Ένα από τα πρώτα άρθρα που γράφτηκαν για την Κορωνησία, περισσότερα από 100 χρόνια πριν. Αξίζει να προσέξουμε την λεπτομέρεια ότι τότε υπήρχαν δυο λωρίδες “στενώταται και χθαμαλαί” από άμμο που την συνέδεαν με την απέναντι ξηρά και στο χώρο ανάμεσα σε αυτές αναπτύσσονταν τα ιβάρια….
“Αλιευτικοί συνοικισμοί εις τον κόλπον του Αμβρακικού
1923 – Ωρισμένως δεν θα ημπορούσε να δοθή περιεργοτέρα ονομασία εις ένα περίεργον αληθώς σχηματισμόν γεωλογικόν του εσωτάτου Αμβρακικού, ο οποίος και αυτός ολόκληρος δεν είνε ολιγώτερον περίεργος γεωλογικώς : Φαντασθήτε μίαν πελωρίαν λεκάνην υδατίνην είδος λίμνης μήκους πλέον των 15 μιλλίων, να συγκοινωνή με την θάλασσαν με ένα μόνον στενώτατον και αβαθέστατον αύλακα. Παλιρροιακά ως εκ τούτου ρεύματα ισχυρά και περίεργα. Αλιεία συνεπώς άφθονος.
Ας επανέλθωμεν όμως εις την νήσον των κοράκων ή Κορακονησίαν, ως κοινώς αποκαλείται από τους κατοίκους της. Είνε και δεν είνε νήσος. Βρέχεται γύρω – γύρω από θάλασσαν, αλλά δύο στενώταται και χθαμαλαί αμμώδεις λωρίδες την συνδέουν με την απέναντι ακτήν, εις τον κλειστόν δε αυτόν χώρον καλλιεργούνται ψάρια, είνε δηλαδή ιχθυοτροφείον. Διατί ωνομάσθη νήσος των κοράκων? Άγνωστον όπως και τόσα άλλα. Ίσως λόγω του ιδιοτρόπου σχηματισμού της. Επάνω πλούσιος ελαιών, έλλειψις όμως τελεία καλλιεργησίμου γης.
Και όμως επάνω εις αυτόν τον πτωχόν γεωλογικόν σχηματισμόν υπάρχει ανθηρός και χαρωπός συνοικισμός – τί άλλο – αλιέων.οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν ούτε γεωργίαν, ούτε κτηνοτροφίαν, ούτε εμπόριον, ούτε πρώτας ύλας διά την παραμικρήν έστω βιομηχανίαν. Συνεπώς εκμεταλλεύονται τα δύο πρώτα στοιχεία που έδωκεν η φύσις εις τον άνθρωπον : την θάλασσαν και τον αέρα. Ψάρεμα και κυνήγι. Τί άλλο θέλουν? Είναι ευτυχείς εις την μοναξιάν των. Κανείς δεν τους ενοχλεί. 60 – 70 οικογένειαι, ‘ισως και περισσότεραι, ζουν εκεί τον φυσικόν βίον του Θεού. Γεννώνται, χαίρουν, λυπούνται, σκοτώνονται χωρίς να δίδουν πεντάρα εις κανένα και χωρίς να δίνη πεντάρα κανείς δι’ αυτούς. Ούτε σκιά αρχής ή δημόσιας εξουσίας. Ο πλησιέστερος χωροφύλαξ απέχει τουλάχιστον 6 – 7 ώρας! Εσκότωσαν άνθρωπον και η εξουσία το έμαθε μετά 3 ημέρας: διατί άλλως τε να αναμιχθή εις το έργον της φύσεως? Εχει τουλάχιστον αυτόν τον σεβασμόν.
Τα αλιευτικά σπιτάκια καθαρώτατα, ευάερα, αλαφρά, κατασκευασμένα το πλείστον από πλεκτόν ασβεστωμένον κλαρί. Άνθρωποι, σκύλοι, κότες ζουν εκεί ευτυχείς και αδελφωμένοι. Μήπως δεν προέρχονται όλοι από την κοινήν μητέρα την γην?
Εθαύμασαν τόσο πολύ τους αλιευτικούς συνοικισμούς της Νορβηγίας, ηγνόησαν όμως τελείως και πάντοτε τους μικρούς αλιευτικούς συνοικισμούς των αρχαίων μας. Άλλοι από τους αλιείς της Κορακονήσου κυνηγούν τα ψάρια εις την ανοικτήν θάλασσαν, άλλοι τα καλλιεργουν εις τας αλμυράς βαθείας εκτάσεις που εκτείνονται γύρω της. Εις ένα τεχνητώς κεκλεισμένον χώρον μαζεύουν πολλά ψάρια και δύο συνήθως άνθρωποι, χωρισμένοι από τον κόσμον εντελώς, κατοικούντες εις μίαν καλαμόπλεκτον καλύβα, τα καλλιεργούν και τα φυλάσσουν. Μίαν φοράν ή δύο το πολύ τον μήνα, οι αυτοεξόριστοι αυτοί άνθρωποι θα πάνε εις το χωρίον των, το Κορακόνησο, που απέχει 3, 4, 5, και 7 συχνά επιπόνους ώρας, διά να επικοινωνήσουν με τον άλλον κόσμον. Ψάρια τρώγουν πάντοτε ή κυνήγι υδροβίων πτηνών. Μακρυά είνε τα μαλλιά των και τα γένεια των, μελαψόν το πρόσωπόν των και εργάζονται όλην την ημέραν εις τον ήλιον και την θάλασσαν, σχεδόν γυμνοί από τη μέση και κάτω. Δεν είνε άνθρωποι, είνε αμφίβια. Σύντοφον έχουν μόνον τον σκύλον των και την θάλασσαν που εκτείνεται εμπρός των.
Απολαμβάνουν όμως και αυτοί κάτι, που δεν απολαμβάνουν άλλοι εύκολα. Τας μεγαλοπρεπεστέρας δύσεις του ηλίου, που σαν σφαίρα πυρακτωμένη βουτιέται πέρα στην άκρη της θαλάσσης. Βαρεία και στυγνή μελαγχολία δεσπόζει εις τα μέρη αυτά κατά τας θαυμασίας δύσεις του ηλίου.
Και οι αυτοεξόριστοι, ενώ κυττάζουν τον ήλιον που βασιλεύει, συλλογίζονται με παρηγορίαν και ανακούφισιν ότι ο χρόνος της επανόδου των εις το χαρούμενο χωριό, εζύγωσεν τουλάχιστον κατά μίαν ημέραν……(Πηγή : Ανυπόγραφο άρθρο σε εφημερίδα της εποχής 100 και πλέον χρόνια πριν)
Στη φωτογραφία “Τα δείγματα της μάχης του Αράχθου με τον Αμβρακικό : ο σχηματισμός λιμνοθαλασσών και προσχώσεων…” (Φωτο από προσωπική συλλογή)
