———————–
“Από χρόνια είχε γεννηθεί το ζήτημα της συντήρησης του Γεφυριού. Μερικοί έρριξαν την ιδέα το 1929 να κατεδαφιστή το παλιό ετοιμόρροπο Γεφύρι και στη θέση του να χτιστή ένα άλλο συγχρονισμένο (με τσιμέντο και σίδερα). Αλλά η αντίδραση κι η αγανάκτηση των λογίων μας και των φιλοτέχνων σταμάτησαν τότε τη βέβηλη προσπάθεια. Ο Γιάννης Παπαβασιλείου, διευθυντής τότε του Ηπειρωτικού Βήματος της Άρτας και σήμερα Δήμαρχος της πόλεως αυτής ύψωσε μεταξύ των πρώτων φωνή διαμαρτυρίας και ζήτησε τη διαφύλαξή του σαν πολύτιμου ιστορικού κειμηλίου. Ο Παλαμάς, συγκινημένος από το δημοσίευμα του κ. Παπαβασιλείου τούστειλε ένα συγχαρητήριο γράμμα….
«Φίλε κύριε Παπαβασιλείου,
Πολλές φορές με θυμήθηκες στο Ηπειρωτικόν βήμα και με όλο το λυρισμό της καλωσύνης σου και δεν κατώρθωσα να σου δώσω σημεία ζωής. Τώρα σου εύχομαι κι εγώ ευτυχισμένο το 1930 και στο “Ηπειρ. Βήμα” αποκρίνομαι με τα εγκαρδιώτερά μου ευχητήρια ζωής ορθής και μακρόβιας. Είναι λίγος καιρός, νομίζω, που έβλεπα κάποιο σου αγώνα, για να περισωθή ένα σας λείψανο παλαιικό. Και σε χειροκρότησα. Της Άρτας το γιοφύρι είναι λαϊκό αριστούργημα , σαν ένα κομμάτι από ραψωδία Ομηρική. Και είναι για να το εκμεταλλεύεται ποίση και μουσική μας όσο υπάρχουν. Αν το λείψανο που αγωνίστηκες να γλυτώσης – άσχετο από κάποια πρακτική ωφελημοθηρία – σχετίζεται με το θρυλικό αυτό θησαυρό, σου πρέπει στεφάνι. 19 – 1 – 1930. Κωστής Παλαμάς»
Η αυθεντική αυτή συνηγορία μαρτυρεί το ανώτερο ήθος του Παλαμά σαν σκεπτόμενου ανθρώπου, που καταδεχόνταν από την υψηλή σκοπιά του να παρακολουθή με τέλεια ενημερότητα τα πνευματικά ζητήματα της επαρχίας. Ενώ μερικοί από τους σημερινούς μας πνευματικούς ταγούς, ομφαλοσκόποι και εγωκεντρικοί, κλείστηκαν στο καβούκι τους και περιώρισαν την Ελλάδα στην πρωτεύουσα. Τους αρκεί να καλλιεργούν τις λόξες των εν ονόματι της «Νέας Τέχνης» και να αλληλολιβανίζονται. O tempora, o mores……”
(Πηγή : Άρθρο του Γ. Ι. Παπαγεωργίου στην ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ, τχ. 32, 1954)
Στη φωτογραφία “ΤΟ ΓΙΟΦΥΡΙ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ” σε σκίτσο του Κ. Παπαφωτίου στο ίδιο έντυπο.
