Μια ήσυχη επαρχιακή πόλη ήταν η Άρτα του 1940 με όλα εκείνα τα στοιχεία της ηπειρωτικής εκείνης περιοχής που προσπαθεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις της εποχής. Η κοινωνία προσπαθούσε να αντιγράψει την χαλαρότητα και την καλή ζωή των Αθηναίων. Οι Αρτινοί του 1930 – 1940, θεωρούνταν ιδιαίτερα πολιτισμένοι για τα κριτήρια της εποχής, αποτέλεσμα του υψηλού επιπέδου των δημοσίων υπαλλήλων που από την απελευθέρωση του 1881 φρόντισε το Ελληνικό Βασίλειο να διορίσει. Τα καφενεία του παλιού Κρυστάλλη , του Ντέμσια στη Σκουφά, του παραδοσιακού Κακαβά, του κλασικού Μπαικούση , του μπάρμπα Κώστα Τρομπούκη στη Σταματελοπούλου και Σκουφά ήταν τα στέκια, στα οποία σύχναζαν και μεταξύ καφέ και ποτού ανέλυαν τα διεθνή γεγονότα, τοποθετούνταν για τις δράσεις της κυβέρνησης και κατέθεταν τις απόψεις τους για τις ειδήσεις των εφημερίδων. Η Ελλάδα τότε ήταν υπό το καθεστώς της δικτατορίας του Ι. Μεταξά, ενώ βασίλευε ο Γεώργιος ο Β’ και ήδη είχε κορυφωθεί ο περίφημος Τρίτος Ελληνικός Πολιτισμός που πρέσβευαν οι οπαδοί της 4ης Αυγούστου. Στα καφενεία όμως της Άρτας η Δημοκρατία συνέχιζε να υπάρχει και βέβαια η ένταση που επικρατούσε αφορούσε κυρίως τις διαφορές μεταξύ των Βενιζελικών (δημοκρατικών) και των Λαϊκών (φιλομοναρχικών), η οποία ήδη είχε ξεκινήσει από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, αλλά ιδιαιτέρως επί Μεταξά είχε κορυφωθεί ως δείγμα διχασμού της κοινωνίας. Είχε σαφώς αρχίσει να εμφανίζεται και το ΚΚΕ, με δυναμική παρουσία στο χώρο των εργατών, οι οποίοι από χρόνια είχαν αναπτύξει και τις πρώτες τους συνδικαλιστικές οργανώσεις. (Απόσπασμα από το βιβλίο του κ. Κ. Βάγια, Η ΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ Της ΚΑΤΟΧΗΣ, Έκδοση ΣΚΟΥΦΑΣ, Άρτα, 2004)
Στη φωτο το Καφενείο “Η ΕΛΛΑΣ” του κ. Κώστα Τρομπούκη στο Μονοπλιό, γωνία Σκουφά & Σταματελοπούλου από το ίδιο βιβλίο του Κ. Βάγια
