοκκινόχωμα, χωρίς ταβάνι, χωρίς τζάμια και με το τζάκι στη μέση.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια οι άνθρωποι διαπίστωναν πως το χαμόσπιτο δεν τους εξυπηρετούσε . Έτσι στη θέση του μπήκε το “στερφογάλαρο”. Η ονομασία προέκυψε από την κλίση του εδάφους. Το μισό σπίτι ήταν χαμόσπιτο, δηλαδή στέρφο και το άλλο μισό είχε κατώι και ανώι, δηλαδή δυο διαμερίσματα, ήταν γαλάριο κατά την κοινή έκφραση. Το σπίτι αυτό χρησίμευε για κατοικία των ανθρώπων, για αποθήκη και για διαμονή των χονδρών ζώων, βοδιών, μουλαριών κ.τ.λ.
Το ισόγειο χρησιμοποιούνταν για τη διαμονή των ζώων ενώ το ανώγειο για τη διαμονή της οικογένειας και αποτελούνταν από δυο δωμάτια και μεγάλο χαγιάτι στεγασμένο….. (Πηγή ΤΑ ΤΖΟΥΜΕΡΚΟΧΩΡΙΑ, Σ. Φίλου. Αθήνα, 2000)

Στη φωτογραφία το Σπίτι του Π. Πανάγου – 1936. (Πηγή : Ομάδα ΠΕΡΑ ΚΑΛΕΝΤΙΝΗ στο facebook) 

Δημοσιεύθηκε στη Η Αρχιτεκτονική στην Άρτα και την γύρω περιοχή | Σχολιάστε

Ο ΛΟΦΟΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ

Η εξωτερική πύλη της Μητρόπολης που υπάρχει μέχρι σήμερα, χτίστηκε στα 1779, επί Μακαρίου Β’. Άγνωστο παραμένει τί συμβολίζει το ημίγλυπτο λιοντάρι που τοποθετήθηκε τότε πάνω από την πύλη. Γιατί οι Βενετσιάνοι δεν έμειναν στην Άρτα παρά μόνο ένα χρόνο , πολύ πιο πριν. Επίσης “…….εντός τού έν τή Άκροπόλει τής Άρτας φρουρίου άνωθεν τής θύρας τής πυριταποθήκης υπάρχει έπί λευκού μαρμάρου άνάγλυφον λέοντος, έχον μέγεθος ενός Γαλλικού μέτρου, καθά καί έν τω φρέατι τού Ούτς Καλέ διάφορα άλλα ανάγλυφα.” Πιθανόν τα λιοντάρια να ήταν έμβλημα από την εποχή των Κομνγναγγέλων ή των Ορσίνι ή τωμ Τόκκων.(Πηγή : ΑΡΤΙΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, Γ. Τσο’υτσινος, Αρτα, 2001)

Στη φωτογραφία η Πύλη της Μητρόπολης (Πηγή : Γιάννης Καλπούζος blog)

Δημοσιεύθηκε στη Οι Συνοικίες | Σχολιάστε

ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ ΣΤΟ ΡΕΜΑ

————————–
“Στου χουριό μας τα πουτάμια κι τα ρέματα είχαμαν για θάλασσα… Όταν ήμασταν λιανοπαίδια, όλη μέρα μέσα στα πουτάμια γυρνάμαν, λουτσουριόμασταν (πλατσουρίζαμε)! Τότι π’ καλουκαίριαζι, ήμασταν κάθι μέρα στου πουτάμι! Κι άμα μας μάθαινε ο δάσκαλος (δηλ. αν μάθαινε ότι πήγαμε στο ποτάμι), μας έδιρνι! Για του καλό μας, μας έλιγι, για να μην πνιούμι! Αλλά ιμείς πού να τουν ακούσουμι… Πάαιναμαν κρυφά, αλλά έρθουνταν κι ου δάσκαλους κρυφά! Κι μας λάβαινε, μας στέγαζι στου ξύλου! Άλλουν τουν έδιρνι ικεί, άλλουν στο σκουλείου! Ικείνοι απού (που) έφευγαν, έτρουγαν του ξύλου τ’ν άλλη τ’ν ημέρα! Μι λούρα κρανίσια (από το δέντρο κρανιά) μάς έδιρνι! Κι μας έλιγι να κόψουμι ιμείς τ’ λούρα για να μας δείρει!

Όλο πιδιά (αγόρια) ήμασταν π’ πάιναμαν για να κουλυμπήσουμι, κοπέλις δεν έρθουνταν, γιατί δεν ήξιραν μπάνιου, αλλά ντρέπουνταν κιόλα. Για να σ’ που τ’ν αλήθεια, ιγώ έκανα κάπουτι μπάνιου μι κουπέλις, αλλά όχι στου θ’κό μ’ του χουριό. Θα ήμαν 15 χρουνών τότι (το έτος 1958).

Ικεί π’ πάιναμαν να κουλυμπήσουμι, στα ρέματα, πιάναμαν καβούρια, ανάφταμαν φουτιά, τα ψέναμαν κι τρώ’μαν. Κάναμαν κι του μπάνιου, τρώ’μαν κι καβούρια, μια χαρά ήταν!

Δεν πάιναν όλα τα πιδιά για κουλύμπι. Όποιος σκιάζουνταν, δεν έμπινι στου νιρό. Τι θ’μήθ’κα τώρα… Ήταν κάπουτι ένα πιδί κι έπισι μέσα στου νιρό κι δεν ήξιρι να κουλυμπήσει. Δεν πάταγι καταή. Του ‘ρθε (νόμισε) ότι πατάει κι πάει στου βαθύ (βυθό) κι γομώθ’κι μέσα (καλύφθηκε απ’ το νερό). Ήταν βαθύ του νιρό, σα βίραγκας! Απήδ’σι άλλου ένα πιδί μέσα κι τουν έβγαλι. Ήξιρι καλό μπάνιο ου άλλους, βούτ’ξι μέσα κι τουν έπιασι κι τουν έβγαλι όξου. Κι τουν πάταγαν στου στήθους να βγάλει του νιρό, κόντιψι να πιθάνει αυτό του πιδί. Ολομία (παραλίγο) πνί’ηκι!” (Μαρτυρία όπως δημοσιεύτηκε στο βιβλίο ΚΑΤΣΕ ΝΑ ΣΟΥ ΜΟΛΟΓΗΣΩ – Ηπειρώτικες ιστορίες από το παρελθόν που μιλούν στο παρόν, Βασίλης Μαλισιόβας, Αθήνα, 2020)

Στη φωτογραφία “Για μπάνιο στο Μπούντο στους Μελισσουργούς – 1938-39”. Μπροστά ο Γρηγόρης Γ. Παππάς – Νομικός, και πίσω ο Δημήτρης Ν. Καραβασίλης και ο Χρήστος Κ. Μπανιάς.Όλοι ανώτατα στελέχη του Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Σ. και ήρωες του έπους του ’40. (Φωτο από αρχείο Κ. Ν. Μπανιά) 

Δημοσιεύθηκε στη Το Γεφύρι της Άρτας και ο Άραχθος Ποταμός | Σχολιάστε

Το εμπόριο βελανιδιού από τους Ενετούς

————————-
Ένα βασικό εξαγώγιμο προϊόν της περιοχής μας την εποχή των εμπορικών συναλλαγών με τους Βενετούς ήταν και το βελανίδι. Διερωτώμενοι για τη χρήση του, διαβάζουμε σχετικά :
”…..Παλαιότερα, οπότε τό βαλανίδι έχρησιμοποιείτο παρ’ ήμίν διά τήν δέψιν* των δορών, υπεβάλλετο είς άλεσμα είς ειδικούς μύλους, όπόθεν έλαμβάνετο ένα χονδρόκοκκον άλευρον. Τούτο έχρησίμευε είς τά ταμπάκικα προς έπίπασιν τών δορών, τής δέψεως διαρκούσης πολλά έτη. Τό μεγαλύτερον όμως μέρος τής παραγωγής κατά τήν έποχήν τής Τουρκοκρατίας έξήγετο είς τό Εξωτερικόν, όπως άναφέρουν οί περιηγηταί.
Μαρτυρίας έξαγωγής έκ Θεσπρωτίας είς Μασσαλίαν άνευρίσκομεν είς τούς περιηγητάς Spon καί Wheler (1678 τόμ. Β’ σελ. 9, 20, 202, 250) τόσον βαλανιδιού όσον καί πρινοκοκκίου. Όμοίως καί είς τον Τουρνεφόρ έκ Σάμου είς Μασσαλίαν (1727 σ. 106) καθώς καί είς τόν Πουκεβίλ. Κατά τόν παρελθόντα αιώνα, τό βαλανίδι άποτελούσε διά την χώραν σημαντικόν άξαγώγιμον προϊόν, μή χρησιμοποιούμενον παρ’ ήμίν είς μεγάλην κλίμακα διότι τούτο έχει μεγαλυτέραν έφαρμογήν προκειμένου περί λεπτών καί εύγενών δορών προς παραγωγήν σουέτ καί σεβρώ. Δέρματα τοιαύτα δέν δέφονται είς τήν χώραν μας. Ή έλληνική βυρσοδεψία χρησιμοποιεί είς μεγάλην κλίμακα τόν πευκοφλοιόν (πίτυκαν ή πιτύκι) καί άλλους φλοιούς δπως τής ρίζης του Πρίνου καί τών φύλλων καί κλάδων τού Ρουδίου τουρκ, Σουμάκ. (βλ. λ. Πρίνος, Ρούδι, Σουμάκι). Τό βαλανίδι κατά τόν παρελθόντα αί. άποτελούσε, ως είπομεν, ένα άπό τά όλίγα προϊόντα τής παραγωγής μας τά όποια ήδύνατο ή χώρα νά έξαγάγη, πράγμα σπουδαιότατον διά τό έμπορικόν της ίσοζύγιον τό όποιον ήτο άπό άνέκαθεν παθητικόν. Εικόνα τής σημασίας ταύτης μάς δίνουν τά κατωτέρω στοιχεία, έμφαίνοντα τήν θέσιν τής βαλανιδιού μεταξύ τών άλλων έξαγομένων δασικών προϊόντων.
ΠΡΟΙΟΝΤΑ ΕΞΑΧΘΕΝΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΡΙΕΤΙΑΝ 1851-1853
Είδος προϊόντος ’Αξία είς δραχ. Ποσοστό
Ρητίναι καί
ρητιν. προϊόντα 91.600 0,30%
Ξυλεία κατ. 132.170 0,44%
Βαλανίδια 2.704.940 9,26%
Σύνολον 2.928.710 10.00

Κατά την έπταετίαν 1861— 1866 έξήχθησαν έτησίως κατά μέσον όρον βαλανίδια άξίας 1.116.000 δρχ.”
Στις δασικές εκτάσεις της περιοχής της Άρτας ανήκαν η δασική έκταση του Μακρυνόρους στα βορειοανατολικά του Αµβρακικού κόλπου, στην οποία κυριαρχούσε η βελανιδιά , µε ψηλούς ίσους κορµούς. Στη βόρεια πλευρά του Αµβρακικού κόλπου υπήρχε το δάσος του Λούρου , που ήταν αξιόλογο , όχι µόνο για τον πλούτο του , αλλά και για την εύκολη εκµετάλλευσή του. Πρόκειται για εκτεταµένη δασική περιοχή, µε περίµετρο πέντε χιλιόµετρα , όπου αφθονούσε κυρίως η βελανιδιά.
“Ή μεγαλυτέρα παραγωγή βαλανιδίου εγίνετο είς τήν Ακαρνανίαν, διότι έκεί ΰπάρχουν έκτεταμένα δάση βαλανιδιάς. Είναι δέ καί το καλυτέρας ποιότητος βαλανίδι άπό το παραγόμενον άλλαχού έν Έλλάδι. Τό βαλανίδι τής ’Ακαρνανίας έχει, κατά μέσον όρον, περιεκτικότητα είς ταννίνην 24% , ένώ τό βαλανίδι τής Θεσπρωτίας καί τής Ηπείρου γενικώς έχει περιεκτικότητα μόλις 14%.
Τό βαλανίδι, χρησιμοποιοΰμενον είς την κατεργασίαν των δορών διά την μεταβολήν των είς δέρματα, ΰποβάλλεται σήμερον είς χημικήν καί μηχανικήν κατεργασίαν καί φέρεται είς τό έμπόριον υπό μορφήν εκχυλίσματος έκχυλίσματος.”
Η εξαγωγή βελανιδιού, ιδιαίτερα από λιμάνια της Αιτωλοακαρνανίας συνεχίστηκε μέχρι και την δεκαετία του 1950. (Πηγή Άρθρο του Π. Γρίσπου, ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ, τχ. 191-92-93, 1968)

Στη φωτογραφία “Κάρα φορτωμένα με βελανίδι στο λιμάνι του Αστακού την δεκαετία του ’50”. ( (Πηγή φωτογραφίας : Από τη σελίδα λαογραφίας “Βασιλόπουλο Ξηρόμερου” στο Facebook) 

Δημοσιεύθηκε στη Η Άρτα στην Ενετοκρατία | Σχολιάστε

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΡΑΧΘΟΥ ΜΕ ΜΟΝΟΞΥΛΟ ΣΤΗ ΝΗΣΙΣΤΑ ΤΖΟΥΜΕΡΚΩΝ

————————-
“O Άραχθος το χειμώνα κατεβάζει πολύ νερό και περνιέται μόνο με μονόξυλα επειδή εκεί κοντά λείπουν γεφύρια και περαταριές. Πολλοί κάτοικοι των χωριών έχουν κτήματα ή σπίτια και συγγενείς στα απέναντι μέρη και γι’ αυτό η διάβαση του ποταμού είναι μεγάλο ζήτημα. Συνήθως αναλαμβάνουν ωρισμένοι παραποτάμιοι κάτοικοι ως περατάροι κάτοχοι μονόξυλου να διαπεραιώνουν τους ανθρώπους πληρωνόμενοι κάθε φορά. Οι τακτικοί όμως στο πέρασμα είναι «νοριάτες» στον περατόρο, δηλαδή πληρώνουν ή δίνουν κάθε χρόνο ωρισμένο ποσό γεννήματος και τους περνάει πέρα δώθε ωρισμένες ώρες της ημέρας.
Άλλοτε γίνονταν και συμφωνητικά με τον περατάρο και τους ενδιαφερόμενους κατοίκους. Παραθέτομε το παρακάτω από τη Συλλογή του συγχωριανού μου Χριστοδούλου Δασκάλου ή Δασκαλάκη που βρίσκεται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους (Κ.48,8)
«Σήμερον εσυμφωνήσαμαν ημείς οι χωριανοί Νησιστιώτες, όσοι περάμε πέρα και εσυμφωνήσαμαν με τον Χρίστο Δάσκαλο διά να μας περάσει στο ξύλο του πέρα και δώθε από σήμερον έως να περάσει το ποτάμι μέσα, να περάγουν γενικά ( ; ) μέσα, τότες θα τ’ αφήση το ξύλο και όσα ονόματα περάσουν πέρα και δώθε, έχομε να τον πλερώσωμε από ενάμισο πινάκι γέννημα το σπίτι, τα όσα ονόματα μας περάση και δεν έχει να λείψη από το ξύλον ούτε μία μέραν και σε τούτο εμείναμαν σύμφωνοι και τα δύο μέρη και υποφαινόμεστε διά χειρός μας.
1881 : 1 : Φλεβαρίου Νησίστα
Ακόμα αν και περάσω κανέναν κακούργον άνθρωπον και δεν δώσω χαμπέριν την ιδίαν ώραν εις τον μουχτάρην έχω να παιδεύωμαι κατά το βασιλικόν νιζάμι και να πληρώνω και γκίζαν.
μουχτάρι του χωριού
γιάννι κοσταντής
(Τ.Σ.)
«κοσταντη καπρουτζος
«βασιλη κήτζους
«γηόργου παλαούρας
Γηότη κοσταντης
«Ανασταση Γουλας
Θαναση γηοργος
Παναγηοτης Θα
ναση βασιλης
«χρηστο αναγνωστης
«αναγνωστη Θοδωρης
Σονης Θοδορης
«κολιω παλαουρας
«δημ. Πιλιούμης
«γληγόρη Ραχιώτης
«μητζος ραχηοτης».
(Όπισθεν) «Τούλα Θανας Σουσος»
Φωτοτυπία του εγγράφου τούτου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ», αριθμ. 4, Ιούλιος 1936, εν Αθήναις.”
(Πηγή : ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΝΗΣΙΣΤΑΣ ΤΖΟΥΜΕΡΚΩΝ, Κ. Α. Διαμάντης, Ηπειρωτική Εστία, τχ. 31, 1954)

Στη φωτογραφία “ο μικρός και μοναδικός καπετάνιος της περιοχής θα επιχειρήσει να περάσει έναν ακόμη επιβάτη απέναντι με το μονόξυλο. Η ιστορία επαναλαμβάνεται κάθε μέρα εκεί ακριβώς όπου «πρόκειται» να γίνει η γέφυρα….Στο ύψος των χωριών Κεντρικού και Ροδαυγής.”
(Φωτο και σχόλιο από εφημερίδα ΑΡΑΧΘΟΣ, α.φ. 31, 1980)

Δημοσιεύθηκε στη Το Γεφύρι της Άρτας και ο Άραχθος Ποταμός | Σχολιάστε

Ο ΑΓΓΛΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΤΗΣ TZΩPTZ ΧΟΥΗΛΕΡ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΤΑ ΣΤΑ 1675


————————
“Ό Σερ Τζωρτζ Χουήλερ (George Wheler), Άγγλος περιηγητής, γεννήθηκε στήν ‘Ολλανδία τό 1650. Στήν Αγγλία σπούδασε στήν ’ Οξφόρδη, όπου πήρε τόν τίτλο του διδάκτορα. Τό 1675 αποφάσισε νά ταξιδέψει στήν Ελλάδα καί στήν Ανατολή. Κατέβηκε στήν ’Ιταλία καί στή Βενετία γνωρίστηκε μέ τόν Ζακ Σπόν, (1647 -1685 ), γιατρό καί αρχαιολόγο καί αποφάσισαν νά ταξιδέψουν μαζί. ‘Ο Σπόν είναι γνωστός σάν πρωτοπόρος ερευνητής τών μνημείων τής Ελλάδας. Άπό τή Βενετία μέ καράβι πέρασαν στή Δαλματία, κατέβηκαν στις ακτές τής Χειμάρρας και στά νησιά τού Ιονίου. Ό Χουήλερ ασχολήθηκε καί μέ τήν βοτανολογία καί έκανε πλούσια συλλογή φυτών. ‘Ο Σπόν μάζεψε πολύτιμους θησαυρούς, νομίσματα, επιγραφές καί χειρόγραφα. Δημοσίεψε περιγραφή του ταξιδιού του μέ τόν τίτλον «Ταξίδι στην Ιταλία, Δαλματία, Ελλάδα και Ανατολή (1678). “Οταν ο Χουήλερ έμαθε ότι τό βιβλίο του Σπόν τό μεταφράζουν Αγγλικά, γιά νά τό έκδώσουν, εξέδωκε και τό δικό του βιβλίο μέ τίτλο «Ταξίδι στην Ελλάδα», Λονδίνο, 1682.
Τά μέρη πού είδε τά περιγράφει ζωντανά καί μέ λεπτομέρειες. Δυστυχώς δέν βγήκε νά περπατήσει στήν “Ηπειρο καί οι πληροφορίες, που ακολουθούν, όπως λέει καί ό ίδιος, τοΰ δόθηκαν άπό άλλους καί δέν προέρχονται άπό αυτοψία. Τις δίνουμε έδώ μέ την ελπίδα ότι θά προσθέσουν κάτι στήν ιστορία τής εποχής αυτής.
…………………………………
Υ ) Ά ρ τ α . Τό κάστρο τής “Αγίας Μαύρας δέν απέχει περισσότερο άπό δώδεκα μίλια από τον Άμβρακικό κόλπο, πού τώρα ονομάζεται Κόλπος της “Αρτας. Κοντά στόν κόλπο ήταν ή ονομαστή πολιτεία Άκτιον, περίφημη γιά τή ναυμαχία τού Αύγουστου Καίσαρα έναντίον τοϋ Μάρκου Αντωνίου. Σήμερα δέν μιλούν πια γιά τήν πολιτεία αυτή. ’Επειδή δέν θέλαμε νά προχωρήσουμε πιό πέρα, μιλήσαμε μέ έναν μορφωμένον άνθρωπο άπό τήν Άρτα ο όποιος μάς βεβαίωσε ότι ή Άρτα δέν ήταν ή Άμβρακία, όπως μάς λένε οί γεωγράφοι μας, αλλά ότι ή πόλη Άμβρακία, πού έδωσε τό όνομα στόν κόλπο αύτό, απέχει άπ’ εδώ περισσότερο άπό μιά μέρα δρόμο καί ονομάζεται άπό τούς κατοίκους ακόμα Άμβρακία. Τώρα δέν είναι παρά ένα χωριό στό βάθος τού κόλπου καί άπέχει ένα μίλι άπό τή θάλασσα. ” Υπάρχει έκεί ένα χάνι, πού τό χρησιμοποιούν καί γιά αποθήκη γιά τά εμπορεύματα, πού μεταφέρονται άπ’ έκεί. Ή πόλη “Αρτα άπέχει άπ’ έκεί δεκαπέντε περίπου μίλια, χτισμένη δίπλα σ’ ένα ποτάμι, τό όποίο πιθανώς είναι ό Άχέρων τών αρχαίων, πού σύμφωνα μέ τόν Πλίνιο, χύνεται στόν κόλπο τής Άμβρακίας. Βούρο – πόταμο (Vouro-potami) είναι τό κοινό όνομα ενός ποταμιού, πού περνάει κανείς όταν έρχεται πρός τήν Άμβρακία, πού χωρίς αμφιβολία στά αρχαία χρόνια ονομάζονταν “Αραχθος, άν καί τώρα δέν περνάει καί τόσο κοντά άπό τήν πόλη Άμβρακία. ’Ίσως τά παλιά χρόνια ήταν μεγαλύτερο κι’ έφτανε έτσι ώς αυτή. Τό στόμιο του κόλπου δέν έχει πλάτος πάνω άπό ένάμισυ μίλι, αν καί ή περιφέρεια του είναι πάνω άπό εξήντα μίλια. Στ’ αριστερά είναι ένα Τούρκικο οχυρό, μέ λιγώτερους κατοίκους άπό τήν Αγία Μαύρα. ’Ονομάζεται Πρέβεζα καί είναι τό μέρος όπου ήταν ή αρχαία Νικόπολη, πού τήν έχτισε ό Αύγουστος γιά ανάμνηση τής νίκης του έναντίον τοϋ Μάρκου Άντωνίου. Στην Άρτα οί κάτοικοι υπολογίζονται σέ εφτά ή οχτώ χιλιάδες. Ο αριθμός τών ‘Ελλήνων είναι μεγαλύτερος άπό τών Τούρκων, “Ο σινιόρ Μάρκος Μανέας, ένας πλούσιος έμπορος άπό τήν ’Άρτα , μου είπε ότι ή μητρόπολη τής πόλεως, ή Ευαγγελίστρια, είναι μεγάλα κτίριο, έχει τόσες πόρτες καί, παράθυρα όσες είναι οί ημέρες του χρόνου και στηρίζεται σέ διακόσιες και πάνω μαρμάρινες κολώνες. Πρόσθεσε, ότι όπως δείχνει μιά επιγραφή πάνω άπό τήν πόρτα, χτίστηκε άπό τόν Δούκα Μιχαήλ Κομνηνό. ‘Η πολιτεία αύτή καί ή γύρω περιοχή εμπορεύονται τόν καπνό, αυγοτάραχο καί γουναρικά, άπό τά όποία κάνουν καλό εμπόριο. ‘Ο Μητροπολίτης τής ’Άρτας τά παλαιότερα χρόνια είχε έδρα στή Ναύπακτο απ’ όπου τώρα έφυγε, γιατί έκεί υπάρχουν λίγοι Χριστιανοί. Παλαιότερα είχε οχτώ επισκόπους, άλλά ό αύτοκράτορας Ιωάννης Παλαιολόγος έχώρισε τήν επαρχία του σέ δυο μητροπόλεις, γιά νά υψώσει τή Μητρόπολη Ίωαννίνων . Οι πόλεις πού έμειναν στήν ’Άρτα είναι: 1. Ρωγοί, μιά μικρή πόλη, 10 μίλ. από τήν Πρέβεζα, 2. Βόνιτσα, μιά πόλη μέ κάστρο στήν άλλη πλευρά του κόλπου, 3. Άστος μιά νησιωτική πόλη, δυό μέρες δρόμο άπό τήν ’Άρτα καί 4. Άχελώος, πού παίρνει τό όνομα άπό τόν ποταμό Αχελώο. Ό επίσκοπος του μέρους αυτού έχει τήν έδρα του στό Άγγελόκαστρο καί έχει στή δικαιοδοσία του τό Ζαπάντι, Μεσολόγγι καί τό Αϊτωλικό.”*
(Πηγή : Άρθρο του Ι. Ε. Αναστασίου στην ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ, τχ. 24, 1954)

*Κάποιες πληροφορίες του είναι ασαφείς καί μπερδεμένες. “Οπως είναι γνωστό ή Άμβρακία ήταν όπου σήμερα είναι ή Άρτα, χτισμένη στήν αριστερή όχθη του Άραχθου . Ίσως λέγοντας Βουρο-πόταμο νά εννοεί τον Λούρο, άλλά ό Λούρος πέφτει κάπως απόμακρα άπό τήν Άρτα. Βέβαια ό “Αραχθος καί στήν αρχαιότητα ονομάζονταν έτσι καί αποκλείεται νά είναι ο Άχέρων.

Στη φωτογραφία ο Sir George Wheler. Ο τίτλος του βιβλίου του είναι
A journey into Greece by George Wheler, Esq., in company of Dr. Spon of Lyons in six books … : with variety of sculptures.
Wheler, George, Sir, 1650-1723., Spon, Jacob, 1647-1685. 

Δημοσιεύθηκε στη Περιηγητές που πέρασαν από την Άρτα | Σχολιάστε

Μια παρέα κάπου στην Άρτα το 1963…..

Μια παρέα κάπου στην Άρτα το 1963…..
Διακρίνονται από αριστερά ο Γεώργιος Ζέρβας, ο πρώτος ραδιοφωνικός παραγωγός στη Άρτα (Ρ/Σταθμός Άρτης 1957-58), στο κέντρο ο Κώστας Τσώλης , υπάλληλος του Δασαρχείου Άρτης και ο Ιωάννης Νούτσος, ο οποίος διατηρούσε παντοπωλείο στα Πράμαντα, τη θρυλική “Καλλιθέα”.
(Φωτο από αρχείο Γεωργίου Κ. Τσώλη, παρουσίαση Κ. Μπανιάς)

Δημοσιεύθηκε στη Αρτινά Πρόσωπα και Παρέες | Σχολιάστε

Βομβόπληκτοι Άρτης….

23 Μαρτίου 1952 : Αντίγραφο του αιτήματος των Αρτινών των οποίων τα σπίτια καταστράφηκαν από τον Γερμανικό βομβαρδισμό, για την χορήγηση χρηματικού ποσού έτσι ώστε να προβούν στην ανέγερση μικρών κατοικιών δύο δωματίων, επί δημαρχίας Ιωάννη Παπαβασιλείου. Συμπεριλαμβάνονται τα ονόματα όλων των αιτούντων. (Από αρχείο Κ. Μπανιά)

Δημοσιεύθηκε στη Η Άρτα στην κατοχή και την Αντίσταση | Σχολιάστε