“…….Οι σκηνοθέτες φέρνουν κατάλογο με τους τόπους των γυρισμάτων, εκτός από τον Δημόπουλο, ο οποίος μου λέει προφορικά πως ο τόπος που επέλεξε είναι ένα ψαροχώρι που λέγεται Κόπρενα. Ένας λαιμός γης γύρω στα 500 μέτρα που μπαίνει στον Αμβρακικό κόλπο και στην άκρη του έχει έναν εγκαταλελειμμένο φάρο. Είναι, λέει, το ιδεώδες μέρος για να γυριστεί ο Βάλτος.
“Ρε Ντινάκο, πάλι Αμβρακικό, πάλι καΐκια για το πηγαινέλα, πάλι πρόβλημα ύπνου;”
Γελάει μ’ εκείνο το αφοπλιστικό γέλιο του.
“Όχι, μην τρομάζεις, είναι στην ξηρά, καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα πριν την Άρτα. Κι όσο για ύπνο, έχει ένα ξενοδοχειάκι. Όμως, πρέπει να σε πάω να το δεις, γιατί έχει κάποια άλλα προβληματάκια”.
“Δηλαδή;”
“Κοίτα. Υπάρχει ο φάρος, όμως θέλει κάποιες πρόσθετες κατασκευές για τις ανάγκες του έργου, που σημαίνει μαραγκούς και μπογιατζήδες. Όχι σπουδαία, εύκολα πράγματα. Εκείνο που ίσως δυσκολέψει λίγο είναι ο βάλτος που, δυστυχώς, δεν έχει αυτός ο τόπος και πρέπει να τον φτιάξουμε. Όμως, μ’ εσένα μαζί δεν ανησυχώ”.
“Ποιος βάλτος ρε Ντίνο; Τί να τον κάνουμε τον βάλτο;”
“Είναι απαραίτητο στοιχείο για την ταινία. Εκεί θα ρίξουμε το αεροπλάνο”.
“Ποιο αεροπλάνο θα ρίξουμε στο βάλτο;”
“Αυτό που θα φτιάξεις σε φυσικό μέγεθος και πρέπει να έχουμε κι ένα αντίγραφό του, τηλεκατευθυνόμενο, που θα εκραγεί. Τα λεφτά που έχουν κλέψει οι απατεώνες θα σκορπιστούν στον αέρα και θα πέσουν στη θάλασσα”.
“Τρελαθήκαμε, μου φαίνεται. Τι αεροπλάνο μου λες θα φτιάξεις; Ντεκόρ από παπιέ μασέ;”
“Όχι, κανονικό, από λαμαρίνα με ρόδες. Αντίγραφο ενός μικρού ιδιωτικού αεροπλάνου που θα το βγάλουμε από τον βάλτο και θα ξαναπετάξει, υποτίθεται, κι εδώ είναι που χρειάζομαι το τηλεκατευθυνόμενο”.
“Πολλά προβλήματα, βρε Ντίνο μου. Δεν γίνεται να μην την κάνουμε αυτή την ταινία;”
“Α, όσο γι’ αυτό δεν θα σου απαντήσω εγώ. Ο Φίνος. Κουβέντιασ’ τα μαζί του, και πες μου και μένα, να μην κάθομαι να δουλεύω το σενάριο”.
“Τώρα κιόλας, περίμενε….”
Κατεβαίνω στο Φίνο, του εξηγώ τα προβλήματα, κατασκευή αεροπλάνου, κατασκευή βάλτου, τηλεκατευθυνόμενο αεροπλάνο, κατασκευές στον υπάρχοντα φάρο, ξενοδοχεία, μεγαλύτερο συνεργείο, κόστος εκτός έδρας.
“Ε, και τι μου τα λες;”
“Σας ενημερώνω αναφέροντας τα προβλήματα και το κόστος, μήπως, λέω…”
“Να μη λες. Αν δεν την είχα εγκρίνει, δεν θα σου είχα δώσει το σενάριο.”
“Μάλιστα”.
Ανεβαίνω στο γραφείο και ο Δημόπουλος με βλέπει και γελάει……..
“Στη διανομή που σου έδωσα, όλοι οι ηθοποιοί είναι ελεύθεροι. Πες μόνο πότε θέλεις να πάμε ως εκεί” μου λέει.
“Σήμερα είναι Τρίτη. Να πούμε την Κυριακή;”
“Ωραία. Την Κυριακή λοιπόν”.
Τώρα το μυαλό μου τρέχει ποιος θα κατασκευάσει αυτό το αεροπλάνο και ξαφνικά θυμάμαι τον Γιώργο Μεταξά. Έναν λαμαρινατζή που έχει μια μάντρα στα Θυμαράκια της οδού Λιοσίων που επισκευάζει στραπατσαρισμένα αυτοκίνητα. Με μια φωτογραφική μηχανή, πάω στο αεροδρόμιο. Λέω το πρόβλημα και ζητάω να μου επιτρέψουν να δω ιδιωτικό αεροπλάνο. Ένας συνοδός με πάει σ’ ένα υπόστεγοo, όπου υπάρχει ό,τι ζητάω. Ένα από αυτά το φωτογραφίζω απ’ όλες τις πλευρές, παίρνω μέτρα, σημειώνω. Κάνω φωτοτυπίες, βάζω τα μέτρα, το δείχνω στον Μεταξά.
“Τι λες, ρε Γιώργο; Μπορούμε να το φτιάξουμε;”
“Έλα ρε, τι δουλειά κάνουμε; Λαμαρίνες, οξυγονοκολλήσεις, πάνω σε σκαρί από λάμες, πλεξιγκλάς αντί για τζάμια και ρόδες που να τσουλάνε, το σκαρώνουμε, το βάφουμε κι έτοιμο. Αν θες, σου βάζω και μια μηχανή αυτοκινήτου”.
Ετοιμάζομαι να φύγω και σκέφτομαι τη μεταφορά.
“Για πες μου κάτι ακόμα. Θα βρούμε μέσον να το μεταφέρουμε κάπου κοντά στην Άρτα;”
“Ε, εκεί όλο και κάποιον γερανό θα βρεις…”
Τώρα το τηλεκατευθυνόμενο. Ρωτάω και μου λένε “ο Σύλλογος Αερομοντελιστών”. Απευθύνομαι σ’ αυτούς, αλλά κανείς δεν δέχεται να το ανατινάξουμε. Μου λένε όμως, ότι τα παραγγέλνουν στην Αγγλία. Μου δίνουν στοιχεία του αεροπλάνου που ζητάω και κάποιες διευθύνσεις. Το παραγγέλνουμε κι έρχεται πακεταρισμένο σε κομμάτια που πρέπει να μοντάρεις μόνος σου, βάσει κάποιου σχεδίου γραμμένου στα αγγλικά. Άντε πάλι στους αερομοντελιστές και κάποιος να το μοντάρει και να έρθει στο γύρισμα όταν έρθει η ώρα της σκηνής της πτήσης και της ανατίναξης. Συμφωνούμε να του τηλεφωνήσω δυο μέρες πριν, την ώρα που χρειάζεται και λύνεται κι αυτό το πρόβλημα. Τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας μιλάω με ηθοποιούς, συνεργεία, στον Νίκο τον Κουρλιάφτη για τα πρώτα ντεκόρ και του εξηγώ τις λεπτομέρειες πάνω στα σχέδια που του δίνω.
Την Κυριακή με τον Δημόπουλο, δρόμο για την Κόπραινα.” (συνεχίζεται…)
(Πηγή : Finos Film 1939 – 1977, Μάρκος Ζέρβας, Γιάννης Ζέρβας, Αθήνα, 2003)
Στη φωτογραφία “Ο Βάλτος, 1973” από το ίδιο βιβλίο. Ο Μ. Ζέρβας με τον σκηνοθέτη Ντίνο Δημόπουλο καθοδηγούν τους τεχνικούς για το στήσιμο του σκηνικού στην Κόπραινα. Πίσω ο μακιγιέρ Ν. Ξεπαπαδάκος βάφει τον Νότη Περγιάλη και η Ρίτα Μπενσουάν αυτοσυγκεντρώνεται στην καρέκλα της.