“…..Η εμμονή λοιπόν των αρχαίων Ελλήνων στις ταχέως απενεργοποιούμενες γέφυρες και η αποφυγή της κατασκευής μονίμων, μεγάλων λίθινων γεφυρών κάνοντας χρήση του «γνησίου» κυλινδρικού θόλου, αποτελούσε τον κανόνα, και μια χαρακτηριστική περίπτωση στα μέρη μας είναι ο τρόπος που γεφύρωσαν οι αρχαίοι Αθαμάνες τον ποταμό Άραχθο, συνδέοντας την αρχαία οδό στα βόρεια των Αθαμανικών βουνών με το Μαντείο της Δωδώνης και την επικράτεια στα δυτικά του Αράχθου. Η οδός αυτή, με πέρασμα στο «Αυτί» Μελισσουργών, είχε κατάληξη κοντά στα σημερινά Φράστα Αγνάντων, μέσω των αρχαίων Πραμάντων και του Άβατου των Καλαρρυτών και οδηγούσε περαιτέρω στο Μαντείο της Δωδώνης, βρίσκοντας όμως το εμπόδιο του ποταμού Αράχθου.
Γύρω στα 1.000 π.Χ. Αθαμάνες και Μολοσσοί (οι κάτοικοι της περιοχής του λεκανοπεδίου των Ιωαννίνων) σε συνεργασία με το ιερατείο του Μαντείου της Δωδώνης συμφώνησαν στην κατασκευή γέφυρας στον ποταμό Άραχθο και στο στενότερο σημείο της κοίτης του ποταμού, λίγο πιο κάτω από τη σημερινή τεχνική γέφυρα. Η πρώτη αυτή γέφυρα κατασκευάστηκε με τεράστιους κορμούς δέντρων από βελανιδιές της περιοχής, με Πελασγική τεχνοτροπία. Δηλαδή, υπερμεγέθεις κορμοί δέντρων βυθίστηκαν βαθιά στην κοίτη του ποταμού κατά τη θερινή περίοδο. Αφού ανοίχτηκε μια μεγάλη τάφρος, ρίχτηκαν μέσα κορμοί δένδρων, κομμένοι τον χειμώνα, οι οποίοι ενώθηκαν με τους όρθιους κορμούς, ώστε να μην κινδυνεύουν τα θεμέλια των ξύλινων δοκών. Στη συνέχεια διαμορφώθηκε το δάπεδο της γέφυρας με καλά πελεκημένους κορμούς δέντρων, κυρίως ελάτης, με σύνδεση χάλκινων κρίκων. Έτσι με την γέφυρα αυτή αποκαταστάθηκε η ασφαλής επικοινωνία των Αθαμάνων και Μολοσσών και η πορεία προς το Μαντείο της Δωδώνης (Μακρυγιάννης, 2021)……”. (Πηγή : ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΓΕΦΥΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΑΧΘΟ ΠΟΤΑΜΟ, Α. Καρρά, Άρτα, 2025)
Στη φωτογραφία “Σκίτσο πρόχειρης ξύλινης πεζογέφυρας “. (Μαντάς, 1984)
