Τα πορτοκάλια, μια και δεν ευδοκιμούν στα ορεινά μέρη, τα γευόμασταν συνήθως όταν έφταναν ως φίλεμα από φίλους ή συγγενείς, οι οποίοι κατοικούσαν σε χωριά του κάμπου της Άρτας. Η μνήμη κουβαλά έντονα τη γεύση και τον πλούτο των αρωμάτων τους, τα οποία απολαμβάναμε σχεδόν ιεροτελεστικά. Αφαιρούσαμε τις χοντρές φλούδες τους, τα ανοίγαμε στη μέση για να φάμε πρώτα τα παιδάκια, δηλαδή τις ατροφικές φέτες που βρίσκονται στην καρδιά των πορτοκαλιών και κατόπιν γευόμασταν τις μεγάλες, καθώς και το μαλακό υπόλευκο υπόστρωμα του φλοιού, το ξύγκι όπως το λέγαμε. Όσο για το εξωτερικό μέρος του φλοιού, τόσο όταν ξεφλουδίζαμε τον καρπό, όσο κι όταν ρίχναμε μερικούς φλοιούς στη φωτιά, απολαμβάναμε το πικάντικο άρωμά τους. Τα πορτοκάλια, εκτός που τα τρώγαμε ως φρούτο, τα απολαμβάναμε και ως σαλάτα. Για να τη γευτούμε λοιπόν, καθαρίζουμε τρία πορτοκάλια, τα χωρίζουμε σε φέτες, τις κόβουμε στη μέση και τις τοποθετούμε σε κατάλληλο αγγείο. Αποφλοιώνουμε και τεμαχίζουμε ένα κρεμμύδι, το ρίχνουμε πάνω στα πορτοκάλια και προσθέτουμε ελιές, λάδι, ξύδι και αλάτι.
(Απόσπασμα και φωτο από το υπέροχο βιβλίο “Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΓΕΥΣΗΣ-αρχέγονων Ηπειρωτικών εδεσμάτων συναγωγή”, 2015, της Παναγιώτας Λάμπρη από τη Ροδαυγή)
