“…..Η µονοµαχία του πυροβολικού στη θέση του Μπιζανίου συνεχιζόταν έως και τις 8 ∆εκέµβρη, όπου την ηµέρα εκείνη το Ελληνικό πυροβολικό έβαζε πυρά στα οχυρά υποστηριζόµενο και από τη δεξιά πτέρυγα του στρατού. Μέχρι τη βαθιά νύχτα συνεχίζονταν οι βολές του Ελληνικού πυροβολικού. Συνελήφθησαν και αιχµάλωτοι όπου ανέφεραν ότι ο Τζαβή πασάς, αρχηγός του τουρκικού πυροβολικού σκοτώθηκε κατά την προηγούµενη ηµέρα όταν ανατινάχθηκε αποθήκη γεµάτη οβίδες και ότι ετάφη µε ιδιαίτερες τιµές από τον τουρκικό στρατό. Εξάλλου σφοδρές µάχες γίνονταν στον τοµέα της Ηπείρου µε πεισµατικές επιθέσεις των Τούρκων.
Στις 21/12 και ώρα 8 µ.µ. ο Τουρκικός στρατός εξαπέλυσε σφοδρότατη επίθεση στο αριστερό µέρος της αριστερής πτέρυγας της παράταξης του Ελληνικού στρατού και προσπάθησε να κατέβει στη χαράδρα της Μανωλιάσας. Οι Ελληνικές δυνάµεις µε τη βοήθεια του πυροβολικού απέκρουσε την επίθεση µε µεγάλες απώλειες. Την επόµενη ηµέρα µεγάλες τουρκικές δυνάµεις επιχείρησαν και πάλι ορµητική έφοδο εναντίον του δεξιού της αριστερής πτέρυγας του Ελληνικού στρατού κοντά στην Αετοράχη. Στο σηµείο αυτό, οι οχυρωµένοι εύζωνοι µε πυκνά πυρά διέσπασαν τη συνοχή του εχθρού και όρµησαν µε εφ’ όπλου λόγχη εναντίον του και τον καταδίωξαν προς τις βουνοπλαγιές των λόφων του Μπιζανίου. Το Ελληνικό πυροβολικό υποστήριξε τον αγώνα και η µονοµαχία του µε το Τουρκικό πυροβολικό, που είχε παραταχθεί στο χωριό Λέσσεια, συνεχίστηκε και µετά την αναχαίτιση του εχθρού…….
Μέχρι τις πρώτες ηµέρες του Γενάρη 1913 ο Ελληνικός στρατός της Ηπείρου είχε σηµειώσει µεγαλειώδεις επιτυχίες απελευθερώνοντας πόλεις και χωριά, φθάνοντας ένδοξα µέχρι τα πρόθυρα των Ιωαννίνων.
Περί τις 4-5 Γενάρη ο ∆ιάδοχος προκειµένου να αναλάβει ο ίδιος τον αγώνα εναντίον των Ιωαννίνων, ανέλαβε τη Γενική Αρχηγεία του στρατού της Ηπείρου και ο µέχρι τότε Αρχηγός των εκεί δυνάµεων στρατηγός Σαπουντζάκης τοποθετήθηκε στην Αθήνα.
Στις 5/1 ο ικανός εκείνος στρατηγός απηύθυνε συγχαρητήρια εγκύκλιο προς το στρατό της Ηπείρου και εξέφρασε την ευγνωµοσύνη του και την ικανοποίησή του στους συνεργάτες του αξιωµατικούς και τους ηρωικούς στρατιώτες, που του χάρισαν λαµπρές νίκες. Απευθυνόταν προς έναν στρατό στου οποίου την ψυχή φώλιαζε η ανυποµονησία και ο πόθος πότε να του δοθεί διαταγή της προέλασής του στα Γιάννενα. Η πόλη αυτή της Ηπείρου ήταν το φρούριο του Τούρκου στρατάρχη Σεφκίτ πασά ο οποίος όταν παλαιότερα ρωτήθηκε από ξένους ανταποκριτές των Ευρωπαϊκών εφηµερίδων -“Τι θα γίνουν τα Γιάννενα”, είπε γελαστός και καυχολογώντας: – Όλοι οι στρατοί των Βαλκανικών στρατών να συγκεντρωθούν, δεν θα µπορέσουν να καταλάβουν τα Ιωάννινα. Λέγοντας αυτά έτριβε το µουστάκι, δείχνοντας την «ισχύ» του στρατού του…..”
Η φωτογραφία Νο 7 του Υμπέρ Περνό είναι από το Μπιζάνι. «Η κορυφή του λόφου, θέση ουσιαστική για την άμυνα των Ιωαννίνων, που η κατάληψή του προανήγγειλε την παράδοση της πόλης». (Πηγή : Συλλογή Ηubert Pernot, ΕΞΕΡΕΥΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Φωτογραφίες 1898 – 1913, Από το Νεοελληνικό Ινστιτούτο της Σορβόννης, Εκδόσεις ΟΛΚΟΣ, Αθήνα, 2007)
